Wuow!

Θυμάσαι πριν κάτι χρόνια που σε είχε πιάσει αυτή η μανία με το Upper East Side schoolgirl chic και κότσαρες παντού μια κοντή πέρλα και έναν γιακά νταντέλα και προσπαθούσες να πετύχεις την πουριτανική – αλλά ταυτόχρονα ταιριαστή και με τον πρόστυχο τον κορσέ, πυρκαγιά μέσα στον πάγο φάση – μπούκλα, ξαναγυρνούσες που λέει ο λόγος ακόμα και πίσω στις πανελλαδικές, αρκεί να έφερνες έστω λίγο σε μακρινή τριτοξεδέρφη της Blair Waldorf; Όχι; Εντάξειτότεούτεκαιεγώ. Ο Jason Wu πάντως εμένα αυτόν τον συνειρμό μου φέρνει,  ρυμουλκούμενο  από τους βελούδινους φιόγκους που δένει στον γιακά των μοντέλων του για να τραβάνε την προσοχή στον λαιμό, ο οποίος, σωστά μελετημένα, τονίζεται επιπλέον και από το αυστηρό σινιόν (λαιμός,  η ερωτογόνος ζώνη του διανοούμενου) . Ήταν μια από τις πιο συνεπείς και πιστές σε μια σαφή κεντρική ιδέα συλλογές και, λόγω πουλόβερ και μάλλινων παντελονιών, ήρθε η στιγμή που ταιριάζει να την αναφέρω,  τώρα με τη βροχή και τις ψύχρες (γιατί κακά τα ψέματα, άμα στις έδειχνα τις χειμωνιάτικες συλλογές όταν παρουσιάστηκαν, με τον ήλιο, το beach bar και τις ομπρελίτσες των κοκταίηλ στα όνειρά σου, καμιά σημασία δεν θα μου έδινες). Τώρα λοιπόν, που λόγω καταστάσεων η φτήνια είναι επιθετικά παρούσα παντού (και εννοώ όλες τις πιθανές φτήνιες, πέραν της οικονομικής την οποία, μην παρεξηγηθώ, δεν απεύχομαι, αντιθέτως ελπίζω) εγώ νιώθω κάπως αναγκασμένη όλες αυτές τις ετεροντροπές να τις ξεπλύνω με κάτι που θα κραυγάζει “καθωσπρέπει”, όχι μόνο θα κραυγάζει, θα κρατάει και πανό. Και ξέρεις, κατά το Jason Wu ευαγγέλιο, καθωσπρέπει μπορείς να είσαι και με τη διαφάνεια που δείχνει σε απλόχερες δόσεις το σουτιέν σου, σέξι μπορείς να είσαι και με το πουκάμισο κουμπωμένο ως το σαγόνι. Ευχή και κατάρα σου δίνω, φτηνή να μην είσαι. Ακόμα και αν φοράς αξεσουάρ από τη λαϊκή (εγώ φοράω, το λέω).

 

 

Photos: vogue.com