C’est seulement la mort

Είναι περίεργο πράγμα να έχεις να πας σε κηδεία. Περίεργη η μέρα πριν, περίεργη και η μετά, και σχεδόν ανύπαρκτη η μέρα της κηδείας της ίδιας. Αν το πρόσωπο είναι κοντινό ο θρήνος και η τανάλια του σε σφίγγουν ολόκληρο μέχρι ακινητοποίησης και δεν μπορείς να παρατηρήσεις – αν όμως μιλάμε για έναν θάνατο πιο “λογικό”, ή έναν θάνατο  που σε φτάνει εξ’ αγχιστείας, να σαν της Amy ας πούμε, έχεις χρόνο να το σκεφτείς. Να σκεφτείς πόσο τρόμο έχουν οι τελευταίες στιγμές, να αναρωτηθείς “άραγε το καταλάβαινε;”, να παρηγορηθείς ότι ίσως να είναι σαν μια ξεκούραση, τόσο απλή που δεν του περνάει από το μυαλό το οριστικό, που δεν φοβάται όπως εσύ που μένεις πίσω. Και να έχεις απορίες, υπάρχει διαύγεια μέχρι το τέλος; Είναι όντως αλλιώς όταν υπάρχει αρρώστια, είναι δυνατόν να φαίνεται μια σκέψη ανακουφιστική, μα δηλαδή, υπάρχει κάποιος σε τέτοια σκηνοβατική ισορροπία που δεν κλίνει προς το να θέλει να ζήσει;

Το Σάββατο πέθανε η Loulou De La Falaise, αυτό το αγόρι ήθελε να γραφτεί κάτι. Mα ήταν Σάββατο. Σήμερα είναι Τετάρτη και έχω να αποχαιρετήσω κάποιον, χωρίς μοιρολόγια, τους μεγάλους ανθρώπους, κακά τα ψέματα, τους ξεγράφεις πιο νωρίς. Και τους άρρωστους – για αυτούς προπονείσαι. Η μαμά της, η Maxime, ήταν μοντέλο, η Loulou και ο Yves ήταν οικογένεια, η Loulou φόρεσε το σμόκιν όπως καμιά πριν, καμιά μετά, γιατί η Loulou ήταν και λίγο αριστοκράτισσα. Και λίγο μποέμ: στα 60s έπρεπε να είσαι μποέμ, ειδικά αν ήσουν αριστοκράτης. Και ο δικός μου, κάπως έτσι ήταν. Ένας κύριος.

Όταν διάβαζα για τη Loulou σε κάτι παλιά τεύχη Diva και ΚΛΙΚ, σαν εισαγωγή στη σημειολογία και την ποπ κουλτούρα, πάντα μου έκανε εντύπωση η ανηψιά της, η Lucie. Ήταν και αυτή μοντέλο, αλλά grunge, ξέρεις τώρα, με τα φαρδιά της και τα περφέκτο και το κοντό της το μαλλί και το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι της που έλεγε “ναι μεν De La Falaise, αλλά να ξέρεις, οι Nirvana είναι ο καημός μου”.

Η Lucie παντρεύτηκε τον Marlon Richards, γιο του Keith (φυσικά!), και έχουν δυο παιδιά. Να, κοίτα πόσο ευτυχισμένοι είναι. Και κλείσε με αυτό – μια κουβέντα βέβαια είναι, τόσο που σε μαύρισα.

Photos: Thefashionobserver.wordpress.com