Jack The Knife

Εκ πρώτης νόμιζα πως αυτοί οι ατίθασοι κόκνεϊς είχαν σπάσει τις μύτες τους σε καβγάδες για μια μπίρα και ένα σουγιαδάκι. Μετά διαπίστωσα πως όχι. Είναι συνοφρύωμα. Είναι ένα Dylan McKay face προς το φλεγματικότερον. Αλλά εντάξει, το ίδιο αστείο. Για να φοράς τα ρούχα του Robbie πρέπει να κάνεις ρυτίδα στη μύτη, και να είσαι κάτι από Κύκλο Χαμένων Ποιητών που συναντά τον Βρετανό που υπηρετεί στη RAF κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο αλλά στο πιο κωλόπαιδο – τα πολύ λυρικά δεν αρέσουνε στις γκόμενες. Μετά τους φαντάστηκα όλους να ξεπετάγονται και να ξεκουμπώνουν καπαρντίνες, ζακέτες και πουκάμισα δίπλα σε μια θαλασσίτσα καθώς παίζει από κάπου το Pray και η μέρα μου έφτιαξε οριστικά. Τι, δεν έχω δίκιο; Μα κάντο λίγο εικόνα. Ναι, αυτό είναι, ρούχα σε layering για να έχεις να βγάζεις μέχρι να μείνεις με wifebeater ενώ παίζει το Pray. Ευφυές.

Φυσικά δεν είμαι ΕΓΩ αυτή που θα κοροϊδέψει τον Robbie, ειδικά άμα τα ρουχαλάκια είναι μια χαρά αξιοπρεπή: η συλλογή του “Farrell” για τα Selfridge’s έχει βάση, καθώς είναι αφιερωμένη και εμπνευσμένη στον (άκου να ψαρώσεις κοπελιά) Jack “The Giant Killer” Farrell, παππού και μέντορά του, έναν άντρα που έζησε δύσκολα, αλλά το έκανε ντυμένος κομψά. Είναι η πρώτη φορά που ο Robbie ανακατεύεται κανονικά στην παραγωγή της συλλογής, κάνοντας σχέδια  και διαλέγοντας υφάσματα, γραμμές, ακόμα και κουμπιά, για να δώσει μια αισθητική που να παραπέμπει στον ιστορικό ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των στρατών Βρετανίας και Γερμανίας το 1914, που αποτέλεσε μια μικρή ανακωχή για την ημέρα των Χριστουγέννων. Σαν να βλέπεις styling στον Άγγλο Ασθενή. Σαν το ρετρό του άντρα του επικίνδυνου. Γενικώς το στάιλινγκ υπήρξε επίτηδες συντηρητικό, το ημιαστείο ύφος των καμπάνιας είναι το αξεπέραστο. Σαν να τους έχει κάνει φάρσα ο Robbie. Αλήθεια δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου πάνω από τα τόσο ε-πί-τη-δες Blue Steel.

Για να μην τονε περάσεις δε για πολύ μετροσέξουαλ τον Robbie, φόρεσε τα ρούχα και δίδαξε μπαλίτσα. Δείκτης δυσκολίας: σοβαρός.

Kαι για μερικά εξτρά αχβάχ:

Photos: vogue.co.uk