Υψηλή και ανοιξιάτικη

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς προλαβαίνουν κάποιοι να βλέπουν όλα αυτά τα ρούχα εκατό φορές τον χρόνο, ελπίζω να πληρώνονται αδρά γιατί, εδώ εγώ, η φτωχολογιά που τα βλέπω από το ίντερνετ, τα μάτια μου στο τέλος κάνουν πουλάκια, μετά από λίγη ώρα πίνουν το κολλύριο γρηγορότερα από ό,τι ο Tom Waits το bourbon. Φαντάσου να πηγαίνουν και από τέντα σε τέντα πόσο θα πιάνονται τα πατουσάκια τους (έτσι έχω στο μυαλό μου τις κολεξιόν στο Παρίσι, κάτω από γιγάντιες τέντες που σου σερβίρουν νόστιμα γλυκάκια και σαμπάνια και το μόνο πρόβλημα είναι ότι βουλιάζει το παπούτσι σου στο γκαζόν. Επαρχιώτισσα, παιδί μου, τι περιμένεις). Από τις συλλογές couture περιμένω κάτι υπερβολικό, κάτι που θα το βάλει η άλλη στα Όσκαρ και δεν θα ναρκοληφθώ. Αφού επαναλάβω ότι στην πασαρέλα όλα φαίνονται καλύτερα (κάτι σαν το instagram του ρούχου) και άρα εκτός πασαρέλας  το συνολάκι θέλει έξτρα προσπάθεια για να δείξει (αυτά είναι τα δράματα) θα ξεκινήσω με το ότι ο Valentino πρέπει να πάει κάπου ξερωγώ που πάνε για τις ευρεσιτεχνίες, να κατοχυρώσει αυτό το κόκκινο, το κόκκινο Valentino. Το καλύτερο κόκκινο. Στο τέλος έχω και ένα απόχρωσης οικοδομής, για την ποικιλία.

Σκέψου αυτά τα βολάν πόσο όγκο θα δίνουν:

Μιλώντας για Όσκαρ, να τα Alexis Mabille που ως αρκετά διαφορετικά θα τα φορούσα αν ήταν να ανέβω στο πόντιουμ (ή αν πάντρευα κανέναν Σάχη). Έξτρα έπαινο δίνω για τις γκρίζες τούφες στην πασαρέλα, κάτι τέτοια φεμινιστικά μού αρέσουν.

Οι κακές γλώσσες θα φλυαρήσουν περί Dior και New Look και εγώ νομίζω δεν θα έχουν πολύ άδικο. Αν το ζητούμενο είναι ένα ωραίο ρούχο όμως (και το να είσαι πάντα άνθρωπος με καλές προθέσεις), τότε ο Giambattista Valli, χωρίς να κάνει τίποτα πρωτότυπο (ή δικό του, χοχο), δυο τρία κομμάτια που να μου αρέσουν, μην πω ψέματα, τα έφτιαξε.

Είχαν λίγο ασιατικό στοιχείο παραπάνω για τα γούστα μου (όπως πολλές συλλογές πλέον, λόγω της ισχυρής ασιατικής αγοράς), αλλά τι περιμένεις από εμένα, να σου πω ότι δεν βρήκα ρούχα να μου αρέσουν στον Dior; Αφού είμαι πια γραφική. Kαι αφού μου αρέσει ο τρόπος που ο Simons απαγγέλει στα 10s τον Dior των 50s. Φυσικά, τα αγαπημένα μου ήταν εκείνα που γεωγραφικά τοποθετούνται στο Παρίσι και όχι στην Άπω Ανατολή. Και τα κοστούμια, τα τέλεια παντελόνια. Για αυτά τα απλικέ λουλουδάκια που όλο τα βλέπω να ανθίζουν αμείλικτα πάνω σε κατά τα άλλα ωραία ρούχα, έχω μια ένσταση.

Να μια ευχάριστη έκπληξη, η τσιγκάνικη συλλογή Gaultier με τα μεγάλα σινιόν, τα χρώματα και τα έθνικ αξεσουάρ – ευχάριστη έκπληξη γιατί είχε καιρό να μου αρέσει τόσο κάτι από Gaultier σε επίπεδο πέραν της θεωρίας. Ρούχα που είναι πολλών η ιδέα για την άνοιξη, ευχάριστα και τραγουδιστά όπως ο δημιουργός τους.

