Διακοποδάνειο pt 2

Γίνομαι η μαμά μου. Όχι μόνο το μυαλό μου δεν είναι πλέον αρκετά ανοιχτό ώστε να υποδεχτεί με διάπλατα παραθυρόφυλλα και κουρτίνες που κυματίζουν θριαμβευτικά τις μεταχιπστεροειδείς μελέτες φόρμας του Marc Jacobs (δίνω λινκ, αν καταλάβεις πότε το ατσούμπαλο structuring με τους συνειρμούς σε φοιτήτρια που έχει χόμπι το juggling και το θέατρο δρόμου και την κατασκευή κοσμημάτων με γάτες έγινε υλικό για πασαρέλα, άναψε τα στικς σου, έρχομαι για μια μαυροδάφνη και μου τα λες από εκεί), αλλά έκλινα κεφαλή στην Donna Karan.

Δεν θα δικαιολογηθώ, χίλια πράγματα μου άρεσαν από τη συλλογή της, και είχε χίλια χρόνια να μου αρέσει πολύ κάτι δικό της. Μερικά τα είδα έτσι από μόνη μου πάνω στη Charlize Theron, που δεν μου αρέσει, και ούτε αυτό με εμπόδισε να ενθουσιαστώ με την αβίαστη ποιότητα, τα γκρι με μια διακοπή για φούξια και το κόνσεπτ από τη δουλειά στο ποτό χωρίς να αλλάξω τίποτα, άντε μόνο το παπούτσι. Αθάνατα, θα τα έλεγε η μαμά μου τα ντεπιές. Μεγάλη φενάκη ο συντηρητισμός, με βλέπω να ψηφίζω και δεξιά.

Στη συνείδησή μου η συλλογή Prabal Gurung γράφεται ως η πρώτη προσπάθεια της προχωρημένης φίρμας (σε σχέση δε με την Donna Karan, που εκθείασα χωρίς ούτε εγώ να καταλαβαίνω από πού μού ήρθε, είναι τόσο προχωρημένη όσο μια Πόρσε που προσπερνάει ένα Καντέτ στη Βούτα) να φτιάξει ρούχα για clubbing σε μια φλούο Ibiza. Μου έχει λείψει το clubbing, καλό και το barhopping αλλά δεν πας για κρέπα στις 8 το πρωί φορώντας γυαλιά ηλίου που πήρες μαζί σου το βράδυ.

Η σχέση μου με την Alberta Ferreti είναι αυτή που έχεις με την κοπέλα που βλέπεις στο ίδιο έργο στο σινεμά μερικά καθίσματα πιο εκεί, στο μπαρ να παραγγέλνει το ποτό σου 10 λεπτά μετά από εσένα, και, κυρίως, στις ίδιες συναυλίες να καπνίζει τη μάρκα σου περιμένοντας κάτι μέτρα μακριά σου να φύγει ο πολύς κόσμος: ξέρεις ότι θα συμπαθηθείτε, αλλά ποτέ δεν έτυχε. Μέχρι να συστηθείτε και να γίνετε κολλητές μπορείς να την εγκρίνεις από μακριά. Τα tie die δεν τα συμπαθώ, αλλά τα δικά της μου άρεσαν, και οι χρωματιστές της δαντέλες ήταν αληθινά μοντέρνες.

Κοίτα να δεις που η Μπλερ Γουόλντορφ συνεχίζει να είναι επιρροή, απλά αφαιρείς πέρλα και πλουμιστές στέκες ένεκα καλοκαιριού. Ο πολυτελής μινιμαλισμός της Temperley London είναι αλήθεια πολύ λονδρέζικος, μοιάζει και με κάτι που θα φορούσε η δούκισσα Κέιτ. Ξενέρωσα λίγο τώρα. Βάλε στον νου μια πριγκίπισσα που να σου αρέσει περισσότερο, τη Σαρλότ Κασιράγκι ξέρω γω, την ώρα που πηγαίνει για κοκτέιλ της κάπου στο Σαιν Τροπέ. Και δες και αυτή τη δαντέλα με τα ξέφτια σε παρακαλώ. Μιαμ.

Από τα πιο φορετά, και λιγότερο ψηλομύτικα ρούχα που έχω σήμερα, για να σε προσγειώσω στην είναι και τα ακόλουθα:

Οι μαλακές ματ λεπτομέρειες του Balenciaga, που ενσωματώνονται με χαμαιλεοντική μαεστρία στο styling σαν να είναι συμβατικό ύφασμα.

Το υπέροχο φιδέ φόρεμα στο νέο αγαπημένο όλων μήκος του Calvin Klein (τα υπόλοιπα, αυτό το εφέ πλην της δροσιάς. Άμα είχα και Calvin στα καλύτερα, θα ήμουν έτοιμη για ταμείο στη ΔΟΥ Κυψέλης από το βόλεμα).

Το ΒΠ chic των The Row. Οι αδερφές Όλσεν, σε μια αναλαμπή της συλλογής με τα φαρδιά και τα σακουλιαστά, είχαν μια ιδέα για το πώς πρέπει να ντύνεται η εσώκλειστη στην Ελβετία από πατέρα και νονό Κόρη. Οι ενστάσεις θα αφορούν μήκος φούστας, φυσικά.

Το αστικό resort του Derek Lam, αν ξεκαλοκαιριάσεις σε πόλη, αν ταξιδέψεις στο Παρίσι, αν για εσένα δεν υπάρχουν διακοπές, μόνο σαββατοκύριακα.

Το ταγεράκι Marc by Marc Jacobs που μοιάζει με φόρμα. Μα ταγεράκι. Από φόρμα. Εγώ προσπαθώ, αυτός δεν μου το βγάζει το αίσθημα.

Το καθωσπρέπει λουκ διακοπών μιας κληρονόμου. Αν έχεις λεφτά και ξέρεις ότι καθόλου σικ δεν είναι να μας τα τρίβεις στη μούρη, ο Michael Kors έχει έναν ύπουλο τρόπο να τα υπονοήσεις όλα.

Τα φορέματα του Narciso Rodriguez περίπου σαν παγωτό Vienetta λόγω των σχεδόν γεωμετρικών στρώσεων υφασμάτων και χρωμάτων και των παλ που, για να μιλήσω πάλι με όρους παγωτού, αναλογικά είναι το Ρόκετ, εκείνο που τρώγαν οι παππούδες.

Photos: GETTY images, illustration: Inslee Haynes