Ψωμί. Νερό.

10/12/2010

Σήμερα θα πάω για φαγητό, πράγμα που αποτελεί το highlight του πρώτου δεκαημέρου του Δεκεμβρίου μου, και σκέφτηκα να το γιορτάσω μιλώντας σαν ξερόλας για ένα ρεστοράν του Μιλάνο στο οποίο δεν έχω πάει ποτέ. Ούτε στο ρεστοράν, ούτε στο Μιλάνο. Σε εκείνο το μυθικό road trip στην Ιταλία, οι επιλογές στο σταυροδρόμι του Peugeot 106 που ο Θεός ξέρει πώς τα έβγαζε πέρα στην autostrada, ήταν Μιλάνο και Ρίμινι – μάντεψε τι επιλέξαμε. Με αυτά και με αυτά το Μιλάνο είναι ακόμα μια τελίτσα στην To Travel λίστα μου, όπως και το Pane E Acqua, το εστιατόριο της Rossana Orlandi που επιμελήθηκε η Paola Navone, διατηρώντας ό,τι μπορούσε να διατηρήσει από ένα παλιό καπνοπωλείο και εμπλουτίζοντάς το με στοιχεία εστιατορίου. Bonus, επειδή Paola Navone είναι αυτή, πετυχαίνει και τη σύλληψη “διαφορετικού ύφους αίθουσες” την οποία πολύ ηράσθησαν λίγοι κατάφεραν, που συνδέονται μεταξύ τους με τα χρώματα της ιταλικής και γαλλικής εξοχής. Λίγο Τοσκάνη από δω (ναι, εκεί έχω πάει, δεν την παρακάμψαμε), λίγο Βρετάνη από εκεί (και εκεί πήγα, δεν σε παραμυθιάζω), και να μη σου αρέσει το φαγητό, θα θέλεις να κάτσεις μέχρι να σε διώξουν.