You ‘re my only home

Θυμάστε κάτι χρόνια πριν (πριν εκπέσει τραγικά του κούλνες) που όποιο αγόρι μπορούσε να δακτυλογραφήσει (λίγο πιο αργά από το Αλικάκι στη Μοντέρνα Σταχτοπούτα) δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο βαθιά ταυτιζόταν με τον Χανκ Μούντι; Ε, το ίδιο συμβαίνει (το λέγαμε και με μια φίλη) με τα κορίτσια και την καημένη την Όντρεϊ, κυρίως ως εμβληματική Holly Golightly, αλλά και γενικότερα. Όλες Audrey. Όλες εύθραυστες, όλες καλόκαρδες μποέμ, όλες καλοντυμένες και πολύ σικ, όλες μετενσαρκώσεις της φιγούρας με τα μαύρα Ζιβανσί, που έτρωγαν το πρωινό τους στο Tiffany’s – άντε το πολύ έξω από τον Ζολώτα.

Και, τότε, τσουπ. Η Αλεξία.

Αυτές οι φωτογραφίες είναι το σπίτι της. Μικρό και λίγο γιαγιαδίστικο, όπως είναι και η ίδια, γιατί πρόκειται για μια ψυχή παλιά, από αυτές που καμιά φορά καμουφλάρονται σε σώματα κοριτσίστικα. Το διαμέρισμα είναι κάπου στα Βόρεια, κανονικό διαμέρισμα (δηλαδή, αιωρείται το ερώτημα πού να βάλω τα παπούτσια, ας τα αφήσω έξω και τέτοια. Νορμάλ πράγματα), απλά λίγο βαρύ και σκοτεινό, γιατί προφανώς η Αλεξία δεν πιστεύει στο μίνιμαλ και τους μεγάλους μισοάδειους χώρους, ούτε στο λευκό, το γκρι και το inox. Από τα λίγα σπίτια που μου κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση, ειδικά το πόσο προσωπικά έχει χειριστεί τις λεπτομέρειες.

Αυτός, είναι ο ένας και μοναδικός διάδρομος, γεμάτος με παλιά κάδρα του γενεαλογικού δέντρου, και με μοναδικό (και ίσως μη πρακτικό αλλά αυτή η αδιαφορία για το πρακτικό είναι η γοητεία της Αλεξίας, θα καταλάβεις εν καιρώ. Επιφυλάσσομαι.) φως – που σημαίνει ότι στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μισοσκόταδο:

 

Το σαλόνι είναι πιο ελαφρύ και 60s από το υπόλοιπο σπίτι, ενώ περιοδικά και βιβλία δεν περιορίζονται στον ρόλο τους αλλά, σε μια απρόσμενη κρίση πρακτικότητας, έχουν καίριες θέσεις στον χώρο – στηρίζουν έναν ανεμιστήρα, σηκώνουν ένα φωτιστικό, ισορροπούν το πόδι μιας καρέκλας (Νομίζω και η Χόλι κάπως έτσι θα τα χρησιμοποιούσε). Τον χώρο θερμαίνει χρωματικώς το μπορντό και το καφέ του κλασικού ξύλου. To default καφέ.

Αυτό είναι το μπαλκόνι έξω από το σαλόνι (ρίμα, μόνο το Τσάι Με Λεμόνι της λείπει).

Η κρεβατοκάμαρα δεν θυμίζει μόνο σε εμένα Courtney Love και πριγκιπάτο ποίησης και σκισμένης δαντέλας ε; Βαρύς πολυέλαιος, ρετρό ταπετσαρίες και ρούχα κρεμασμένα σε κρεμάστρες έξω από τις ντουλάπες (κάτι που θα δεις σε ολόκληρο το σπίτι – όταν λέει “έχω πεταμένα τα ρούχα μου εδώ και εκεί” η Αλεξία δεν εννοεί αυτό που εννοούμε οι υπόλοιποι) – επίσης κουρτίνες τόσο ακριά από το μοντέρνο, που η μαμά σου θα τις λάτρευε. Α, και μια αδυναμία στο dirty pink. Ή το σάπιο μήλο. Το χρώμα ε.

Ο θρύλος λέει ότι ο πίνακας δίπλα στο Miss Dior είναι φτιαγμένος από την ίδια την Αλεξία. ΔΗΛΑΔΗ, ΣΙΓΑ ΜΗ ΔΕΝ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ.

Αυτές οι λεπτομέρειες είναι από την κουζίνα. Μια κανονική κουζίνα, μόνο που στο τραπέζι της υπάρχει αυτό το φωτιστικό και παλιές ξύλινες κορνίζες δίπλα στις μαρμελάδες. Και, φυσικά, όπως και η Όντρεϊ, η Αλεξία άφησε το βάψιμο μισοτελειωμένο. Και το κόκκινο (της αρέσει καταφανώς το κόκκινο στους τοίχους) ατελές. Το πλακάκι, τι να πεις, είναι από τα ωραιότερα που έχω δει.

Έξω από την κουζίνα, αυτό που σου έλεγα: Ένα ακόμη ρούχο κρεμασμένο στον πίνακα της ΔΕΗ. Τα προβλήματα χώρου που έχουμε όλες, η Αλέξια τα πρόσεξε λίγο παραπάνω.

Ο τίτλος από εδώ

To σπίτι της Αλεξίας φωτογράφισε η Στέλλα Παναγοπούλου

(ό,τι βλέπεις σε instagram, το τράβηξα εγώ, μην αποδίδουμε στη φωτογράφο την κάθε ανοησιούλα μου)