Ένα μικρό αντίο ακόμα

Η Zelda Kaplan καθόταν front row, που λένε και στα φάσιον σόουζ της Νέας Υόρκης, ένιωσε την πασαρέλα να γυρίζει, λιποθύμησε, και λίγο αργότερα είχε φύγει για εκεί που η μόδα δεν είναι ακριβή, δεν συνοδεύεται από ρηχότητα και δεν σε θέλει ανορεκτική και στερημένη. Αυτή είναι μια από τις τελευταίες της φωτογραφίες:

Το ξέρω ότι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά, ότι στους θάνατους εκείνους τους πρόωρους και τους άδικους πρέπει να στεκόμαστε. Το ξέρω ότι ήταν μια πλούσια ξενύχτω, που ζούσε για να ξεσαλώνει, να βάζει στοιχήματα για την ώρα επιστροφής στο σπίτι με ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι εγγόνια της και να τα κερδίζει για 95 ολόκληρα χρόνια –  δεν είναι και λίγο ε; Και το ξέρω πως όταν έχεις πόρους και λυμένο το βιοποριστικό σου, φυσικά θα ζήσεις καλοπερνώντας ως τα βαθιά γεράματα, και το ακούω και το “αααααχ… αλίμονο σε εκείνους τους μη έχοντες, τους μη προνομιούχους.“ Και συμφωνώ. Όμως, ακόμα και έτσι. Τι συμβολικός τρόπος να αποχωρήσεις; Πόσο θα καλά θα πρέπει να έχεις αντιμετωπίσει τη ζωή σου για να σε σπρώξει έτσι απ’ έξω απαλά, με χάδι στα μαλλιά σου την ώρα που κάνεις κάτι που σου αρέσει. Πόσο θα πετάριζε η καρδιά της Zelda περιμένοντας να δει ρούχα στην πασαρέλα, και τι εύκολο που θα ήταν να σκεφτεί “ωχ, ζαλίζομαι λίγο”, χωρίς καμιά αγωνία;

Η Zelda Kaplan ήταν σοσιαλιτέ και ντυνόταν κυρίως με ρούχα που έφτιαχνε μόνη της. Ο αθάνατος εχθρός της ήταν ο θάνατος, έτσι έλεγε. Εδώ τη βλέπεις στο Studio 54 με την Amanda Lepore.