Αχ, (μου) Milan

Όσα χρόνια και να περάσουν και όσες αλλαγές εκ βάθρων να γίνουν στον τρόπο που η μόδα ενδοσκοπεί τον εαυτό της ανάλογα με τις καταβολές και την καταγωγή της, το σίγουρο είναι πως οι Ιταλοί θα είναι πάντα κοσμοπολίτες, μα αδυναμία στην πολυτέλεια, και έμπνευση λιγότερο από “τον δρόμο” (όπως π.χ. οι Λονδρέζοι) και περισσότερο από τη φανταχτερή δική τους ιστορία.

Φανταχτερή είπα, και το εννοούσα ως κάτι καλό και οπωσδήποτε ως μια μικρή διαχρονική, προγονική μάλλον συμβουλή, που απαρέγκλιτα τηρούν εκεί στο αρχηγείο των Ντομένικο και Στέφανο. Η φετινή συλλογή Dolce & Gabbana δεν είχε πάνω που την επίδραση της περσινής, την οποία υποδέχτηκα σχεδόν με σιτσιλάνικες τούμπες (όχι πως ξέρω πώς είναι η τούμπα σιτσιλιάνα, αλλά για να δώσω κλίμα), αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, το ευσεβές σέξι του Νότου που επαναλανσάρουν κάθε σεζόν επειδή, ως πρωτοπόροι, δικαιούνται, είναι μοναδικό.

Για να ξεμπλέξω με αυτό, που άρεσαν μερικά κομμάτια Versace και φέτος – μάλλον τα πιο μίνιμαλ (μίνιμαλ για τα δεδομένα τού Versace). Τώρα που παρατηρώ καλύτερα τι διάλεξα, έχουν σχεδόν όλα γούνα (οι περισσότερες συλλογές άλλωστε, θα πλημμύρισε τρίχα το Μιλάνο) και ένα εκκωφαντικό glam γαλάζιο: το γαλάζιο εκείνου που Δεν Αγαπάει Τα Παστέλ. Ένα αχ, σκέτο αχ για αυτές τις γκρούβι μπότες, που ναι μεν θέλουν προσοχή, α λ λ ά  – με το “αλλά” να είναι μεγαλύτερο από το “μεν”.

Τα κομψά χαμίνια που περπάτησαν την πασαρέλα του Armani για τη σειρά Emporio μπορεί να μην ήταν φορείς του ρηξικέλευθου (που το θέλω, το ξέρεις), ήταν όμως χαριτωμένες πρέσβεις μιας Μιλανέζικης Πολιτικής που κηρύσσει το τρίπτυχο απλότης/ποιότης/σοβαρότης με μια ενσωματωμένη τσαχπινιά η οποία καθώς νυχτώνει μετατρέπει σε fun το κύρος που σου δίνει το ανδρόγυνο Armani το πρωί στη δουλειά. Όσο για το ανδρόγυνο, και αυτό το θέλω φέτος, με προϋποθέσεις τις κοριτσίστικες λεπτομέρειες που εδώ ο σχεδιαστής μου τις καλύπτει.

 

Το γουνάκι του οίκου Fendi μπαίνει και εκεί που δεν το περιμένεις, αντί απλικαρισμένων λεπτομερειών ας πούμε, αντί αξεσουάρ, αντί οτιδήποτε, όπου μπορεί να μπει. Κατά τα άλλα, τα Fendi είναι μοντέρνα. Δεν έχουν τον μεγαλεπήβολο στόχο που υπάρχει πίσω από τα σχέδια των Dolce & Gabbana, δεν έχουν την τρυφηλή υπερβολή του Cavalli, δεν έχουν τις καρτουνίστικες, ποπ αναφορές του Versace. Θέλουν αυτό, να είναι μοντέρνα.

Αν ο οίκος Fendi θέλει να είναι μοντέρνος, ο οίκος Ferragamo θέλει να είναι ο εκπρόσωπος ενός πρακτικού chic, μη σου πω ταξιδιωτικού chic  – και όχι μόνο επειδή δίνει μεγάλη σημασία στα καλά αξεσουάρ: ρούχα που, εκεί που είναι κομψά, τσακ, έχουν μια λεπτομέρεια που υπάρχει εκεί για λόγους άνεσης υπό όλες τις συνθήκες. Το φαρδύ πουλόβερ, η φούστα που θα είναι fitted αλλά με λίγη λάσκα, για να κάτσεις χωρίς να ανησυχείς για το πόσο κολλάει πάνω σου και σε ποια σημεία, το παπούτσι που θα είναι προσεγμένο και μαλακό, το μάλλινο φόρεμα με την τσαχινιά/σταυρωτή ζωνίτσα στη μέση για να κολακεύει. Ο Salvatore σε σκέφτεται.

