Biggest Apple 2

Καμιά φορά, όταν γράφω για συλλογές που δεν μου πολυάρεσαν, μια φωνή έρχεται στο μυαλό μου: “αν σου τα χάριζαν μωρή, ας μην τα έπαιρνες”. Και σκέφτομαι, μη λέμε ό,τι θέμε, αν ήταν τσάμπα από όλες θα έβρισκα κάτι να πάρω. Απλά σε κάποιες κολεξιόν θα έκανα οχτάωρο και έξτρα lunch break να αποφασίσω. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή.

Επιστροφή στα ρούχα που και έχουν και επιτρέπουν κίνησ, ηστo γήινo και το ζεν, που από το προηγούμενο review της Νέας Υόρκης έλειψε γιατί σκεπάστηκε από το χρώμα, με  10 Crosby Derek Lam, (πολύ) διακριτικές ασυμμετρίες και layering και λινά παιδιά, δεν περίμενα ότι θα το πω αλλά πολλά early 00s λινά. Με άλλο τρόπο βέβαια από αυτόν που τα φορούσαν οι πορτιέρηδες στο Kingsize – ένα Τσάι στη Σαχάρα για θαμώνες γκαλερί φαντάσου.

Τα DKNY, κατά την ταπεινή μου άποψη (έλα ποιον κοροϊδεύω, άκου “ταπεινή”) ξανάνιωσαν λίγο με το ενέσιμο, πέστο και μποτοξάκι, της καμπάνιας με την Cara Delevingne, αλλά εγώ που έχω αυτή την πρόσφατα γεννημένη αγάπη για το αθλητικό και κάζουαλ και σπορτεξάκι, έμεινα με ένα αίσθημα ανικανοποίητου από αυτή τη συλλογή (όσο για τα Donna Karan, αυτά και αν δεν μου άρεσαν). Δηάδή, όχι ότι δεν έβρισκα να αγοράχω, να, και αυτό το pattern φουλάρι, ωραιότατο, αλλά πώς να στο πω, σαν ο απουσιολόγος να γράφει 16.

Για ένα κορίτσι μετριοπαθές σαν εμένα, χωρίς εξάρσεις, που θα ήθελε να είναι ακραίο αλλά κάτι δεν το αφήνει (ο μικροαστισμός μου μάλλον) ο ανασκουμπωμένος Michael Kors με το τόσο αναστημένο γόητρο που πλέον όχι μόνο παρελαύνει περήφανα στα catwalks αλλά κρατάει και παντιέρες, είναι ένας πιστός φίλος. Δεν κάνει κάτι τρομερά πρωτότυπο, αλλά κάνει από πολύ ωραία πράγματα, ως θαυμάσια ρούχα και πάντα βρίσκεις κάτι να βάλεις αν ανοίξεις τις ντουλάπες του. Αυτό το φόρεμα με τα τρουκς και την τρύπα στη κοιλιά, ας πούμε. Απλό στη σύλληψη, αλλά το βρίσκω τόσο σικ και, ξερωγώ, όμορφο. Ή τα ντε πιες, ή το πρασινωπό της Γκουίνεθ στις Μεγάλες Προσδοκίες (θυμάστε που ήταν όλα πράσινα ε). Εύκολη ομορφιά.

Το φλερτ του Marc Jacobs με το avant garde έχει βικτοριανή πυξίδα, βάτες και απλκαρισμένα λουλούδια. Με σήμα κατατεθέν το βυσσινί, που αν δεν απατώμαι είναι το παιχνίδι του τις πρόσφατες σεζόν, τα μάξι που έφτιαξε θέλουν μπορντό κραγιόν και διάθεση γυναίκας-αράχνης που φτιάχνει μαγικά φίλτρα σε μπουντρούμι. Και, αυτοί οι βαρείς ταφτάδες εποχής, όπως και να το κάνεις πάντα θα τα συγκινούν τα κορίτσια.

Ξέρω ότι το ασορτί και η οπ αρτ του Ralph Lauren μερικές θα σας ξετρελάνουν, γιατί κανείς δεν απαρνήθηκε ποτέ τα swinging 60s και την Carnaby Street, και, ακόμα και αν έρθει κάποιος εδώ μπροστά μου και φιλήσει σταυρό και σκίσει τα ρούχα του ότι το κόκκινο κοστούμι δεν φτιάχτηκε για να το φορέσει η Cate Blanchett, δεν θα τον πιστέψω. Και κάλτσα ως το γόνατο. Ναι. Να φοράμε όλες, όπως τα καπέλα.

Οι ρομαντικές ψυχές και τα κορίτσια τα κοριτσένια (αποδίδω έτσι, αυθαίρετα φυσικά, το “girly girls”) θα δουν έναν άνθρωπο που τις καταλαβαίνει στη συλλογή Valentino Red. Έναν άνθρωπο που κοιτάζει μέσα στην ψυχή τους και βλέπει την πριγκίπισσα ή/και την μπαλαρίνα ή/και το κοριτσάκι του μπαμπά που δεν άφησαν πίσω τους ποτέ. Από την άλλη βέβαια, παίρνεις τα κομμάτια της συλλογής, τους φοράς All Star, Martens ή μπότες μοτοσυκλετιστή, αφήνεις το μαλλί σου αχτένιστο, βάζεις και ένα κόκκινο κραγιόν και μια μακριά φθαρμένη ζακέτα από πάνω, και έγινες Courtney Love.

Tory Burch, σταθερή αξία – όπως και να λέγονται οι συλλογές της, για εμένα θα κάνει πάντα resort και θα έχει τον νου και το μολύβθ στραμμένα στην Côte d’Azur.

Αυτό το Philip Lim; Το θέλω. Σήμερα έχω γενέθλια και η ευχή μου είναι να γεφυρώσω έτσ,ι με ένα τσικ, το Βέλγιο με την Ιαπωνία.

Καημό το έχω, μόνο με μια δυο φίλες συζητάμε τις κολεξιόν με λεπομέρειες (κυρίως όταν έχουν πολλή δουλειά που δεν θέλουν να κάνουν) – μια από αυτές μου συνέστησε να προσέξω τα Kaufmanfranco και, είχε δίκιο, βρήκα  α υ τ ό  το φόρεμα. Διαγαλαξιακό σικ, για εσένα που αναρωτιόσουν πώς και δεν έδειξα ούτε μια παγέτα φέτος.

Μετανιωμένη και γονυπετής για τα πικρά λόγια που ξεστόμισα στο παρτ ουάν, και χωρίς καν να τολμώ να υψώσω τα μάτια μου στα δικά της (γιατί έχω τσίπα κύριοι ένορκοι) χαιρετίζω την υπέροχη φτηνή (αχ αυτές οι γλωσσικές συμβάσεις) σειρά Victoria by Victoria Beckham, μια σειρά με υπέροχα φορέματα τα οποία φορούσα σχεδόν όλα. Ειδικά αυτές οι υπέροχες αεράτες πιέτες με ενθουσιάζουν (η πιέτα είναι η νέα μου πετριά και ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στη μαμά μου). Γενικά, θα το έχετε καταλάβει, μου αρέσουν τα πιο fitted, όχι απαραιτήτως εφαρμοστά, ρούχα, και όσο για τα φορέματα, ανταποκρίνονται στην επιτακτική μου ανάγκη για πρακτικότητα, παρόλο που το πιο περίπλοκο styling μου αρέσει, οπότε, εδώ είμαστε.