Size Me Up

Προχθές, έψαχνα να διαβάσω ένα ωραίο μπλογκ, κάποιον με τον οποίο θα κολλήσω και θα περιμένω να ανανεώνει κάθε μέρα για να τον διαβάζω με τον καφέ, ας πούμε. Είμαι πια δύσκολη με τα μπλογκς ειδικά και τα γραπτά γενικότερα: η τάση με τις κύριες προτάσεις και τις πολλές τελείες, για δραματουργική έμφαση μου φαίνεται πια παρωχημένη, ντάξει παιδιά, έπαιξε η τελεία, το κάναμε όλοι, ας προσπαθη΄σουμε την υποτακτική σύνδεση να μας δω εκεί. Τα λυρικά χάδια στο κείμενο δεν μου λένε τίποτα, και εκείνο που με νευριάζει πιο πολύ από όοοολα αυτά, είναι οι επαναλήψεις που υποτίθεται πρέπει να με κάνουν να νιώσω, επωδοί, οι προστακτικές και η επιλογή, έστω και αδεία, να χρησιμοποιεί κανείς βεβαιότητες σε μια εποχή πλήρους αβεβαιότητας: “ερωτεύσου”, “να θυμάσαι” “ας ζήσουμε”, όλες αυτές οι ευκολίες. Ψάχνω κάποιον να μου τα λέει απλά, κοφτά, όπως πρέπει, και δεν βρίσκω. ‘Εβγαλα όλη αυτή την ψυχούλα για να σου πω ότι η Δανάη Χριστοπούλου είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να γράφει όποτε θέλει στο Fashionism, όταν δεν είναι η Joan Holloway μέσα σε μια κουζίνα. Η Δανάη δεν κωλώνει, και ξεκινάει και με καυτή πατάτα: κορίτσια με καμπύλες και πώς να ντυθούν – θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ.

Πριν λίγο καιρό, αρκετές fashion bloggers (μεταξύ των οποίων και κάποιες που συμπαθώ πάρα πολύ) πόσταραν με ενθουσιασμό για ένα ηλεκτρονικό κατάστημα που «επιτέλους έχει plus size ρούχα νεανικά και φορέσιμα!»
-Μα, καμιά τους δεν είναι plus size. Γιατί χαίρονται τόσο; (ρώτησε η κυνική πλευρά μου)
-Έλα μωρέ, αγαπάνε τη μόδα και χαίρονται που βρήκαν κάτι ωραίο και καλόγουστο που μπορεί να ενδιαφέρει το κοινό τους (είπε η αθώα πλευρά μου)
– Και καλά, γιατί τα εν λόγω καταστήματα δεν επικοινώνησαν με plus size fashion bloggers αφού αυτό είναι το κοινό τους; (ρώτησε η κυνική πλευρά μου)
– Μωρέ, δε νομίζω πως υπάρχουν πολλές plus size fashion bloggers στην Ελλάδα (είπε η αθώα πλευρά μου. Η αθώα πλευρά μου λέει πολλά «μωρέ»)
-Χμ (είπε η κυνική πλευρά μου. Σταράτη).
Και μπήκα στο εν λόγω ηλεκτρονικό κατάστημα. Μόλις μερικά κλικ μετά, και οι δύο μου πλευρές ήταν έξαλλες.

Παλεύω με το βάρος μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πριν αρχίσω να παλεύω εγώ, πάλευε η μάνα μου για μένα (άλλο θέμα αυτό, οι μαμάδες και πόσα κιλά κόμπλεξ μας φορτώνουν παρόλες τις αγνές προθέσεις τους, θα το θίξουμε μια άλλη φορά – ήταν και Γιορτή της Μητέρας χτες, μην πικραθούμε). Έχω υπάρξει χοντρό παιδάκι, μετά κοκκαλιάρα (ένιωθα χοντρή) έφηβη, μετά υπέρβαρη προς παχύσαρκη νεαρή γυναίκα, μετά αδύνατη γυναίκα (ένιωθα χοντρή) και μετά όπως με βλέπετε σήμερα. Έχω φορέσει από medium μέχρι XXL και cup σουτιέν από B μέχρι DD. Και ποτέ, ούτε μία φορά, ούτε στα πιο παχιά μου ever, δεν έχω ψωνίσει από μαγαζί με «ρούχα για παχουλές». Και ποτέ, ούτε μία φορά, ούτε στα πιο παχιά μου, δεν έχω νιώσει δυστυχισμένη μέσα στα ρούχα μου. Μέσα στο σώμα μου ναι, ανεξαρτήτως κιλών. Μέσα στα ρούχα μου όχι.

