Londinium

Στο μυαλό μου, και στης Ναταλίας όποτε τα συζητάμε, το Λονδίνο είναι πιο συμμαζεμένο στην εβδομάδα μόδας, πιο φιλικό, σαν να μαζεύονται οι γνωστοί στην παμπ. Εννοώ, δεν είναι χαώδες, μπορείς να κάνεις και το διαλειμματάκι σου για Beefeater, χοχο. Αλλά μπορεί να είναι και ιδέα μου, επειδή πάντα το θέλω το διαλειμματάκι μου – γενικά, στη ζωή.

 

Ο Christopher Kane έβαλε τα bold σε αυτό που καιρό τώρα στηρίζω: μίξη υφασμάτων, clashing materials, σατέν με μάλλινο, δερμάτινο με ματ, γενικά τέτοιου είδους αντιθέσεις. Πέραν αυτού, υπενθύμισε τις στρατηγικές διαφάνειες, έβαλε μια see through σταγονίτσα σε πολλά κομμάτια ως σήμα κατατεθέν και έφτιαξε σοφιστικέ cutouts, δίνοντας σφραγίδα με απλές κινήσεις και φτιάχνοντας ρούχα που εύκολα τα ταυτίζεις με τον σχεδιαστή κουνώντας το μικρό του δαχτυλάκι.

Τα τρισδιάστατα φορέματα του Peter Pilotto ήταν κατά τη γνώμη μου, αν όχι γενικώς καλύτεροι, σίγουρα εντυπωσιακότεροι, αρωγοί των digital prints από τα ντεπιές. Νομίζω ότι το φόρεμα, το μονοκόμματο δηλαδή, είναι σωστότερος φορέας του print. Αν και στο σύνολο, έχω γκώσει λίγο με τα prints. Συγγνώμη.

Η Cara Delevingne ως κουφετάκι ήταν προπομπός μόνο ενός μέρους από την κολεξιόν Burberry που περιλάμβανε κυρίως δύο άξονες: Πρώτον, τις από πάντα και για πάντα αγαπημένες pencil skirts (φέτος όχι λίγο πάνω, αλλά λίγο κάτω από το γόνατο) τις οποίες τραγούδησε ο Jarvis δαντελένιες, διάτρητες, ριγωτές και συνδυασμένες με μαλακά (δεν τα άγγιξα αλλά έτσι θέλω να τα φαντάζομαι) πουλοβεράκια και ζακέτες. Δεύτερον, το oversized shirtdress-καφτάνι που μου άρεσε πολύ στο λαδί, μια εγγύηση άνεσης σε όσες είχαν αρχίσει να θορυβούνται από τις στενές γραμμές στις φούστες.

Τα Temperley London δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ, ούτε και φέτος που αποφάσισαν να ντύσουν κούκλες – οι γραμμές μού θύμισαν πώς φανταζόμουν τα φορέματα, τα ρούχα και τη ζωή εν γένει όταν ήμουν οκτώ χρόνων. Με αισιοδοξία, θηλυκότητα και γλυκύτητα που κατάφερε να με λιγώσει ούτε εμένα που είμαι επιρρεπής στην ειρωνία απέναντι στα πολύ κοριτσίστικα λουκς, έδωσε μια από τις καλύτερες, και τις πιο ανοιξιάτικες, κολεξιόν.

Στο Λονδίνο, το what (the fuck) would Courtney wear ήρθε από την κολεξιόν Meadham Kirchhoff

το φόρεμα που θα το φορούσα από τη δουλειά ως τον (δεύτερο) γάμο από τον Marios Schwab

και τα δυο παντός καιρού κομμάτια, ποιος θα το περίμενε, από τη Vivienne Westwood. Σοβαρά, με νιώθω ήδη σουπερηρωίδα τύπου Τζέρι Χολ με αυτή τη φόρμα.

Θα σε μπερδέψει που έχω και ένα μαύρο κοστούμι μέσα, αλλά τα πιο όμορφα χρωματιστά, που κάλυψαν τη νεοφανή αγάπη μου για το κίτρινο, τα βρήκα στη συλλογή Roksanda Ilincic – το πορτοκαλί φουλαροειδές τελείωμα που πέφτει πάνω από ένα απλό μαύρο παντελόνι μου φαίνεται σχεδιασμένο για ανοιξιάτικο αεράκι και για το φόρεμα που καταλήγει σε λωρίδες τι να πω. Πότε δεν ενθουσιάστηκα με τα σκισίματα για να μην ενθουσιαστώ και τώρα. Ό,τι πήγε να κάνει μου φαινόταν σαν αυστηρές ασκήσεις τριγωνομετρίας, που ανά σημεία τις χάκεψε η ποίηση.

O Jonathan Saunders συμβούλεψε να ζήσουμε ένα Summer Of Love αλλά με βερμούδες αντί για καμπάνες, και με όλα τα παρελκόμενα – στικς, παλέτα ουράνιου τόξου και tie dye, όμως από το ένα αφτί μου έμπαιναν από το άλλο έβγαιναν διότι το βλέμμα είχε καρφωθεί σε αυτό το πιο clubbing/πιο σκηνή rave φόρεμα. Μετά σκέφτηκα, δεν πειράζει, και στα Οινόφυτα αγαπιόντουσαν μεταξύ τους.

Α ναι, κοντά σε όλα αυτά, συνέβη και ο Tom Ford, που σαν να μην είναι αρκετά καυτός από μόνος του, έστειλε στον διάδρομο slutty glamazons, με μίνι και διαφάνειες, πετώντας μπλαζέ σπίθες στα μούτρα όλων “έλα παιδιά τώρα με τα midi νταξ ναούμ”. Είπε, δε, ότι οι άντρες σχεδιαστές είναι πιο αντικειμενικοί σε ό,τι αφορά τη γυναικεία μόδα. Κατάλαβες. Ας καλωσορίσουμε ντεκολτέ, μπούτια και εξώπλατα, ταυτόχρονα.