Βαλίτσα διακοπών (και καλά)

Περίπου σας βλέπω να κρατάτε λίγο την κοιλιά σας από τα γέλια με το “βαλίτσα διακοπών”, μια βαλίτσα που θα κοστίζει όσο όλοι οι μισθοί όλης της ζωής μας και της επόμενης, αλλά ποιητική άδεια παιδιά, είναι το άλλοθι για παν γραφόμενον. Σχεδόν. Σε αυτές τις κολεξιόν – που δεν ξέρω, ειλικρινά, γιατί να τις περιορίσεις στο “resort”, εγώ τα ρούχα τους τα βρίσκω σχεδόν πασπαρτού, να τα φοράς όλη τη χρονιά (και όχι μόνο για να τα αποσβέσεις) – έγινε η έκπληξη, βαρέθηκα τα Dior και δεν τρελάθηκα ούτε με τα Chanel. Σαν να γκρεμίζεις τα είδωλά σου και να ενηλικιώνεσαι πιο επαναστατημένα, σαν να σκοτώνεις με τον φροϊδικό τρόπο τους γονείς σου για να περάσεις σε πιο επικίνδυνους ήρωες, αλλά ξέρεις, πολύ μεταφορικά, γιατί τα ρούχα δεν έχουν τίποτα ηρωικό, είναι απλά ρούχα, και το μόνο επικίνδυνο είναι η τιμή τους.

 

Έχοντας πει όλα αυτά, θεωρώ τον τρόπο που ύπουλα κατάφερε να γίνει ο Michael Kors ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές απαύγασμα στρατηγικής:  αρκούσαν μια μεγάλη “κοιλιά” στην καριέρα του (στα μάτια τα δικά μου) για κάποιο διάστημα, υπεράνετες πλατφόρμες που στις εκπτώσεις κοστίζουν όσο παπούτσια από το Zara και το στήσιμο μιας κολεξιόν γύρω από την κεντρική ιδέα πώς να κάνετε το καφέ να φαίνεται high fashion και όχι ένα μετριοπαθές χρώμα από την “παλέτα της γης” για να μπει στο πάνθεον των Αλάνθαστων.

 

Η Burberry υπογράφει ότι η ευκολία (είναι όντως ευκολία το αξεσουάρ που τι ζήτησε; ένα σκέτο τισερτάκι να το αναδείξει) του statement necklace δεν παραδίδει τα όπλα ούτε στις διακοπές της επόμενης χρονιάς – αντιθέτως, το κολιέ παραχωρεί μεγαλόψυχα λίγο χώρο και στην καρφίτσα, που μπαίνει σε διάφορα σημεία του ρούχου. Πέραν αυτής της λεπτομέρειας, το προτεινόμενο βασικό look της φίρμας, γύρω από το οποίο εκτυλίχθηκε ολόκληρη η κολεξιόν, ήταν τα κοντά, στενά  πουλοβεράκια συνδυασμένα με pencil skirts ακόμα και από διαφανείς βαμβακερές δαντέλες. Σέξι.

Το απαραίτητο 70s ύφος που κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να έχει κάθε φορά στις resort κολεξιόν ανέλαβε φέτος να προσκομίσει στο ταμείο του 2014 ο οίκος Gucci. Τα καλύτερα prints, σε μια κομψή, πολυτελή ψυχεδέλεια – γιατί το hippy chic είναι για την καλοκαιρινή μόδα ό,τι ξερωγώ το Ρετιρέ για την καλοκαιρινή τηλεόραση, δεν πρέπει να λείπει. Επίσης, το ότι ο οίκος είναι τόσο επίμονος με τα φαρδουλά μανίκια που δένουν στον καρπό με έχει συγκινήσει καιρό τώρα.

Εκτός από το hippy chic, και το ναυτικό μπλε είναι εκ των ουκ άνευ για το καλοκαίρι, πόσο μάλλον για συλλογές που υπονοούν ότι ιδεώδης χώρος να κάνουν το κομμάτι τους είναι ένα γιοτ πάνω-κάτω στα παράλια της Μεσογείου. Εμείς που δεν έχουμε γιοτ, αλλά έχουμε Μεσόγειο, τα Chloé μπορούμε να τα φορέσουμε και για μια βόλτα στον Φλοίσβο. Είναι φαρδουλά και άνετα, με επιρροές 60s, σχεδιαστικά πιο πλήρεις εκδοχές της Βασικής Αρχής “μαρινιέρα”, ακόμη και στρουκτουραλιστικές υπερβάσεις που θυμίζουν Βέλγους κάνουν. Διαχρονικά.

Τα resort Oscar De La Renta είναι για τις σικ κυρίες υπεράνω κριτικής που αγαπά παραδοσιακά ο Οίκος, και μερικά κομμάτια με παρηγόρησαν που δεν μου άρεσε ο Dior, γιατί ήταν πιο Dior και από Dior εποχής New Look ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ “DIOR” ΣΕ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ.

Ξέρω ότι δεν έχουν κάτι το πρωτότυπο τα Calvin Klein που σου δείχνω, αλλά αν περίμενα από τους ανθρώπους να με εκπλήξουν για να μου αρέσουν άστα να πάνε (βαθύ). Σημειώνω ότι ολόιδιο crop top με το λευκό φορούσα το 1996 (πάντα μου άρεσε κοντό μπλουζάκι με μακρύ μανίκι) και ότι για τον Klein αρχίζουν και ξαναχαμηλώνουν οι ζώνες, πάνε πάλι προς τον γοφό.

