Not A Stitch To Wear

Θα πω τη βαρετή ιστορία τού _ με όσο το δυνατόν περισσότερη συντομία: αυτό μόνο μπορώ να υποσχεθώ από την αρχή. Ούτε λεπτομέρεια, ούτε δραματουργία. Αλλά συντομία, αυτό ναι.

Ο _ ήταν το αγοράκι που κουβαλούσε δίσκους στα πάρτυ του δημοτικού, στις πρώτες τάξεις, που έβλεπες ακόμα μερικές μανάδες. Τις πιο νέες, που κάπνιζαν κάτι τσιγάρα μακρουλά και δεν είχανε χάσει την όρεξη να βάφονται. Τη δικιά του δεν την έφερνε γιατί ακόμα και τα κανονικά της φορέματα έμοιαζαν με ρόμπες (ακόμα και αυτό που φόρεσε παραμονή Χριστουγέννων, που ο _ είχε ποίημα) και γιατί μπορούσε να τον πηγαινοφέρνει ο μεγαλύτερος αδερφός. Πράγμα που, το μάντεψες, εξηγεί και τους δίσκους. Σε εκείνο το Top 85, το William It Was Really Nothing το προσπερνούσε, δεν το καταλάβαινε, ήταν και δίπλα σε αυτόν το άλλον που είχε ένα κορίτσι που το λέγαν μπλουτζίν, πράγμα χαζό και αδύνατο, οπότε σήκωνε τη βελόνα για να πάει πιο κάτω: μπορεί να έφερνε τη μουσική, αλλά κατά βάθος και αυτός παπάκια ήθελε να χορεύει. Αλλά δεν. Πολλά μπορούσες να πεις για τον _ , ότι ήταν η ψυχή του γλεντιού όμως, μπα.

Στο γυμνάσιο φορούσε ένα μαύρο t-shirt ή ένα μαύρο μοντγκόμερι. Και στοίχημα έβαζες, χωρίς μεγάλη απόδοση, πως δεν τα είχε με καμιά. Είχε όμως τη σημαία στην παρέλαση: Καμπούριαζε σαν ένα ρεύμα να φυσάει ένα κλαράκι και περπατούσε με μεγάλα βήματα.  Είχε και ένα κοκόρι. Τσουλούφι. Kάτι ενδιάμεσο. Καστανό και γυαλιστερό σαν κερωμένο μαόνι από το ζελέ μαλλιών. Mα ήταν τώρα αυτό που έχεις στο μυαλό σου για σημαιοφόρο; Στη λαδί στρατιωτική τσάντα έγραφε με μπικ και περίεργες γραμματοσειρές The Smiths (μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι έχωνε και γλαδιόλες στις τσέπες. Θα ήμουν ανακριβής). Είχε έρθει η ώρα φαίνεται. Μπορεί να ήταν που στο τελευταίο θρανίο (ε βέβαια τελευταίο θρανίο) δεν έφτανε ο αντίλαλος των (άπειρων) αστείων για το σεξ.

Ο _  έγινε μαθηματικός, όχι ότι έχει και καμιά σημασία, μπορεί να κάνει και κάτι άσχετο τώρα που μιλάμε. Πέρασε πάντως από τους πρώτους, 6 χρόνια μετά το δημοτικό δεν έδωσε σημασία σε κανένα κορίτσι, έκανε παρέα με τρία άτομα με μοντγκόμερι σαν τους ήρωες εκείνου του βιβλίου της Donna Tart και ως την τρίτη Λυκείου οι τσάντες του έγραφαν πάντα The Smiths.

Το βράδυ στον Λυκαβηττό θα τραγουδήσει ο Morrissey τον οποίο όπως κατάλαβες δεν αγαπώ όσο ο  _ .

Σκέφτομαι να πάω, αν βρω κάτι να φορέσω.