Θυμάμαι είχα κάνει ένα γύρισμα με τη Γεωργία Καλαφάτη, για την τηλεόραση – φυσικά κρίθηκε αντιεμπορικό και δεν παίχτηκε ποτέ – και μοντάροντας διαπίστωσα ότι δεν είναι μόνο το τραγούδι της αυτό μιας μαύρης sistah, είναι ολόκληρη ένας άνθρωπος πληθωρικός, γεμάτος χειρονομίες και φωνήεντα, σαν τα χαρούμενα κορίτσια που ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες των πολυκατοικιών του Μπρονξ.
Τη Sugahspank! (το καλλιτεχνικόν) την είχα δει πρώτη φορά στο Gagarin: μαύρη. Έχω και τα δύο άλμπουμ, το The Incredible, The Invisible και το Spacecakes των Sugah Galore: μαύρη, πάλι. Την άκουσα και με τους Swing Shoes: gospel – μαύρη φυσικά. Και, τέσσερα χρόνια μετά τη δισκογραφία, τώρα που ετοιμάζει ένα κάρο πράγματα για να προσγειωθεί ξανά σε δισκοθήκες σαν μια αλήτισσα Superwoman στο σίκουελ που περίμενες, το casting του ρόλου θα είναι αυτό που θα κέρδιζε μια γυναίκα δυνατή. Μαύρη, ή άσπρη.
Photo: Χρήστος Σαρρής
1 Comment