Biggest Apple

Με τη Victoria Beckham να με έχει στην αναμονή για την άλλη, την ερμμμ “πιο φτηνή” σειρά, όπου νομίζω τα πάει καλύτερα γιατί παίζει με πιο mod επιρροές στις οποίες ως Βρετανίδα το έχει, και τον Balmain να μου θυμίζει high street (δεν το λέω για κακό), είπα φέτος να είμαι πιο αυστηρή με τους αγαπημένους μου και ΚΥΡΙΩΣ να ανοίξω τα μάτια μου στο χρώμα. Δηλαδή, ωραίος ο Zac Posen για κόκκινο χαλί, ας πούμε, αλλά δεν θα έχανες τίποτα αν μια σεζόν δεν έβλεπες (ε τι να γράψω, “αγόραζες”; χοχο) τη συλλογή του. Δεν θα ήταν πιο χρήσιμο να μάθεις για τη φίρμα Creatures Of The Wind και τις γυαλιστερές φούστες με τα απλικέ λουλούδια που σίγουρα θέλουν ένα διαφορετικό παπούτσι από αυτό της πασαρέλας για να δείξουν;

 

Λόγω ελαφράς ψυχοπάθειας, αυτή η φόρμα και τα δυο ποιήματα του layering που ακολουθούν είναι τα κομμάτια που διάλεξα από τη συλλογή Opening Ceremony. Εννοώ, η φόρμα θα μπορούσε να είναι και από μια άλλη συλλογή. Οι pencil φούστες, δε, είναι από τις πιο σέξι απόπειρες των σχεδιαστών, και το styling ένας  indie corporate προσανατολισμός σε μια μέχρι πρότινος indie σκέτο φίρμα.

Ξεκινάω με ένα total look που θα το λάτρευε πιστεύω η Amy (αχ Amy), καθότι λίγο δαντέλα λίγο τισέρτ λίγο sporty americana και συνεχίζω με το island boho της Rebecca Minkoff με τις δαντέλες και τα cutouts στα δέρματα, για κορίτσια που ζουν (ή και όχι) δίπλα στη θάλασσα και πίνουν Κορόνες σε παραλιακά μπαρ. Ευτυχώς που είναι ακόμα καλοκαίρι, γιατί αυτή η συλλογή θα μας έκανε να το νοσταλγούμε.

Εδώ που τα λέμε και η Kate Spade είναι τα τελευταία χρόνια πιστή σε ένα μοτίβο, αλλά δεν είναι εύκολο να αντισταθεί κανείς στις πολύχρωμες συζύγους του Stepford με τα παιχνιδιάρικα χαμόγελα που προτείνει. Τα κλισέ της εποχής της αθωότητας (full skirts, κοντές ζακέτες, φλοράλ, σοσόνια με στιλέτο) τα έχει δουλέψει με τόση συνέπεια που βλέπεις τις συλλογές της και περιμένεις να αναστηθεί ο Έλβις ξερωγώ.

Όσες αγαπάνε τα prints θα εκστασιαστούν με τη Mara Hoffman που κοντράρει στα ίσα Pilotto και Katrantzou αλλά με πολύ πιο καλοκαιρινό, έθνικ και ήσυχο τρόπο. Φορέματα και καφτάνια σαν φορέματα για ηλιοκαμμένες καλλονές, με τόσο πυκνό σχέδιο και τόσο έντονο χρώμα που άντε να αντέξουν κανα σκουλαρίκι, το πολύ.

Μη με παρεξηγείς, με βλέπεις, το παλεύω το θέμα με το χρώμα, απλά κάποια στιγμή θέλω να πάρω μια ανάσα. Ο Helmut Lang δείχνει άσπρα, μαύρα, γκρι, γιατί εντάξει, τι θα έδειχνε ο Helmut Lang; Το απαραίτητο 90s vibe της Νέαςε Υόρκης ολοκληρώνεται με σκούρο κραγιόν. Κάτι πρέπει να φορέσουν και τα κορίτσια που πάνε στα live και στις γκαλερί και ξέρουν “τη σκηνή”.