Δεν πρόκειται προφανώς να ισχυριστώ ότι οι στυλιστικές μου επιλογές ήταν πάντα καλόγουστες ή σωστές. Ή ότι είναι τώρα, ξέρεις, γούστα είναι αυτά. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ποιες γραμμές (θεωρώ ότι) ταιριάζουν στο σώμα μου (στενά, μεσάτα ρούχα, ντεκολτέ, ζήτω τα 50’s, ευχαριστώ Mad Men) και ποιες όχι παρόλο που μ’αρέσουν να τις βλέπω σε άλλες κοπέλες (φαρδιά, πλισέ, αέρινα μακριά φουστάνια σα να έχεις μόλις ρίξει κάτι πάνω σου μετά το μάθημα μπαλέτου κι είσαι σ’ έναν αγρό και σε φυσάει κι ο αέρας ένα πράγμα, σνιφ Κίρα Νάιτλι). Μπορώ όμως να ισχυριστώ ότι ποτέ δεν ένιωσα πως η μόδα με μισεί που είμαι παχουλή ή πως δεν έχω τι να βάλω. Πάντα ψώνιζα από τα «κανονικά» μαγαζιά (σας αγαπώ H&M) κι από ένα σημείο και μετά ανακάλυψα μερικά site στα οποία επιστρέφω πάντα όπως οι δολοφόνοι στον τόπο του εγκλήματος: asos.com, modcloth.com, pinupgirlclothing.com. Και πάντα, έχω το ίδιο συννεφάκι με ερωτηματικά πάνω από το κεφάλι μου: μα γιατί υπάρχουν μαγαζιά με plus size ρούχα; Αφού υπάρχει τρόπος να βρεις τα «κανονικά» ρούχα στο μέγεθος που θέλεις; Και οκ, πες υπάρχουν μαγαζιά ειδικά φτιαγμένα πες για μας τις παχουλές: ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΤΟΥΣ ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΑ;

Κι επιστρέφω στο εν λόγω κατάστημα, που επαινούσαν οι συμπαθέστατες bloggers. Φαρδιές μπλούζες, χωρίς σχήμα, χωρίς ντεκολτέ, με ρίγες (για να «κόβουν» προφανώς. Το μόνο που μου έκοψαν ήταν η όρεξη για ζωή), φαρδιά παντελόνια που κάνουν τους γεμάτους γλουτούς να μοιάζουν με γήπεδο ποδοσφαίρου αντί να τους κολακεύουν, γιαγιαδίστικα φορέματα (scratch that, η γιαγιά μου είχε στιλ και τα φορέματα της γαμούσαν κι έδερναν. Σ’ αγαπώ γιαγιά. Και ναι, θα θυμηθώ να βουτυρώσω το ταψί την επόμενη φορά, δίκιο είχες). Λαιμόκοψη στενή, ζιβάγκο, φαρδιές ζακέτες με φουφούλες, βαρετά σακάκια. Όλοι μου οι στιλιστικοί εφιάλτες, μαζεμένοι σε μερικές φωτό, σα να μου κουνούσαν το χέρι τιμωρώντας με για κάθε μπουκιά cupcake που έφαγα ή σκέφτηκα να φάω στη ζωή μου. Γιατί ρε παιδιά; Τι σας έφταιξαν οι κοπέλες; Ποιος σας είπε πως το σώμα που έχει παραπάνω κιλά πρέπει να το ντύνεις με σακιά; Είχατε ποτέ σώμα με παραπάνω κιλά; Το κοιτάξατε προσεκτικά; Το αγαπήσατε – ή έστω προσπαθήσατε να το καταλάβετε; Ή θέλετε απλώς να το κρύψετε, να το εξαφανίσετε, να το τιμωρήσετε;

