… Paris is done

Μπορώ να καταλάβω τη Στέλλα σε ό,τι λέει για τη Chanel – με καμιά κατοστάρα κομμάτια στην πασαρέλα, η ποιότητα πέφτει. Εγώ όμως, έχω αγαπημένα κομμάτια, πώς να μην έχω, η μπουκλέ ύφανση είναι σαν ένα καροτάκι σε άλογο που βαριέται να τρέξει, και όσο για το μοβ βελονάκι, κρατήθηκα για να μη δείξω όλα τα looks όπου χρησιμοποιήθηκε. Θα μου πεις τώρα, αν από τις 100 προτάσεις σου άρεσαν οι 10, έχει δίκιο η Στέλλα – δεν είναι και κάτι να βρεις κάτι να εγκρίνεις όταν έχεις μια κατοστάρα επιλογές – και τέλος πάντων τέλος εντάααααξει Στέεεεελλα. Το ελαφρύ mod chic που υιοθέτησε ο Καρλ για αυτή την κολεξιόν, με τη λευκή μπότα κάλτσα, καθώς και το twist της εμφάνισης όμων μέσα από τα ταγέρ, είτε δια της τρύπας είτε δια της λαιμόκοψης “χαμόγελο”, εγκρίθηκαν από εμένα.

Τελειόφοιτες Λυκείου των 60s και 70s που όλη την εβδομάδα είναι πρώτες στην τάξη και τα σαββατοκύριακα έτοιμες να τις διαφθείρει ένας μεγαλύτερος, μορφωμένος Πυγμαλίων, κάτι σαν ενδυματολογία του An Education δηλαδή, παρουσίασε ο οίκος Miu Miu. Πρωταγωνιστής σε αυτό το remake ήταν το απολύτως ρετρό παλτό και τα καλσόν μαθήτριας, και όλο το επολύτως επιτυχημένο εγχείρημα έβγαζε ένα σχεδόν μηνύσιμο σέξινες. Στο περιθώριο του τετραδίου, με κόκκινο αστερίσκο, μια υπενθύμιση στον εαυτό μου πώς δείχνουν τα πόδια μου με τέτοιο καλσόν.

Επειδή τα Balmain πάντα τα σκιάζει η έμμονη ιδέα μου ότι τα παίρνει η πίστα και τα εκφυλίζει, οπότε φέτος είπα να αποφασίσω να μου αρέσουν (αυτοαναφορικότητα ετερματίσθη) τα λευκά (μεγάλη τάση το ολόασπρο για τον χειμώνα μαθαίνω) και τα παλ, χωρίς σε καμία περίπτωση να αποκλείσω από την υποθετική γκαρνταρόμπα μου που ονομάζω “Μετά Το Λαχείο” και αυτήν εδώ την ολόσωμη δερμάτινη φόρμα της οποίας το παντελόνι μου μοιάζει και πολύ άνετο – και δεν μπορώ να το πω για πολλά ρούχα πασαρέλας, ε.  Οι αλυσίδες και τα φτερά στα στριφώματα είναι επίφοβα προορισμένα για καμιά Αννούλα κανα Δεσποινάκι, αλλά μου αρέσουν, και το κοστούμι με τα ανάγλυφα πουά μου κάνει τόσο πάρτυ sweet 16 στο Nashville, που ΝΑΙ.

Carven. Μου άρεσαν αυτές οι περικοκλάδες, και κάποιες φέρνουν στο μυαλό μου Άγρια Δύση. Εκεί χάνεται η αντικειμενικότης μου σε ένα παραπέτασμα καπνού όπως εκείνο που χρειαζόταν η Ρένα Βλαχοπούλου για να διαβάσει τη σφαίρα.

Μαρινιέρα Roland Mouret, ωραίο κομμάτι, το βρίσκεις και φτηνότερο να επανέρχεται στη μόδα μπαινοβγαίνοντας στις δεκαετίες.

Για το τέλος άφησα δυο συλλογές που μου άρεσαν πολύ χωρίς να έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους – έχουν βέβαια στενότατη μην πω άρρηκτη σχέση με αγαπημένες μου επαναλαμβανόμενες μυθολογίες, που, νιώθω δικαιωμένη, η καθεμιά τους δεν είναι μια σταθερά της δικής μου αισθητικής μόνο. Ο Αλμπέρ Ελμπάζ έφτιαξε για τον Lanvin ρούχα Bianca για τον κλαμπίστικο (…) ηδονισμό των early 80s, ρούχα που ο μακαρίτης ο Freddie θα είχε θαυμάσει στις φίλες του ή θα είχε φορέσει κιόλας. Μεγάλοι φιόγκοι για τον λαιμό, ξεδιάντροπα λαμέ, λίγα μεταλιζέ σαλβαράκια, και πού και πού pencil skirts και φαρδιές ζώνες αλά Σοφία Λόρεν σχεδόν, για ξεκάρφωμα από τις λάμψεις. Σε έναν κόσμο πλασμένο από το υλικό των στιλιστικών μου ονείρων, έτσι θα εμφανιζόμουν στο γραφείο (με τα γυαλιστερά θα πάρταρα).

Ο Saint Laurent, δικαίωση δεύτερη. Όσο με έχει ξενερώσει τις τελευταίες δυο σεζόν ο Raf Simons για τον Dior (όπου ξενερώσει ίσον το φυσάω και δεν κρυώνει τα δυο λεπτά τη σεζόν που το σκέφτομαι, μη φανταστείς ότι φέρνω τα προβλήματα της δουλειάς και στο σπίτι, χοχο), τόσο μου αρέσει o Hedi Slimane.  Μπορεί να μην είναι YSL, μπορεί για κάποιους ειδήμονες (άλλους ε, όχι εμένα) να είναι και βλάσφημο, αλλά τι να κάνω που μου αρέσουν τα ρούχα; Ερωτώ. Και όταν λέμε μου αρέσουν, εννοώ όλα, τα φορούσα, την παγέτα, τις ασυμμετρίες, τα clashing themes με άνιμαλ πριντ και φλόγες σαν αυτές που έβλεπα στο Big Red, αγαπημένο μέταλ μπεργκεράδικο του συζύγου, τα μίνι της Tawny Kitaen Coverdale, το κυρίαρχο, ίσως και σημαντικότερο από τα ρούχα τα ίδια, art direction με τo διακριτικό φόρο τιμής στην Debbie Harry. Debbie και Bianca,  τι άλλο να ζητήσω από το Παρίσι;