… Μπορούν βέβαια να φορέσουν και Band Of Outsiders, μαλακά υφάσματα που τυλίγουν και δεν σφίγγουν πουθενά, ριχτά, σε επιεικείς γραμμές. Υπάρχει πιο κουλ όνομα για ρούχα; Δηλαδή, εννοώ, φοράς ένα ρούχο που γράφει πάνω Band Of Outsiders, ΣΑΤΑΝΙΚΟ, αγοράζεις ένα ολόκληρο lifestyle που ΔΕΝ είναι lifestyle. Μπορεί βέβαια και να είμαι υπερβολική. Από την άλλη, βλέπεις το σανδάλι με την κάλτσα και λες, όχι φίλε, ΑΥΤΟ είναι υπερβολή.

Η Carolina Herrera είναι γεννημένη το 1939. Αυτό σημαίνει πως πολλά κομμάτια της θα είναι συμβατικά και θα αρέσουν στη μαμά σου, αλλά πού και πού θα κάνει μια μικρή παράκαμψη από τη γνωστή διαδρομή και θα δώσει κανα δυο “σχεδιαστικά” ρούχα που θα είναι μεν κλασικά αλλά η θεατρικότητα θα τα κάνει πολύ φρέσκα.

Έχει γίνει τελευταία μια στοφή στα ρούχα Prabal Gurung, με κατεύθυνση πιο ενήλικη; Αχά. Επειδή έχω συνδυάσει τις συλλογές με μεγάλα εμπριμέ και έντονα χρώματα, τα παλ που προτείνουν μου φαίνεται επαναστατικό. Και δεν μου συμβαίνει συχνά να βλέπω παλ και να εντυπωσιάζομαι – θα το θεωρήσω κατόρθωμα. Ειδικά αυτό το γυαλιστερό μοβ, χαρακτηριστικό της συλλογής, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ. Η συλλογή είναι εδώ για να εκπροσωπήσει επάξια τις εφαρμοστές γραμμές, επειδή όσο και να παίζω με loose και cool και casual, πάντα σε αυτές ξαναγυρνάω, όπως η μοιχαλίδα στον σύζυγο.

Ναι ναι, και άλλο ασπρόμαυρο, Rag and Bone. High street και αυτό, θα μου πεις, αλλά το πρώτο συνολάκι μπορώ να το φοράω κάθε μέρα και το δεύτερο είναι το γνωστό layering με λάμψεις που ονομάζω “Bjork στα 90s” και δεν μπορώ να παραλείψω, λόγω αδυναμίας.

Ο Alexander Wang και η πάλ στροφή (μα τι έγινε φέτος) δεν με έριξαν και στα γόνατα, ΑΛΛΑ Ο JASON WU. Παιδιά. Σαν να βλέπω 100 συλλογές. Αν μου έλεγαν διάλεξε μία και πάρε σπίτι σου, αλλά μην ξαναψωνίσεις για άνοιξη, θα έπαιρνα με ένα κοντέινερ τα ρούχα του Τζέισον, τον ίδιο και ό,τι τον κάνει να νιώθει ήρεμος και δημιουργικός, ας πούμε το παστίτσιο της μαμάς του, και τη μαμά του γιατί όχι, και θα ήμουν καλυμμένη. Σαν να με διάβασε, πώς να το πω. Η ανάμιξη υφασμάτων, το μπλε με το άλλο μπλε, το γιλέκο με το στενό παντελόνι. Όλα.

 

Ασπρόμαυρο καρό, σκούρα χρώματα και πού και πού ένα κίτρινο να το σπάει. Εκεί κινήθηκε ο Derek Lam – και όταν λέμε “εκεί κινήθηκε” δεν εννοούμε ότι, νταξ, δεν έκανε και τίποτα, γιατί έκανε μια ωραιότατη συλλογή, κομψή και νεοϋορκέζικη. Με ίσες δόσεις κοριτσίστικου και σοφιστικέ που λένε και τα περιοδικά, θα έντυνε Sex And The City αν υπήρχε ακόμα Sex And The City.