Πάρε τα ρούχα με τους κορσέδες που εμφανίζει πού και πού ως την υπογραφή, ως υπενθύμιση της παρακαταθήκης του και των εποχών που ήταν ο πιο πολυσυζητημένος από όλους τους:

Τα Elie Saab είναι πάντα ρούχα με κρυσταλλάκια. Δεν τρελαίνομαι με τα κρυσταλλάκια σε καμιά εκδοχή τους. Τι εννοώ. Ας πούμε οι ρίγες. Οι ρίγες μου αρέσουν και στο Zara, μου αρέσουν και στην υψηλή ραπτική. Οι ρίγες είναι μπαλαντέρ, κατά τον ίδιο τρόπο που τα κρυσταλλάκια είναι απαγορευτικά. Εάν όμως πρέπει να τα φορέσεις, κάντα λίγο σέξι, όπως το μάξι see through φόρεμα. Γενικά έλλειωη φαντασίας τα κρυσταλλάκια, έχω όμως όλα τα αγαπημένα μου ψυχρά παστέλ, nude (ναι, ακόμα, επιμένω επειδή δεν μου πάει, σαν την καψούρα που σε φτύνει) και γαλάζιο του πάγου.

Η συλλογή Chanel μου άρεσε πολύ, πολύ. Μου άρεσε που ήταν ένα σχόλιο του Karl για τη φύση, και μου θύμισε παράσταση του Όνειρου Καλικαιρινής Νύχτας όπως θα το είχε σκηνοθετήσει ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Το είχα δει νομίζω στο θέατρο Παπάγου ένα καλοκαίρι – τώρα που είδα αυτά τα ρούχα μου αποκαλύφθηκε η ταύτιση αισθητικής. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Έχετε δει παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου; Αν ναι, πρέπει, έστω λίγο, να συμφωνείτε. Αχ, τέλος πάντων. Τα καλσόν-μπότες-πέδιλα μου άρεσαν όλα, ο συνδυασμός τους με τα κλασικά μπουκλέ ντεπιές ήταν πρωτότυπος, τα λίγα εμπριμέ επίσης ήταν του γούστου μου και το φινάλε, με τη στήριξη του Karl στους γάμους ομοφύλων μπορεί να ήταν cheesy αλλά ειδικά όταν τα αυτονόητα αμφισβητώνται, το cheeys είναι ευπρόσδεκτο.

Από αυτή τη συλλογή, ας πούμε, ενώ ξέρω πως είναι δύσκολα και θέλουν όχι απλώς το σώμα, αλλά και τον γενικότερο αέρα, ένα στιλιστικό βάρος, έναν χαρακτήρα, ενώ δηλαδή ξέρω ότι είναι για λίγες (ή ακριβώς για αυτό), μου αρέσουν τα περισσότερα. Η Ulyana Sergeenko έλκει τις αναφορές της από ταινίες όπως το Όσα Παίρνει Ο Άνεμος (λέει η ίδια) αλλά καταφέρνει να κάνει και κομμάτια πίστας που λένε, πάντα με σοφιστικέ στροφή όμως. Aν ας πούμε αποφάσιζε να ανεβεί πολύ σέξι στην πίστα η Florence και ήμουν ενδυματολόγος, θα την πίεζα να τα προτιμήσει. Πραγματικά ανυπομονώ να δω ποιες θα τα φορέσουν, ποντάρω βέβαια στο “μάλλον καμιά”. Δες όλη τη συλλογή εδώ, είναι κρίμα να περιοριστείς στις επιλογές μου, που όμως θα τις μοιραστώ μαζί σου εννοείται.

Τέλος, πολύ σαντούκ η συλλογή Armani Prive, στα αλήθεια πιστεύω ότι με ένα άλλο ύφασμα δεν θα έκανε τόσο μπουτίκ – και ήταν κρίμα γιατί οι γραμμές είναι ωραίες. Είμαι βέβαια μεγάλη θιασώτης του κοντού παντελονιού, που άλλοι το απεχθάνονται, οπότε μπορεί αυτό να με γλύκανε. Γενικά πιστεύω πως αν αντικαθιστούσε την τόση λάμψη με λίγο πλεκτό, θα ήταν πολύ πιο anant garde, με μια μόνο κίνηση! Φοβερό; Η επόμενη πολύ σημαντική παρατήρηση, είναι πως ο Armani έμαθε για τα statement necklaces και βρήκε την υγειά του.

Photos: GETTY images, Ulyana Sergeenko images