Going to A Town

Δεν ξέρω τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει όταν είσαι τουρίστας σε μια πόλη. Μπορεί να είσαι από εκείνους που ψάχνουν τα πάρκα. Μπορεί να είσαι από εκείνους που μυρίζονται το καλό nightlife, και εγκλιματίζονται αμέσως: τα λοκάλια χορεύουν γύρω τους εκστασιασμένα. Μπορεί να είσαι, όπως εγώ, από εκείνους που κολλάνε με τα κτήρια και καταλήγουν να έχουν πολλές φωτογραφίες με προοπτική από κάτω προς τα πάνω. Εγώ αγαλλιάζω με τα κτήρια. Μου αρέσει, φαντάσου, ακόμα και με καλό καιρό, να πίνω καφέ ή να τρώω μέσα, όχι έξω, μέσα, γιατί δεν με νοιάζει να με χτυπήσει ο ήλιος, θέλω να βλέπω αρχιτεκτονική, διακόσμηση και αντικείμενα. Ό,τι και να σου αρέσει να κάνεις, όμως, σε μια πόλη, σίγουρα θα έχει κάποια σημασία το πού θα μείνεις.

Η ιδέα και το site Live In Athens ήταν αυτών των αγoριών, που σίγουρα, σίγουρα, σου εμπνέουν εμπιστοσύνη ότι δεν είναι από αυτούς που γνωρίζουν την πόλη τουριστικά, δεν θα σε πάνε δηλαδή για σουβλάκι Σάββατο μεσημέρι ενώ δίπλα σου λυσσομανάνε τα γκρουπς που αποβιβάζονται ορδές από τα πούλμαν στην Αθηνάς. Κοίτα τους:

Έφτιαξαν λοιπόν, ή μάλλον επιμελήθηκαν (δεν κουβάλησαν και τους τσιμεντόλιθους με τα χέρια!) δύο διαμερίσματα, στο sos κέντρο της πόλης, που μπορεί να “νοικιάσει” κανείς για όσο επισκέπτεται την Αθήνα, να τα χρησιμοποιήσει δηλαδή αντί δωματίου ξενοδοχείου. Φυσικά, οι τιμές είναι πάρα πολύ χαμηλές, συγκριτικά με εκείνες ακόμα και των πιο φθηνών ξενοδοχείων, και τα δωμάτια εξασφαλίζουν θαλπωρή σε όσους θέλουν κάτι πιο “προσωπικό” όσον αφορά τη διαμονή. Ένα ακόμα συν το ότι οι πολυκατοικίες βρίσκονται ακριβώς εκεί όπου συμβαίνουν όλα: κοντά στο Θησείο, το Μοναστηράκι, την Πλάκα, τα Πετράλωνα και τον Κεραμεικό, στα σωθικά της πρωτεύουσας, σαν να λέμε. Και οι υπηρεσίες της ομάδας τού Live In Athens δεν περιορίζονται στη φιλοξενία – παρέχουν αντιτουριστικά tips ειδημόνων για το πώς μπορεί κανείς να ζήσει την πόλη σαν να είναι ντόπιος.

Φυσικά, όλες τις φωτογραφίες μπορείς να τις δεις μπαίνοντας στο site Live In Athens. Αλλά, είναι 5 Μαρτίου, πέμπτη μέρα του πρώτου μήνα της άνοιξης δηλαδή, και, αλήθεια, είναι αδύνατον να μην ανεβάσω αυτές τις ταράτσες, τα άσπρα σεντόνια που μυρίζουν μαλακτικό άρωμα “διακοπές” και τη θέα που κοιτάς ακούγοντας τακούνια από περπάτημα στα στενά με τις λάμπες φθορίου.

Και ως άνθρωπος διδακτικός (που δεν μπορεί να το κόψει με τίποτα) δεν γίνεται να μην επισημάνω, ότι πρόκειται για μια ωραία ιδέα νεαρών (sic) στα χρόνια της δεινής ύφεσης. Πάντα κάνει καλό λίγη ελπίδα, παίρνουν θάρρος και άλλοι. Δώστε τους τα μπράβο και τα εύσημα εδώ, τι ψυχή έχει ένα λάικ; 🙂

(Ο τίτλος, φυσικά, από εδώ)