Τον άντρα τονε θέλω (και αλλιώς)

Σε εσάς τα σερνικά που αποφασίσατε να τη δείτε λίγο πιο ανοιξιάτικα και που επειδή είστε φύσει αλέγκροι το μουντό θέλετε να το σπάτε για αντίδραση στον χειμώνα, στους  καλοκαιρινούς στην ψυχή απευθύνομαι, αφιερώνεται η συνέχεια των ανδρικών κολεξιόν που κάπως μου χτύπησαν στο μάτι φέτος. Μη γελιέσαι, η πρώτη φωτογραφία που είδες είναι η απόπειρα του Armani στο ελεκτρίκ. Το μπλε ελεκτρίκ, συγκεκριμένα.

Η Jill Sanders μαζί με το χρώμα, που μου αρέσει, φέρνει και την άνεση, που, επειδή είμαι της σχολής Jude Law στο Alfie (=κοστούμι ένα νούμερο μικρότερο ίσα που να μη σκίζεται καβάλος πάνω στη βέσπα), με κάνει και λίγο αναποφάσιστη.

Αδιάβροχα, πολύ χρώμα και oversized πανωφόρια και εδώ από τη φίρμα Burberry Prorsum. Άμα είσαι από αυτούς που ακούν Burberry και σκέφτονται τηλεστάρ να μεταφέρουν με καρό τσάντες ταπεράκια από το Κάτι Ψήνεται celebrity edition στο Εγκώμιο της Γλυφάδας, πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία.

Νομίζω ότι η Etro ήταν εκείνη που χρησιμοποίησε καλύτερα το χρώμα από όλες τις φετινές συλλογές, γιατί δεν το άφησε καθαρό, αλλά το συνδύασε με έθνικ και φολκλόρ, δυσκολεύοντας βέβαια τα πράγματα με τις στρώσεις υφασμάτων στις οποίες κατέφυγε το styling της πασαρέλας. Και λέω “δυσκολεύοντας” γιατί ο άντρας δεν πρέπει να προσπαθεί σου λέει και πολύ, άμα το γυρνάει από δω το γυρνάει από εκεί το τι θα βάλει φτάνει, κόβοντας μάλιστα δρόμο, στο “άσταδιάλα εσύ και ο γρύλλος σου”, πετάει ένα φούτερ και όξω από την πόρτα. Ωστόσο το έθνικ γνωμικό τους το αναπαράγω ως λαϊκή σοφία και προσυπογράφω και το πιο λερωμένο χρώμα, το γήινο, το μη φλούο που πάει πιο πολύ στον χαρακτήρα μου. Ναι. Δεν είμαι και πολύ τολμηρή.