14, by A Name To Come #blogovision2015

14. Destroyer – Poison Season

Τον Destroyer τον αγαπώ χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος, όπως πρέπει να αγαπάμε αληθινά δηλαδή.

[Θα πω χοντράδες.

Σε αυτή τη φωτογραφία, που διάλεξε ο Δημήτρης επειδή προφανώς είμαι ασπρόμαυρη και θολή, βρισκόμαστε στο τέλος του καλοκαιριού και εγώ είμαι σε ένα μπαρ, στα Εξάρχεια, πολύ νωρίς το πρωί. Σε αυτό το μπαρ παίζει μουσική Ο Πιο Καλός Πιο Όμορφος Και Πιο Φανταστικός DJ Του Κόσμου, ο μόνος άντρας που ακόμα και όταν έληξε Αυτό Που Πάντα Λήγει Αλλά Και Όχι δεν μου πέρασε μισή στιγμή από το μυαλό να αφήσω πίσω ποτέ, ένας από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου, εκείνος που μου έμαθε να ακούω μουσική (δεν είχα μεγαλύτερα αδέρφια). Και ίσως το ΕΝΑ γκομενικό που αντιμετώπισα χωρίς μισό ψήγμα εγωισμού και κτητικότητας, για πρώτη και τελευταία φορά. Δοκιμάστε το άμα ποτέ τύχει, εννοώ, μην το φοβηθείτε, είναι το πιο ουσιαστικό και απελευθερωτικό πράγμα παιδιά, αγάπη χωρίς προσδοκίες, χωρίς άγχος, χωρίς “αν/αφού/αλλά” – αλήθεια, υπόσχομαι: για μια φορά δεν πειράζει, ιτς οκέι δηλαδή.

Είναι αυτός για τον οποίο είπα, ε νταξ δεν γίνεται, αντί να το παίξω κορώνα-γράμματα, θα το σταματήσω όλο αν πει “όχι” σε αυτό το εσεμεσάκι. Το εσεμεσάκι έλεγε “εσένα σου αρέσουν οι Tindersticks;”

Ε μάντεψε.

Είναι πρώτες πρωινές, λοιπόν, του έχω ζητήσει να παίξει το Time of the Season, το παίζει, και είμαι στο μέρος που θέλω με αυτούς που θέλω τη στιγμή που θέλω. Δεν ξέρω αν με νιώθετε ακριβώς, αλλά μόνο αυτό το πολύ απλό προσεγγίζει την έννοια που ήθελε να περιγράψει εκείνος που έφτιαξε μια λέξη από το “ευ” και το “τύχη”, οι στιγμές που δεν θες να είσαι αλλού. 

Αυτόν τον αγαπούσα χωρίς να συντρέχει καμία ευνοϊκή ή μη ευνοϊκή συνθήκη, όπως πρέπει να αγαπάμε αληθινά δηλαδή]