Be Italian

Γαμώτο. Prada. Τι ήταν αυτά. Πώς μπορεί να συνδυαστεί Prada με Ιαπωνία, συστατικά της επιτυχίας που λένε και τα φροντιστήρια, και το μόνο που μπόρεσε να χωρέσει το άμοδο (sic) μυαλό μου να είναι αυτό, και ούτε:

Η Άνοιξη 2013 ορίζεται στο τετράδιο με τα χρονολογικά ορόσημα ως η απαρχή της Αποκαθήλωσης των Εικόνων. Τα Gucci ρε γαμώτο. O Οίκος Gucci έδειξε καλοφτιαγμένα, πολυτελή, έτοιμα να αναδειχτούν σε γιοτ και resort, μεγαλοαστικά μέχρι ρανίδος μανίκια. Μπορεί τα πιο ωραία μανίκια που υπάρχουν. Αλλά κυρίως μανίκια.

Όχι βέβαια ότι δεν βρήκα δυο τρία να μου αρέσουν σε αυτή τη συλλογή – εγχειρίδιο της Πλούσιας με αδυναμία στα Μανίκια.

[Ο Giorgio Armani είναι 80 ετών.] Σε αυτό το fashion week τσακώθηκε με τον Cavalli, που επειδή δεν του άρεσε η ημερομηνία που του έδωσαν για την επίδειξή του, έγραψε στο blog του ότι “το Μιλάνο υποκλίνεται στον Armani, λες και είναι βασιλιάς“. Ο Giorgio έβγαλε για λίγο τα γυαλιά ηλίου του, απάντησε “να προσέχει ο Roberto, ο βασιλιάς μπορεί να θυμώσει” και μετά γύρισε να μαυρίσει και πλάτη. Στα διαλείμματα από τα Prosecco και φινγκερφούντ στο γιοτ, έφτιαξε και μια συλλογούλα. Δεν αλλάζει τον ρου της μόδας, αλλά πάντα βρίσκεις κάτι να σου αρέσει, ειδικά αν είσαι άνθρωπος του γκρι, όπως: το τέλειο layering, το στυλ εξωραϊσμένος Τομ Σόγιερ, τα urban χαμίνια με τα σατέν, και κάτι περίεργα φορέματα με ένα βολάν από το πουθενά, προορισμένα για τη Ζέλντα Φιτζέραλντ, όπως και ένα διαμάντι μεγάλο σαν το Ριτζ.

Το σημερινό μας στυλ γραφείου έρχεται από τη συλλογή Jil Sander. Κοφτό και ντόμπρο και με στάμπα σε κάθε λουκ αυτές τις μπότες που δεν ξέρω τελικά αν τις αγαπώ ή τις μισώ, αν κρυώνω ή αν ζεσταίνομαι, μου προκαλούν passive aggresiveness.

Ύπουλα κινούμενος Salvatore Ferragamo, εκεί που νομίζεις ότι έχει μόνο αξεσουάρ, βζζζζζννν!!!  μια συλλογή από τις πολύ καλές – βέβαια εγώ είμαι και φαν, κάτι μπαλαρίνες που έχω, αθάνατες. Το πώς κάθονται τα σετάκια μπλούζες-παντελόνια στα μοντέλα είναι Στόχος Ζωής, τίποτα λιγότερο, και όταν καταπιάνεται με το μεταλιζέ κεντάει ο άνθρωπος. Για τα s&m/bondage/ηρωίδα Manara γοβάκια, νταξ, τι να πεις, μνημείο ροκιάς.

H συλλογή Dolce & Gabbana μού φάνηκε η πιο κονσεπτική. Οι πλουμιστοί ιππότες στα prints, οι  και τα τσουβαλέ t-shirts σπονδή στην ταπεινότητα της Σικελίας σιγόνταραν λίγο τη δαντέλα, που υπολογίζω είναι το πιο ευπώλητο τρεντ του Οίκου, κλασικό. Έπαιξαν με ένα έθνικ μεταξύ μαύρου και πολυχρωμίας, με ρούχα που φοριούνται ανάμεσα σε τρισδιάστατα κατασκευάσματα πασαρέλας, ένα ποπ Πικρό Ρύζι, μια αποθέωση της Καθολικής αλλά σέξι που τους αρέσει πάντα.

Εχμμμμ ναι ξαναδιαβάζω τώρα τo πομπώδες έπος που έγραψα για τους Dolce & Gabbana. Ουφφφφφ λοιπόν κάτι ωραία ρούχα ασπρόμαυρα είχε και ο Gianfranco Ferré.

Στο μυαλό μου, Bottega Veneta είναι παπούτσια και τσάντες, ΛΑΘΟΣ. Πολύ ωραία συλλογή και styling στα ντεπιές (… μάνα), επικίνδυνο καμιά φορά το κάθε κομμάτι μόνο του γιατί θέλει μερικά θέλουν σκέψη, αλλά τα φορέματα τα φορούσα σχεδόν όλα. Το φλύαρο εμπριμέ το γλέντησαν όπως έπρεπε.

Διχασμένο μεταξύ λουλουδιού και το Μιλάνο φέτος, σχεδόν σαν όλοι οι σχεδιαστές να έπρεπε να πάρουν θέση. Ο οίκος Fendi έπαιξε με ασφάλεια ακόμα και όταν έκανε πολυχρωμίες, έφτιαξε κάτι ανετότατες πιστεύω ζιπ κιλότ και έδωσε και μερικά πολύ ωραία κίτρινα.

Aν σου αρέσει η Zooey Deschanel, αν θα προτιμούσες την Amy Winehouse υποχόνδρια, αποστειρωμένη, χαρωπή, χορτοφάγα μορμόνα ή αν είσαι 15, θα λατρέψεις τη συλλογή Moschino. Στη συλλογή Moschino κατά κύριο λόγο εξαντλήθηκαν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί άσπρου και μαύρου, αλλά και όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί όλων των γνωστών στον άνθρωπο χρωμάτων.

Βέβαια για το τέλος μου επεφύλασσε και αυτό, σαν από άλλη συλλογή, που όσο να πεις σώζει:

Κινεζωγιαπωνεζωπά και τα Etro, με ολίγη από φλαμένκο, όχι η κούπα τσάι μου (καλό;) αλλά αυτά τα δύο, αν μου έβαζαν να διαλέξω μεταξύ Etro ή γυμνή στο Σύνταγμα, θα τα έπαιρνα σπίτι χωρίς πολλά παρακάλια

.

Photos: GETTY images, IMAXtree

O τίτλος από εδώ