Δε θέλω να αρχίσω εδώ και τώρα κοινωνιολογικό παραλήρημα για τα πρότυπα ομορφιάς και τα στερεότυπα που αναμασάμε και τα άγχη με τα οποία γεμίζουμε τα νεαρά κορίτσια. Δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου, άσε που όλο και κάποιος θα βγει να πει ότι προωθώ λάθος πρότυπα και η παχυσαρκία και ο διαβήτης και το μοιρογνωμόνιο και ο χάρακας και το φαινόμενο του θερμοκηπίου (για το οποίο ΠΡΟΦΑΝΩΣ και ευθύνονται οι υπέρβαρες γυναίκες). Ούτε δυστυχώς μπορώ να σας πείσω να αγαπάτε τον εαυτό σας και να το περνάτε αυτό στα ρούχα που διαλέγετε. Κι εγώ δεν το έχω καταφέρει, απλώς τα ρούχα αγαπάω – κουσούρι από τις προηγούμενες ζωές σε περιοδικά μόδας, μη φανταστείτε. Αλλά κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μου φορώντας ένα ακόμα πολύχρωμο φόρεμα, μια ακόμα φούστα που μου κάθεται ακριβώς όπως πρέπει, μια ακόμα fluo μπλούζα που με κάνει να χαμογελάω, νιώθω σα να έχω νικήσει κάπως, σε ένα παιχνίδι που δεν ήξερα καν οτι έπαιζα. Και ξέρεις κάτι; Το παιχνίδι δεν είναι δύσκολο: χρειάζεται απλά να ακολουθείς τους κανόνες.

1) Ξεφύλλισε. Περιοδικά, blogs, ταινίες, σειρές – και βρες τα χρώματα και τα σχήματα που σε κάνουν χαρούμενη.
2) Κάνε έρευνα αγοράς. Ψάξε εξονυχιστικά σε online και offline καταστήματα μέχρι να βρεις τα υποψήφια κομμάτια.
3) Πειραματίσου. Ανακάλυψε τις γραμμές που ταιριάζουν στο δικό σου σωματότυπο και τα χρώματα που λειτουργούν πάνω σου. Μπορεί να μην είναι αυτά που φανταζόσουν, μπορεί στην πορεία να βρεις άλλα.
4) Πάρε το χρόνο σου. To shopping για μένα είναι σαν τη γιόγκα: πρέπει να το προσεγγίζεις με αγάπη και ηρεμία. Πήγαινε πρωί στα καταστήματα, που δεν έχει κόσμο και μπορείς να μείνεις όση ώρα θες στο δοκιμαστήριο.
5) Μην κρύβεσαι. Το να ντύνεσαι το ίδιο χρώμα με τον τοίχο ή την πολυθρόνα δε θα διώξει ως δια μαγείας τα όποια παραπάνω κιλά. Το μόνο που θα διώξει ως δια μαγείας είναι το κέφι σου. Και το χρειάζεσαι το κέφι σου. Πολύ.
6) Αγάπα το σώμα σου, γαμώτο. Είναι γερό, σε κουβαλάει όλη μέρα στη δουλειά, αντέχει όλο αυτό το στρες και την αρνητική ενέργεια που του σερβίρεις κάθε μέρα. Και ναι: είναι και όμορφο και σέξι. Αν δεν το πιστεύεις αυτό, μάλλον δεν έχεις τους σωστούς ανθρώπους γύρω σου. Trust me on this one. Been there, done that, bought the XL t-shirt.
7) Μην ακούς εμένα. Αν βρεις σε κάποιο μαγαζί με plus size ρούχα κάποιο κομμάτι που να κάνει την καρδούλα σου να χτυπάει, by all means buy it (εδώ να σημειώσω απλά πως μια φορά η αδύνατη έως χτικιού Μητέρα μπήκε στα Ulla Popken γιατί είχε δει ένα μωβ πόντσο που της άρεσε. Τρομοκρατημένη η πωλήτρια με το που την είδε, της είπε «εεεεε, ξέρετε δεν έχουμε κάτι στο νούμερο σας». Η Μητέρα πήρε το πόντσο, κι έφυγε. Απτόητη)

Αυτά για τώρα, πάω στα H&M να δω τι καινούριο έβαλαν. Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα, θα σε τσεκάρω. Μέχρι τότε να ξέρεις: θα σε παρακολουθώ και θα σου χαμογελάω ενθαρρυντικά κάθε φορά που αποφασίζεις να φορέσεις ό,τι γουστάρεις εσύ κι όχι ό,τι κάποιοι άλλοι (εμού συμπεριλαμβανομένης) προσπαθούν να σε πείσουν ότι πρέπει να φορέσεις.

Υ.Γ. Αγαπητά καταστήματα με plus size ρούχα, να ξέρετε, κι εσάς θα σας παρακολουθώ. And I am not amused.

 

Η Δανάη φοράει top, φανελάκι και φούστα, όλα H&M, και παπούτσια Fullah Sugah