18, by A Name To Come #blogovision2013

18. Primal Scream – More Light

Η παραβολή του Ασώτου με εκνεύριζε πάντα. Πάει ο δικός σου κάνει τη ζωούλα του, ναρκωτικά, γυναίκες αλητεία, γυρνάει πίσω στο σπίτι και αντί για φάπες του φτιάχνουν το καλύτερο μπέργκερ έβερ. Εμείς τα καλά παιδιά που διαβάζαμε όλη μέρα και τρώγαμε τη σούπα μας χωρίς καν να τη ρουφάμε κορόιδα είμαστε δηλαδή; Συγγνώμη αλλά ωραία παραδείγματα δίνετε στα παιδιά.

Ο Bobby Gillespie είναι μεγάλος άσωτος: βγάζει το Screamadelica, ένα δίσκο που καθορίζει την αγγλική μουσική σκηνή στα 90’s και μετά κυκλοφορεί ένα τραγικό άλμπουμ σαν το Give Out But Don’t Give Up με κάτι καγκουροτράγουδα που παίζανε κάθε βράδυ στο Στάβλο του Θησείου (Mon Dieu!). Τον συγχωράμε όταν βγάζει ένα ακόμα ψιλό αριστούργημα σαν το XTRMNTR που αν το καλοσκεφτείς δεν έχει ξεπεραστεί από τότε και μετά κυκλοφορεί κάτι απίστευτα άλμπουμ με αποκορύφωμα το Riot City Blues το οποίο απλώς δεν ακούγεται. Κάτσε ρε Bobby, και τον άσωτο μια φορά τον συγχωρέσανε. Delete.

Οπότε όταν κυκλοφορεί το φετινό More Light σκέφτηκα σιγά τα ωά, ποιος έχει ανάγκη από μπάντες που παρελθόντος που περιφέρουν το σαρκίο τους ασκόπως στη δισκογραφία; Χρειαζόμαστε κι άλλους Depeche Mode; Ελα όμως που μαθαίνω ότι σε ένα τραγούδι κάνει φωνητικά ο Mark Stewart των Pop Group (Culturecide) και πρέπει να το ακούσω. Ευτυχώς μια και με την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνεις ότι ξεκάθαρα πρόκειται για το πιο υποτιμημένο άλμπουμ της χρονιάς.

Play λοιπόν και εγώ τουλάχιστον δεν περίμενα αυτό που άκουσα. Οι Primal Scream σε διαολεμένη φόρμα σε ένα άλμπουμ 70 λεπτών που δεν περισσεύει ούτε ένα και με χαρακτηριστική άνεση περνάνε από τη ψυχεδέλεια στην jazz, από το hard rock στο gospel και φτιάχνουν ένα απολαυστικό και πάνω απ όλα σύγχρονο άλμπουμ που τώρα που το ξανασκέφτομαι και η δέκατη όγδοη θέση το αδικεί. Αλλα είπαμε, δεν συμπαθώ τους ασώτους.

Αν σου άρεσε το “More Light” follow: @ni_taf_zita