Going through changes

Κάθε φορά που βλέπω ορκισμένες μακρυμαλλούσες να σκύβουν το κεφάλι μπρος στο ψαλίδι, δεν στο κρύβω, ενθουσιάζομαι. Όσο και αν το σκέφτομαι, δεν έχω βρει όμορφη γυναίκα με μακρύ μαλλί που να μου αρέσει πιο πολύ από όμορφη γυναίκα με κοντό μαλλί – και σε εμένα, δεν το συζητάω, τα δοκίμασα, μου είπαν “αχ τι ωραία, άστα λίγο ακόμα”, διαφώνησα και τα έκοψα. Και αυτή είναι η σχέση μας: δεν μου αρέσει το μακρύ μαλλί, παρά μόνο αν είναι πιασμένο. Δεν θεωρώ σέξι τον ποταμό τρίχας, δεν θέλω να καλύπτεται ο λαιμός μου, δεν μου αρέσει να κρύβονται οι ώμοι, με κλειστο-φοβίζει ακόμα και να τον βλέπω τον χείμαρρο να ακουμπάει πάνω στα πουλόβερ. Σε μερικές επίφοβες περιπώσεις δε, οι συνειρμοί με πίστα καθιστούν το κούρεμα άμεση ανάγκη. Τέλος πάντων με κατάλαβες. Προτιμώ το κοντό.

Η Νάγια φυσικά έδωσε πρώτα σε εμένα αναφορά, το είχα πιάσει εγώ ότι το σκεφτότανε καιρό, χοχο. Τελικά υπερίσχυσε η λογική και το έκανε. Οι φωτογραφίες της είναι από το γραφείο και η Νάγια είναι άβαφτη, χωρίς κανένα styling στο μαλλί (το γνωστό όπως κάτσει) και, δεν ξέρω, εδώ πέρα τη γνώμη μας λέμε φιλαράκι, μου φαίνεται σαν να άνοιξε το πρόσωπο που λένε και οι μαμάδες, σαν να γύρισε πίσω μετά βαΐων και κλάδων στο κορίτσι-status της. Και το χρώμα βοήθησε, το καρέ και τα παράγωγά του είναι μαύρα – εκτός αν είσαι η Debbie Harry.

H Νάγια κάνει γκριμάτσες όσο φωτογραφίζεται, αλλά, όπως ξέρεις, και εμείς εδώ μια-δυο πόζες επαναλαμβάνουμε σε όλη τη ζωή μας, αυτή με το γόνατο προς τα μέσα, άντε και μια με τα χέρια στη μέση. Είπαμε αυτά τα κορίτσια μας αρέσουν. Τα Come As You Are.

* Ο τίτλος του post, φυσικά, από εδώ

Αν και εσύ σκέφτεσαι να με βοηθήσεις στη σταυροφορία μου υπέρ του χρααααατς,
θα βάλω φωτογραφίες σου. Είμαι αποφασισμένη να προσηλυτίσω.