Music for your local studio

Ελάχιστη (δηλαδή καθόλου) μόδα θα δεις εδώ, αλλά αν είσαι άνθρωπος που βρίσκει ακόμα ένα νόημα στο ημίφως του στούντιο και στα κουτάκια μπίρας στο πατωμα, και αν ο κυνισμός δεν έχει παραμερίσει τη χαρά να ακούς μια ηχογράφιση ενώ έξω από το παράθυρο φαίνεται η πόλη πιάτο, θα καταλάβεις. Για τα τεχνολογικά της Κυριακής που ηχογράφησα με χάι τεκ κινητό τους Mani Deum θα διαβάσεις αλλού (θα σου συνιστούσα να το κάνεις, αν σου αρέσουν τα gadgets), εδώ θα επιμείνω ότι πρέπει και εσύ να ακούσεις την μπάντα και πέραν της μουσικής θα κάνω σχόλιο περί του πόσο σημαντικό είναι να δίνεις με την εμφάνισή σου ένα οπτικό continuum στη μουσική (καλά τι είπα;) – φαντάσου δηλαδή τον Nick Cave ή τον  Robert Smith ή τη Siouxsie ή τον Prince με άλλο λουκ. Μπορείς; Όχι. Αυτό ήταν και το επιχείρημά μου.

Κατά τα άλλα, για να δοκιμάσω το LG G2 φόρεσα ένα τισερτάκι Misfits (τελευταία ακούγονται πολύ στο σπίτι), ένα παντελονάκι από δερματίνη Zara, παπουτσάκια Zara που τα πήρα 10 ευρώ το καλοκαίρι και αυτό το φουλάρι Guess Jeans που μου έκανε δώρο η φίλη μου η Ντόρα – και επειδή αυτό το ποστ είναι πολύ ελεύθερο, και υπάρχουν ζωτικές απορίες, άκου πώς δένεται: το πηγαίνω πάντα αρκετά μπροστά για να μη γλιστράει προς τα πίσω και ΔΕΝ το σπρώχνω πίσω από τα αφτιά, αλλά το βάζω ΠΑΝΩ στα αφτιά. Ακούω; Θα ρωτήσεις. Γενικά ναι.

Ααααα τώρα που τα βλέπω, για δέκα ευρώ αριστούργημα τα kitten heels.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ αφοσιωμένης roadie.

To στούντιο που σου λέω, στο οποίο μπορείς να πας με την μπάντα σου ή ξερωγώ τι άλλο προτζεκτάκι έχεις στο μυαλό σου και να ηχογραφήσεις κατόπιν ραντεβού, είναι του Πάνου Τσεκούρα, λέγεται Top Floor Project Studio (εξ΄ου και τα περί θέας) και βρίσκεται στην πλευρά εκείνη της πόλης που πρέπει να της φερόμαστε με αγάπη, την πάλαι ποτέ “καλή αστική γειτονιά”, στην οδό Αριστοτέλους, και νούμερο 159.

Α, εδώ το φουλάρι μου έχει πάει πίσω από το αφτί. Είδες; δεν είναι απλό το φουλάρι.

 

 

**** Τις φωτογραφίες τράβηξε ο Θοδωρής Μάρκου που ελπίζω να ξεκουράζεται λιγάκι τώρα που μιλάμε. Στην τελευταία φωτογραφία είναι αλήθεια, έχω ύφος Ντίλαν Μακέι.