Κ* for Keyboard

(ξέρω ότι θα πεις πως όλο και πιο συχνά αρχίζω με τον ίδιο τρόπο αυτό που λέω αλλά) Σκεφτόμουν πρόσφατα ότι υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων που όχι μόνο δεν αφανίστηκαν, αλλά εδραιώθηκαν στην κρίση, λόγω της ικανότητάς τους να επιβιώνουν.

Είναι α. εκείνοι που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες στο μαγαζάκι που μεταφορικά είμαστε όλοι μας, σαν να φουσκώνουν με μπαρούφες ένα νοητό βιογραφικό και β. εκείνοι οι ακατανόητοι που, στα αλήθεια, δεν έχουν συναίσθηση. Να, που ας πούμε ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ νομίζουν ότι, ακόμα και τώρα, στην Ελλάδα του ’12, ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ είναι υπόθεση να γράφεις (π.χ. σε ένα περιοδικό, ένα site, π.χ. σαν αυτό εδώ), ή να είσαι στέλεχος σε μια εταιρεία, ή να προΐστασαι μιας ομάδας, ή να εμφανίζεσαι στην τηλεόραση, ή να βγάζεις ένα βιβλίο. Λοιπόν, δεν είναι και τόσο. Έτσι νομίζω. Ο μόνος ο οποίος θα έβλεπε διαφορά στη ζωή του αν σταματούσες να γράφεις, να κάνεις τη δουλειά σου ή να είσαι ημιδιάσημος, στην πραγματικότητα θα ήσουν εσύ. Οι άνθρωποι που ξέρω και κάνουν κάτι σημαντικό είναι λίγοι – για παράδειγμα πρόσφατα γνώρισα μια κοπέλα που η δουλειά της είναι να σώζει ζωάκια. Οι χαρισματικοί και οι αναντικατάστατοι είναι μετρημένοι. Μπορεί βέβαια να είσαι ένας από αυτούς: τότε μπράβο. Η μεγάλη πλειοψηφία, πάντως, έχουμε απλά μια ασχολία, που δεν την υποτιμώ αλλά πιστεύω, εγώ, προσωπικά, ότι πρέπει να της δίνουμε, κοιτώντας τη λίγο απ’ έξω, όση αξία της αναλογεί.

Η Αλεξάνδρα Κ* είναι από αυτούς που μου αρέσουν, από την κατηγορία “προσγειωμένοι”. Λέει για τον εαυτό της ότι πληκτρολογεί, σε μια εποχή που έχουμε γεμίσει συνομιλήκους της συγγραφείς, και ότι έχει ένα αστείο μωρό σε μια εποχή που έχουμε γεμίσει μάνες. Γενικά αν πίστευα ότι μπορεί κάποιος με τη μία να σου κάνει κλικ για δικός σου άνθρωπος (που δεν το πολυπιστεύω), εκείνη ήταν όσο πιο κοντά σε τέτοιο πράγμα έχω έρθει τελευταία (που δεν είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ κοντά, μην μου ανησυχήσεις). Θα μπορούσα να την έχω υποψήφια BFF, υπήρξαν και τα εχέγγυα του ροζ βινυλίου Κορε.Υδρο, αλλά μένει στην Κέρκυρα, πράγμα που δεν βολεύει για όταν θα πρέπει να μανατζάρει κρίσεις. Τι λέγαμε, α ναι, η Αλεξάνδρα πληκτρολογεί, αυτό κάνει. Και ενώ βγάζει από το πληκτρολόγιο κείμενα για το Cosmopolitan, θεατρικά έργα για μεγάλους και βιβλία για μικρούς, κάπου εν μέσω διαδικασίας κατάφερε να γίνει μάστορας στο να μην παίρνει σοβαρά τον εαυτό της. To τελευταίο της βιβλίο, το Lalaland (εκδ. Πατάκη) είναι νεανικό, ψιλοανάμεσα δηλαδή, όχι για παιδιά και όχι για μεγάλους, αλλά αν ακόμα νιώθεις έφηβη που θέλει να ζήσει περιπέτειες (ή έχει ζήσει, δεν το αποκλείω), είναι ό,τι πρέπει για την ξαπλώστρα σου.

Την Αλεξάνδρα Κ* φωτογράφισε ο Θοδωρής Μάρκου, ανάμεσα σε πολλές μπίρες, στο σπίτι της (δοκιμάσαμε και το έξω, αλλά ήταν εκείνη η μισή δρασκελιά πέρα από την ακτίνα του ερκοντίσιον που μας εμπόδισε) και όπως βλέπεις έκανε ακόμα και την αγαπημένη πόζα του φωτογράφου, αυτή με το πάτωμα. Ατρόμητη.

Φούστα Zara, φανελάκι Calvin Klein

Τζιν Miss Sixty, πουκάμισο Benetton

 

Φόρεμα Comptoir des Cotonniers

 

Πουλόβερ ZARA (το σορτς της πρώτης φωτογραφίας επίσης ZARA, τα σανδάλια Δημισιάνος), γυαλιά Cutler and Gross

 

Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Κ* Lalaland θα το αποκτήσουν δυο από εσάς που θα κάνουν το ευφάνταστο comment τους στη Facebook page του Fashionism. O διαγωνισμός ισχύει μέχρι αύριο το μεσημέρι.