au naturel

Έρχομαι αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να με πεις κομπλεξικιά και γεροντοκόρη αλλά δεν ιδρώνει το αφτί μου, πρώτον γιατί στην τηλεόραση έχω ακούσει χειρότερα, και δεύτερον γιατί πρόλαβα και παντρεύτηκα, χο χο. Το στόρι έχει ως εξής: το βιβλίο Natural Beauty είναι στην ουσία ένα φωτογραφικό άλμπουμ του James Houston, φωτογράφου με ενθρωποκεντρικό αντικείμενο, καθώς “ανέκαθεν ασχολιόταν με τη δομή τού ανθρώπινου σώματος και προσώπου”. Στόχος του βιβλίου, που θα κυκλοφορήσει στις 30 του μήνα, να συγκεντρώσει χρήματα για τη μη κερδοσκοπική εταιρεία Global Green USA που επικεντρώνεται σε περιβαλλοντολιγικά θέματα. Concept της φωτογράφισης, μοντέλα γυμνά, μια μικρή παραπομπή σε περιβάλλον (νερό, φύκια, κλαδιά, τέτοια props τέλος πάντων), και, πρόσεξέ με, απουσία μακιγιάζ. Όλα δηλαδή τα μοντέλα πόζαραν αμακιγιάριστα στον φωτογράφο που κλήθηκε να απαθανατίσει τα κορίτσια αφτιασίδωτα.

Μάλιστα.

Δηλαδή, σε αυτές τις φωτογραφίσεις, τα κορίτσια δεν είναι βαμμένα, να το πούμε λιανά.

Έχει τύχει να βγάλω “επαγγελματικές” φωτογραφίες στις οποίες δεν ήμουν βαμμένη – φυσικά με το “δεν ήμουν βαμμένη” εννοώ ότι δεν φορούσα βάσεις (δεν φοράω ποτέ), αλλά είχα σίγουρα μάσκαρα, ρουζ και κραγιόν, γιατί στις φωτογραφίες άνευ σωτήριας τριπλέτας, το αποτέλεσμα α. έχει τεράστια διαφορά β. στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θέλεις να το ξέρεις. Έχει τύχει να μιλήσω και με φωτογράφους που δεν κάνουν φότοσοπ  – είναι στα αλήθεια εντελώς αρνητικοί, δεν το χρησιμοποιούν καθόλου, φροντίζουν όμως να προσέχουν πολύ τον φωτισμό για να μην χρειάζονται το ρετουσάρισμα [Προσωπικά πιστεύω ότι ο σωστός φωτισμός είναι πιο πολύτιμος ακόμα και από τη νεότητα. Σκέψου τα δοκιμαστήρια του Zara με άλλο φως, σκέψου την κυτταρίτιδα στο φως του ήλιου/σε ημίφως/σε πλαϊνό φωτισμό (άλλο πράγμα την κάθε φορά) σκέψου τις γραμμές του προσώπου με το φως πίσω από την πλάτη σου; Νομίζω συνεννοούμαστε.]. Χρειάζονται σίγουρα όμως, σε αυτή την περίπτωση, το μακιγιάζ, για να έχει το αντικείμενο του φακού, το μοντέλο,  λίγο χρώμα (ειδικά αν όπως εγώ είναι φύσει χλωμή), να είναι πιο ευπαρουσίαστη. Αυτές όμως οι φωτογραφίες;

 Εδώ, δηλαδή, η Anja Rubik δεν φοράει σκιά;

Είναι έτσι η Arizona Muse χωρίς μέικαπ; (Παρεμπιπτόντως υπέροχη φωτογραφία με τον γιο της)

Εδώ εντάξει, είναι εικαστική η σύλληψη, μόνο λίγο κομμωτήριο.

Δεν φοράει μάσκαρα η Emma Watson;

Η λάμψεις στο πρόσωπο των αδερφών Hart είναι φυσική; Είναι φωτισμός; Είναι πύρινες γλώσσες φωτιάς;

Και, εντάξει, για τη φωτογραφία της Christy Turlington τι συζήτηση να κάνεις; να προλογίζεις δηλαδή την αρχική ιδέα περί αμακιγιάριστου και να δεις μετά όλες αυτές τις στρώσεις σκιάς;

Φυσικά, κανένα θέμα δεν έχω, ούτε εγώ ούτε κανείς, με το μακιγιάζ στις φωτογραφίσεις: το θεωρώ απαραίτητο, και ολόκληρη τέχνη ανά περιπτώσεις. Νομίζω όμως ότι, κυρίως επειδή η μόδα και το μόντελινγκ θεωρούνται έτσι και αλλιώς απατηλά, αν κάνει κανείς τέτοιες διακηρύξεις για τα καλλιτεχνικά εγχειρήματά του, είναι σημαντικό να τις τηρεί με συνέπεια. Απορώ με αγνή και αυθεντική απορία, για να το πάω σε εντελώς πρακτικό επίπεδο, περί του σε ποιον απευθύνεται το δελτίο τύπου αυτού του βιβλίου βρε παιδί μου, στο οποίο τονίζεται ότι ο φωτογράφος ήθελε πόζες αμακιγιάριστες: σε εμένα, σε εσένα, σε κάποιον που έχει μια μέση όραση; Το “άνθρωποι όπως είναι”, όταν το επιχειρείς, είναι σημαντικό να το πηγαίνεις μέχρι το τέλος, γιατί είναι ζωτικό σε μια ολόκληρη βιομηχανία να κάνεις “κινήσεις ειλικρίνειας” – ειδικά σε εποχές εντατικής πληροφορίας, όπου μικρά κοριτσάκια φτάνουν την εγγενή ανάγκη για μίμηση και αποδοχή στα άκρα. Και σκέψου, πόσο πιο ενδιαφέροντα είναι στα αλήθεια τα φωτογραφικά projects που απεικονίζουν ρυτίδες, σημάδια του δέρματος και δυσχρωμίες. Όχι επειδή εγώ και εσύ νιώθουμε καλύτερα, αλλά επειδή η εποχή απαιτεί περισσότερο από ποτέ δόσεις παραγματικότητας να διακόποτουν τη μαγεία μιας τόσο απατηλής υπόθεσης, όπως η φωτογραφία μόδας.

Photos: James Houston