Διακοποδάνειο pt 1.

Είχα προχθές μια συζήτηση με έναν γνωστό μου, ο οποίος πηγαίνει θέατρο πιο συχνά από ό,τι πηγαίνω εγώ με pms, να τσιμπήσω από το ψυγείο ένα κομματάκι σοκολάτα. Τον ρωτούσα, λοιπόν, αν τώρα που είναι τόσο insider μπορεί να δει τα έργα με τα μάτια ενός θεατή απλού, αμύητου αλλά όχι ακαλλιέργητου, που θα πει, ας πούμε “αυτό μου άρεσε, το άλλο ήταν μάπα”.

Αυτό το πιστεύω και για τη μουσική: όσο πιο πολλή μουσική ακούει κάποιος (μιλάμε τώρα για το να προλαβαίνει όλους τους νέους δίσκους, να κατεβάζει αγοράζει με μανία, να βάζει πρόγραμμα για να προλαβαίνει τις κυκλοφορίες), όσο πιο μέσα μπαίνει, τόσο πιο επιεικής γίνεται, γιατί αντιλαμβάνεται με άλλο μάτι την προσπάθεια, τον απασχολούν και θέματα έμπνευσης και προθέσεων που τον απλό ακροατή δεν τον αφορούν, έτσι εξηγούνται και φαινόμενα σαν του Γκοντζασούφι που κανείς δεν βγαίνει να πει ότι απλώς ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ, ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ, θέλω να καταλήξω ότι μου συμβαίνει με τη μόδα. Όσο πιο σοβαρά ασχολούμαι με μια εβδομάδα μόδας, πες, όσο πιο πολλά βλέπω, τόσο πιο πολύ μαλακώνω. Βλέπεις, χρειάζεται και η απόσταση πού και πού, αυτή που θα σε κάνει να πεις “δεν φοριέται χριστιανέ μου αυτό το τσίτι”. Και τώρα με τα resort, επειδή μου αρέσει η και η ιδέα από μόνη της, ρούχα διακοπών, γουάου!!!11!!, το έχω πάθει εις την ν+1. Ελάχιστα βρήκα να απορρίψω. Τι να πεις. Μπορεί να είναι το καλοκαίρι, μπορεί τα λόγια του παπά.

Την (πολύ) εναλλακτική πρόταση του Carven δεν χρειάστηκε χρόνο για να τη συνηθίσει το μάτι μου γιατί είναι ακριβώς το post-mod, το non vespa mod, έτσι θα το ονομάσω, το οποίο γράφει το όνομά μου που λένε, χωρίς την παραμικρή ανορθογραφία. Βέβαια πρόκειται για το resort εκείνο που θα φορέσεις τα βραδάκια στην Κορνουάλη και όχι στη Μύκονο, ή από Νοέμβριο αν ζεις στην Αθήνα. Νομίζω πως το υπέροχο κούρεμα του μοντέλου εξουδετερώνεται από τις πιο αστείες εκφράσεις που έχουν υπάρξει στην ιστορία της φωτογραφίας ανθρωπίνου προσώπου.

Αν νοσταλγείς τις εποχές που φορούσες ανερυθρίαστα το βολικό λινό χωρίς να σε φωνάζουν πορτιέρη του Privilege, η Chloé είναι για εσένα. Το λινό (ή αυτό που παραπέμπει στη φιλοσοφία του λινού και του Τσαγιού στη Σαχάρα) είναι εδώ εκμοντερνισμένο και με μια εσάνς γαλλικής εξοχής.

Μου αρέσει να μπαίνει σε τέτοιες συλλογές το καφέ, γιατί συνήθως τις μπουχτίζουν στο άσπρο και το μπλε και το παλ, και ενώ όλα αυτά μου πάνε, μη νομίζεις (καλά εκτός από τα παλ) το ζητάει το γήινο ο οργανισμός μου. Ο Gucci της Frida Giannini έδειξε μια κοσμοπολίτικη συλλογή που ατένιζε τα 70s με το μελτέμι παλιάς Ύδρας (τύπου Ζάχου Χατζηφωτίου) να της χαϊδεύει το μάγουλο, και αν δεχτούμε ότι η εκάστοτε συλλογή παίρνει πόντους ανάλογα με το πόσο εύκολο είναι να αντιγραφεί στη High Street, έχουμε νικητή.

Θέλεις να πας διακοπές, να βάλεις κάτι ανάλαφρο, κάτι που θα πάρει μακριά το stage fright που ένιωθες όλον τον χειμώνα στη σκηνή. Θέλεις το θρόισμα των φύλλων και ο ήχος των κυμάτων να πάρει μακριά χειροκροτήματα, επευφημίες και περσόνες που με περισυλλογή σχεδίαζες στο μυαλό σου, να βάλεις λίγο στον πάγο εραστές της νικοτίνης και του αλκοόλ, άντρες και γυναίκες. Είσαι ο David Bowie και έχεις ανάγκη μια resort collection. Θα βάλεις Sarah Burton, δηλαδή Alexander McQueen. Το

Είχα μια θεία που ερχόταν στις συνάξεις του σογιού στην τρίχα. Αυτό δεν θα ήταν κακό αν οι συνάξεις δεν κατέληγαν στο σόι να ξεκοκαλίζει μπριζολάκια με τα χέρια και στον παππού μου, καλός, να τραγουδάει με φωνή Στέντορα τα 40 παληκάρια, και ας ήταν όλοι Πελοπονήσιοι. Με αυτό θέλω να σου πω, πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι στον κόσμο τους. Resort για τις καθολικές σεξοβόμβες, τις Σοφία Λόρεν της Σικελίας που θα παντρευτούν πορτοφόλι για τα μπιζού, αυτό έκανε φέτος ο Zac Posen. Άσχετο με την ύφεση, την πρακτικότητα, τις τάσεις, αλλά. Πόσο ωραίο.

Photos: GETTY images, illustration: beverlybrown.com