Μαλλί από μαλλί

Για εμάς τους Παρθένους, που όπως θα έλεγε καλύτερα από εμένα ο κορίτσαρος εδώ, είμαστε άτομα ενοχικά και με τάση στο αυτομαστίγωμα, οτιδήποτε δίνει ένα άλλοθι στη φιλαρέσκεια είναι άξιο να επαινεθεί, πόσο μάλλον αν πρόκειται για μια ιδέα που πυροδοτήθηκε από μια τέτοια ανάγκη. Η Louise Walker είναι φωτογράφος και της άρεσε το πλέξιμο, μια μέρα λοιπόν, μεταξύ γαντιών, σκουφιών και κασκόλ, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να πλέξει “χτενίσματα” για τις γυναίκες εκείνες που χάνουν τα μαλλιά τους λόγω χημειοθεραπειών ή αλωπεκίας. Το project Woolly Head ξεκίνησε ως concept φωτογράφισης, όμως στη συνέχεια πήρε δική του ζωή και απέκτησε τη δίκαιη αυτονομία μιας σειράς πλεκτών-αντί-περούκας, που θα τονώσουν την αυτοπεποίθηση των γυναικών που περνάνε τέτοιου είδους δυσκολίες.

Τα περίτεχνα πλεκτά μαλλιά που βλέπεις είναι μιμήσεις χτενισμάτων που έβλεπε από μικρή στο κομμωτήριο της μαμάς της αλλά και προσαρμογές vintage περουκών σε βελόνα και νήμα – τα χρώματα τα προτιμάει παλ, για να ηρεμούν το πρόσωπο, που λόγω ταλαιπωρίας έχει χάσει λίγο σε γλυκύτητα. Φυσικά, ανάλογα με την παραγγελία, τα χτενίσματα βγαίνουν και στα πιο “κλασικά” (… όσο μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη κλασικός αναφερόμενος σε κάτι τέτοιο) καστανό, ξανθό και μαύρο. Κάθε κομμάτι τής παίρνει περίπου μια εβδομάδα για να τελειώσει, αλλά ο χρόνος δεν είναι πολύς αν σκεφτείς ότι το πλέξιμο είναι δραστηριότητα  που γίνεται παράλληλα με άλλες – άλλωστε ξεκίνησε να πλέκει ενώ παρακολουθούσε διαλέξεις ως φοιτήτρια.

Η Louise φτιάχνει ό,τι πλέκεται, και το blog όπου μπορείς να δεις τι κάνει είναι αυτό.

 

Εδώ έχουμε μια Τζόαν Κόλινς, νομίζω.

Εδώ ένα αλα γκαρσόν pinup 20s.

Εδώ μια big black sistah με έθνικ φορμάρισμα; Θα μπορούσε.

Αυτό λίγο υπερβολή, αλλά ποια είσαι για να κρίνεις.

Ινδιάνα. Όχι συγγνώμη, Native American.

Κάτι σε Αλικάκι σωφερίνα;

Και ροζ μπούκλα. Το ροζ γίνεται κατεστημένο πια στο μαλλί.