 

Η Alberta Ferretti έχει αναλάβει τα ρομαντικά κορίτσια της Ιταλίας, εκείνες που θέλουν να φορέσουν full skirts και δαντέλες και φτερά και prints. Αν σε όλα αυτά δεν σε χαλά και μια δόση αναφορών στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, τα ξωτικά και τις νεράιδες του δάσους, θα βρεις τη συλλογή ονειρεμένη.

Τα σχέδια Prada έχουν αφηρημένα, ασαφή περιγράμματα, πράγμα που οφείλεται κυρίως στο μποέμ styling γιατί στην πραγματικότητα καθόλου αδιάφορους δεν αφήνουν τους δημιουργούς και οι εντελώς γεωμετρικές βάσεις, και τα γεωμετρικά εμπριμέ. Όμως, ο συνδυασμός αυστηρών παλτό σε υπερμεγέθεις φόρμες με πολύ αέρινα διαφανή φορέματα σχεδόν χωρίς διαστάσεις, με κομμάτια υφασμάτων να εξέχουν είτε υπό μορφή φουλαριών είτε γούνας ήταν το κόλλημα (πες το κεντρική ιδέα βρε αδερφέ) της συλλογής.

Θυμάμαι ότι σε ΟΛΕΣ τις πόλεις της Ιταλίας, τα μαγαζιά στα οποία πάντα έμπαινα ήταν όσα είχαν επιγραφή Costume National (και εκείνα που είχαν στοκ, από τα οποία ψώνιζα κιόλας. Γιατί ανπερίμενα από τα Costume National…). Θυμάμαι ότι και στην Αθήνα, στο Sotris, τα Costume National ήταν αυτά που με τραβούσαν πάντα, ίσως επειδή ήταν τα πιο λονδρέζικα ιταλικά ρούχα που υπήρχαν. Ακόμα είναι. Σφραγισμένα με την εγγύηση ποιότητας “ρούχα που θα φορούσε στις βόλτες της η Κέιτ Μος”.

Φέτος μου άρεσαν και μερικά κομμάτια από τον Roberto Cavalli, αγέρωχα τεντώνω τον λαιμό μου και υψώνω το κεφάλι μου, στα μάτια σε κοιτάω για να στο πω. Τι θα μου κάνεις, ε, ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ, ΘΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΡΙΣΕΙΣ;;;;;

Γιατί αν ναι, θα τα πάρω.

Ναι, είχαν πολλή γούνα και μάλιστα τυλιγμένη γύρω από τους ώμους σαν καμιά βιζόν, και αυτά τα κολιέ με το μπεγλέρι και το κρόσι δεν μου άρεσαν καθόλου, όμως αφαιρώντας από τη γνωστή του φλυαρία έμενες με ένα rock chic στο χέρι. Και ωραίες γραμμές παντελονιών. Και ένα υπέροχο ντεγκρανταρισμένο μαυροκόκκινο φόρεμα.

Το αγαπημένο μου χρώμα, το αξιοποίησε η Jil Sander σε ένα ντεπιεσάκι που θα μπορούσε να είναι και Costume National…

… το αγαπημένο μου εξαντρίκ layering το έκαναν οι φίλοι στη συλλογή Marni, όρεξη να έχεις να μετράς επίπεδα διαστρωμάτωσης…

και τα Ροζ Που Δεν Ξέχασα ήταν όλα Gucci. Ο τρόπος να καταπιεί ως χάπι το παστέλ ένα κορίτσι που δεν μπορεί να χωνέψει τα παστέλ ευρέθη, και λέγεται Swingin’ London στην Ιταλία. Δεν νομίζω μέχρι σήμερα να έχει υπάρξει συλλογή που να ΜΗΝ μου έχει αρέσει καθόλου, και η τελευταία δεν είναι εξαίρεση. Φέτος, στον Gucci είπαν να αναβιώσουν τα 60s με τον τρόπο που τα αναβίωσαν στα 90s οι Pulp και οι Cardigans, λίγο παιχνιδιάρικα και με μια lollipop μελαγχολία. Θυμάμαι, είχα διαβάσει στο 01 ένα γράμμα, που περιέγραφε ένα φανταστικό πάρτυ σε κήπο με μπάντα της βραδιάς τους Cardigans: μου είχε φανεί πολύ ωραίο γραπτό τότε (ο χρόνος εξωραΐζει βέβαια, αν το διάβαζα τώρα μπορεί και να το θεωρούσα μαλακιάρα) και όλους τους θαμώνες τους σκεφτόμουν ντυμένους έτσι.