Αι ξινή του Μαρτίου

Στο πνεύμα του “είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω” έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν τόσο πολύ έχω απωλέσει την εξτραβαξκάντζα από μέσα μου και αδυνατώ να καταλάβω το υπερβατικό πνεύμα των συλλογών (δεν είναι απίθανο) αν, πραγματικά, οι συλλογές είναι μέτριες ή αν λόγω κρίσης εκτιμώ πλέον μόνο το μη προκλητικό. Δεν ξέρω. Πάντως καταλήγω, και θα το πω, ότι η Stella McCartney είναι υπερεκτιμημένη, βρίσκω πολύ κακό ας πούμε αυτό:

Από την άλλη βέβαια, δεν είναι καθόλου κακό αυτό:

Επίσης, επειδή καθόλου δεν θα υιοθετήσω τη νέα τάση με το oversized top που θά κάνει σίγουρα το κεφάλι μου να μοιάζει με του Γκρισίνο, κάτι τέτοια σέξι και στενά μου φάνηκαν σαν όαση:

Κοίταξα τον καθρέπτη ώρες Virna Drakou style και μίλησα στον εαυτό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι πάει στραβά με εμένα και δεν μου άρεσε ούτε η Chanel, ούτε ο Givenchy, εκτός από τα πιο εύκολα-εμπορικά όπως αυτό

(συντηρητικό βέβαια, αλλά η υπόλοιπη συλλογή ήταν σαν έθνικ αποκριάτικα s&m που για να δείξουν θέλουν yodelling στο background)

ούτε το μεσαιωνικό, πάντα φαρδουλό, goth Valentino (σου ζητώ συγγνώμη) εκτός από αυτό

έφτασα στα μαμαδίστικα της Chloe που μάντεψε, ούτε με αυτά εκαλύφθην και μου θύμισαν και κάτι σύνολα που μού έπαιρναν καρμόν κάθε Πάσχα για να βάλω στην Ανάσταση

… έφτασα στη μεγάλη απογοήτευση που είναι για εμένα τελευταία ο Alexander McQueen. Mη με παραξηγάς. Το θεατρικό το καταλαβαίνω. Το κονσεπτικό styling πασαρέλας επίσης. Το αφόρετο, αυτό δεν μπορώ να χωνέψω.

Αν και, εδώ που τα λέμε, ακούμπησέ μου αυτό πάνω στην πολυθρόνα να μην τσαλακωθεί, και σου βρίσκω εγώ τρόπο να το φορέσω.

Η αρχική φωτογραφία είναι ο Stefano Pilati, που αποχαιρετά τον YSL μετά από 8 χρόνια και είπα να τον τιμήσω. O Hedi Slimane λένε θα αναλάβει. Να δω YSL χίπστερ και τι στον κόσμο.

(…συνεχίζεται)

Photos: Fashionologie.com