10, by A Name To Come #blogovision2013

10. Earl Sweatshirt – Doris

Αν κοιτάξεις την περσινή λίστα θα βρεις κάτι για το οποίο ντρέπομαι πολύ. Για την ακρίβεια δε θα βρεις κάτι για το οποίο ντρέπομαι πολύ κι αυτό είναι το album του Kendrick Lamar το οποίο είναι ίσως αυτό που άκουσα περισσότερο φέτος γιατί είναι ένα αριστούργημα. Βλέπεις από τη μία σιχαινόμαστε το ρατσισμό και φρικάρουμε με τη Χρυσή Αυγή αλλά ακούμε rap στα κρυφά λες και ακούμε BBC στην Κατοχή.

Ο λόγος; Μάλλον από υπερβολική ευαισθησία μην μας πουν ότι δεν γίνεται να μας αρέσει κάτι με το οποίο δεν έχουμε βιωματική ταύτιση. Τρίχες, λες και έχουμε περισσότερα κοινά με τους Animal Collective ή τους Radiohead από ότι με τον Lamar επειδή αυτοί είναι λευκοί.

Λοιπόν φέτος δεν ξανακάνω το ίδιο λάθος, το “Doris” είναι ένα από τα δέκα καλύτερα albums της χρονιάς και θα βγω το φωνάξω να το πω, Doris σ’αγαπώ. Εντάξει, όσο όχι το “good kid, m.A.A.d city” αλλά είναι το καλύτερο φετεινό hip-hop άλμπουμ αν εξαιρέσουμε όλοι ξέρουμε ποιο.

Ο Thebe Neruda Kgositsile όπως είναι το όνομα του Earl Swetshirt είναι 19 χρονών και έχει guest τον RZA αν σου λέει κάτι. Το φάντασμα των Wu-Tang Clan είναι παρόν σε όλο το δίσκο και αυτό είναι μάλλον το καθοριστικότερο στοιχείο του. Τα lyrics είναι πιο πυκνά κι από τα δάση του Αμαζονίου, το flow είναι νωχελικό-αλλά-όχι-και-τόσο, τα beats είναι βαθιά, τα hooks υπάρχουν-αλλά-κρύβονται και τα samples τα ψάχνεις με το κυάλι. Αυτό που τελικά σε κερδίζει είναι το mood, σκοτεινό, νοσηρό, σαρκαστικό.