Τα ψαράδικα, που λένε και οι μαμάδες, είναι από τα κεντρικά κομμάτια στη συλλογή Balenciaga, αλλά η αποκάτω σύνθεση, μεταξύ ντεπιές και φορέματος, με ιντριγκάρει περισσότερο. Σε κανονικό άνθρωπο είναι ένα θέμα πώς θα δείξει, αλλά αυτό το οντρεΐζον πνεύμα της συλλογής, με μια παράκαμψη προς το πιο “άνετο” στις γραμμές, είχε τις στιγμές του.

Οι αδερφές Olsen, enfants terribles της μόδας και λόγω της μεγάλης συζήτησης γύρω από την τιμούλα της κάθε τσάντας που φτιάχνουν, είναι οι ίδιες οι μεγαλύτερες πρέσβειρες της αισθητικής που σθεναρά προτείνουν τα τελευταία χρόνια, αυτή του ασταμάτητου layering και του χαμηλότονου avant garde – που ίσως, προσωπικά το πιστεύω, ταιριάζουν περισσότερο σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας; Μπορεί. Δεν θα σε πουν σέξι με The Row, θα σε πουν όμως στυλάτη με έναν τρόπο που ούτε εκείνοι θα μπορούν να προσδιορίσουν ακριβώς. Το πουλόβερ με το μακρύ πουκάμισο από κάτω, απευθείας προσφορά των 90s που τα κορίτσια δεν έχουν ζήσει ως fashion conscious, αλλά ξέρουν, επειδή έχουν μελετήσει.

Μια ακόμα έκπληξη, μερικά Versace – τα λιγότερο εκκωφαντικά σέξι, φυσικά, και ίσως αυτά που μοιάζουν λιγότερο με Versace. Να μοιραστώ στο σημείο αυτό, με προθυμία, πως δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα στενό μαύρο ταγέρ αν και δεν έχω φορέσει ΠΟΤΕ, και να σημειώσω ότι και εδώ η ζώνη κατεβαίνει κάτω από τον αφαλό. Να ανησυχήσω, δεν ξέρω.

“You ‘ve got big dreams? You want fame? Well, fame costs. And right here is where you start paying. In sweat.” Γκουγκλάρετε το βιντεάκι των τίτλων του Fame και δείτε τι φορούσε η Debbie Allen: αέρινες φούστες με καλσόν και κρουαζέ ζακετάκι με φορμάκι χορού. Ε, αυτό ο Ralph Lauren το επαναφέρει. Πιστεύω καλά κάνει. Α, κρατάει και το μαύρο. Και τα βινίλ κολάν. Και τα μεταλλικά κολιέ. Και πάλι, κάνει καλά.

Είναι εκ των προτέρων κάπως άδικο για τους υπόλοιπους που τα (Y)SL τα βλέπεις φωτογραφημένα έτσι, από τον ιθύνοντα νου Hedi Slimane που είναι και φωτογράφος, αλλά η ζωή δεν είναι δίκαιη γενικώς. Η Sasha Pivovarowa, μεγαλύτερη από τη ζωή και πιο ένοχη από όλους τους ενόχους εγκλημάτων πάθους δείχνει στήθος, κλείδα ακόμα πιο σέξι από στήθος, και γενικά προσέχεις τα ρούχα αν είσαι κάπως προπονημένος. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι, αλλά βρήκα μερικά υπέροχα. Ο (Y)SL έχει αλλάξει. Αλλά φυσάει ακόμα όπως τότε στην Αριστερή Όχθη. Εκτός ίσως από το παπούτσι,

Breezy, shabby, beachy, geeky (και άλλα εγγλέζικα χαριτολογήματα σε -y), η Tory Burch είναι σαν να σχεδιάζει όλες της τις κολεξιόν έχοντας στον νου της διακοπές. Ό,τι κάνουμε όλοι με τη δουλειά μας, δηλαδή, αλλά με απείρως πιο χαρούμενα αποτελέσματα. Είναι και λίγο σαν να κάνει το ίδιο σχέδιο με άλλα patterns κάθε σεζόν, αλλά τους ανθρώπους που δεν ρισκάρουν πολλές φορές στη ζωή μου τους έχω κατανοήσει β α θ ι ά.

Να σου πω κάτι; Μπες λίγο μόνη σου εδώ και δες όλη τη συλλογή Diane von Fürstenberg goes high street (εγώ την ονόμασα έτσι), γιατί λίγο αν ξέρω την αναγνώστριά μου πιστεύω πως εδώ είναι, στο ασπρόμαυρο, το snakeprint και τη ρίγα. Δεν είναι υψηλή ραπτική, και ίσως θέλουν και ένα κάποιο σώμα για να αναδειχτούν όπως αξίζουν, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Ποτέ. Πουθενά.

H Mary Katrantzou έχει αποφασίσει να προβάλλει μικρές ιστορίες πάνω στο ύφασμα, σαν ένα λουσάτο δώρο σε όσους αγαπούν τα digital prints, ένα high tech παραμύθι, ένα view master – όταν οι φόρμες είναι της προτίμησής μου, το αποτέλεσμα (για τα γούστα μου πάντα) είναι συναρπαστικό. Δεν μου αρέσει όταν τα prints κοσμούν φαρδιές γραμμές, νομίζω ότι ο άνθρωπος μέσα στο ρούχο χάνεται.

Photos: fashionista.com. vogue.com