Colourblocker

H Γιολίνα Μπρούσαλη θα ήθελε να ντύνεται λίγο πιο χρωματιστά. Αυτό είναι το δεύτερο κείμενό της για το Fashionism.

Πολλά χρόνια πριν, όταν έμενα στο Λονδίνο, θυμάμαι πώς οι φίλοι Άγγλοι σχολίαζαν κατευθείαν ότι είμαι “continental, most probably from the south” από τον τρόπο που βυθιζόμουν μέσα στα μαύρα μου ρούχα. Και ενώ εγώ θαύμαζα την ικανότητά τους να βάζουν χρώμα μέσα από το φουτουριστικό styling των δρόμων στον αγγλικό ουρανό, που είχε την ικανότητα να τα σκεπάζει όλα με γκρι όπως το καπάκι του τάπερ το κοκκινιστό, εκείνοι εκθείαζαν το total black, από τη μια το εύκολο, από την άλλη το τόσο κομψό και κολακευτικό. Φυσικά όλη η φάση με τα ρούχα είναι ικανότητα, ταλέντο και εξάσκηση αλλά ειδικά από το 2011 και πριν που ο οίκος Gucci ξεσήκωσε το κοινό βολτάροντας στις πασαρέλες με πορτοκαλομώβ και πρασινογαλάζια outfits, ήθελε πολλά guts για να σετάρεις το ροζ με το κόκκινο χωρίς να φέρνεις σε σανγκουίνι. ‘Η σε κάτι ροζ με κόκκινο, να, σε παπαγάλο ας πούμε.

Η Elisa Nalin, μία Ιταλίδα στυλίστρια που όμως εργάζεται στο Παρίσι, τονίζω, στο Παρίσι, που έρχεται σε οργασμό με το σκούρο μπλε κασμιρένιο πουλόβερ όταν πέφτει χαλαρά πάνω από το γκρι tweed παντελόνι, εμφανίζεται παντού σαν μία ενήλικη Little Miss Sunshine, κάνοντας το στερεότυπο των αγέλαστων, καχεκτικών, σκουρόχρωμων fashionistas να φαίνεται πιο ξεπερασμένο και από εκείνο που υπαγορεύει ότι μητρότητα και εργασία δεν συμβαδίζουν (καθένας με τον πόνο του).

Η Nalin είναι εκθαμβωτική, ένα ανθρώπινο ουράνιο τόξο που φαντάζομαι ότι όταν προχωρά στους δρόμους προκαλεί τα ίδια ακριβώς συναισθήματα στους γύρω της όπως αυτά του φυσικού φαινομένου – αγαλλίαση, χαμόγελα, έκπληξη, θαυμασμό. Ίσως από τις λίγες φορές στην μόδα που το “anything goes” δεν είναι επιτηδευμένο αποτέλεσμα-ξεπατικωτούρα φωτογράφισης στην πράξη και το μοντέλο που βούτηξε στο χρώμα σαν σε πίνακα του Kandinsky στην πραγματικότητά του δεν φοράει ντένιμ και γκρι tshirts με μαύρα biker boots.

Υποψιάζομαι ότι πλεόν τα πράγματα για την Nalin έχουν γίνει εύκολα. Μέσα από την τεράστια συλλογή ρούχων και αδιανόητων αξεσουάρ το “τί θα βάλω το πρωί στη δουλειά” είναι ένα παιχνίδι που παίζει μόνο η ίδια για να εκπλήξει τον εαυτό της. Έτσι όπως αποφασίζει πάνω από το πιο ξεκούραστο τρικολόρε σύνολο να βάλει ένα ζευγάρι πορτοκαλί γυαλιά,

με την ίδια ευκολία σετάρει παγέτα με σακάκι ματ και παλ για ένα άλλο androgynous look…

… ή δίνει άλλο νόημα στην έννοια του αυστηρού, ασπρόμαυρου, γεωμετρικού print, κάπως σαν να το γαργαλάει δηλαδή. ‘Η να το ξεγελάει.

Η ίδια περιγράφει το στυλ της “χαρούμενο και αναπάντεχο”, spot on Elisa, ποιος άλλος θα τολμούσε εδώ μαύρη λουστρίνι τσάντα μεταξύ άλλων

ή πορτοκαλί του πορτοκαλιού σκούφο με το δύσκολο βεραμάν να το πω πουλόβερ και ένα ζευγάρι απροκάλυπτα ροζ σατέν γόβες.

Μ’αυτά και μ’αυτά η Elisa καταφέρνει δύο πολύ σημαντικά πράγματα.
Να πείθει για το passion for fashion με ένα ασυνήθιστο για το industry πλατύ χαμόγελο και να παίρνει βραβείο στην κατηγορία όμορφη-γυναίκα-απροσδιορίστου-ηλικίας.

Γυρνώντας σπίτι της έχω την αίσθηση ότι θα φοράει με αυτοπεποίθηση μεταξωτές ανδρικές πυζάμες σε βαθύ μπλε, θα στέκεται ξυπόλητη μπροστά από την πόρτα του δωμάτιου γκαρνταρόμπα και θα σκέφτεται παιχνιδιάρικα: Και τώρα, τί άλλο μπορώ;

Photos: trendsurvivor.com, nssmag.com, Lee Oliveira, The Sartorialist, styletao.com, streetpeeper.com, stockholm-streetstyle.com