Ωδή στον Συνεργάτη

Εκεί στα mid 00s γνώρισα κάτι περίεργους τύπους – η μια ήταν μια νηπιαγωγός που άκουγε ΝΙΝ, ο άλλος σπούδαζε νοσηλευτική και ήταν λίγο τζόρας (δηλαδή ιατρικό επάγγελμα με anger management, cool as fuck), ένας άλλος ήταν ντιτζέι στο Μαγκαζέ και άκουγε ΜΟΝΟ Μόρισεϊ, και ήταν και ο Θοδωρής, που είχε απαντήσει σε μια πολύ sos αγγελία για φωτογραφίες από το Rockwave. Όλοι αυτοί γράφαμε σε ένα περιοδικό, που είχε POTENTIAL (… έτσι μας λέγαν οι διαφημιστικές, χάρη στις οποίες έβγαινε δύο χρόνα) και επειδή ξαναδιαβάζω την πρόταση και μου φέρνει σε επεισόδιο από το Λόγω Τιμής (ή το “η Αμφιτρήτη και ο Άδωνις/είναι μπετόοοο-ον” του Καρβέλα) θα το κόψω λέγοντας πως όλοι είναι ακόμα μια χαρά ατομάκια φίλος (…), και πως ο Θοδωρής Μάρκου, από τις φωτογραφίες για το Rockwave φτάνει στην πρώτη δεύτερη προσωπική του έκθεση, που έχει εγκαίνια την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στις 12.00 το μεσημέρι 21.00 το βράδυ στο 6 dogs και λέγεται “On the Road” (θα διαρκέσει ως τις 16 του μήνα). Ο Θοδωρής ξέρεις γιατί είναι και γαμώ; Γιατί έχει και μια δουλειά που τον κρατάει προσγειωμένο, και γιατί δεν συμπεριφέρεται σαν να κάνει υψηλή Τέχνη – και κράτα τα αυτά που σου είπα. Που λες, τιμής ένεκεν, μας είπε δυο λόγια για μερικές αγαπημένες του φωτογραφίες.

 

Η Χρύσα (σημείωση admin: δηλαδή εγώ) μού ζήτησε να διαλέξω τις top 5 φωτογραφίες που έχω δει, που με έχουν σημαδέψει. Δεδομένου ότι αυτό είναι αδύνατο, αποφάσισα να διαλέξω 5 από τους φωτογράφους που με έχουν σημαδέψει, και να δείξω μερικές εικόνες από κάθε έναν. Δεν είναι μόνο αυτοί που με έχουν σημαδέψει αλλά (σημείωση admin ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΡΑ).

Garry Winogrand

 

Ο φωτογράφος που φωτογράφιζε για να δει πως μοιάζει ο κόσμος φωτογραφημένος. Όταν πέθανε άφησε πίσω του 2.500 ανεμφάνιστα φιλμ, και όταν ρωτήθηκε πως νιώθει για τις φωτογραφίες που χάνονται κάθε φορά που αλλάζει φιλμ στη μηχανή, είχε απαντήσει “όταν αλλάζω φιλμ, δεν υπάρχουν φωτογραφίες”. Κυρίως, ο φωτογράφος που έδωσε νέο νόημα στην “ισορροπία κάδρου”.

 

William Eggleston

 

Ο φωτογράφος που (μαζί με τους Stephen Shore και Joel Meyerowitz) “νομιμοποίησε” το χρώμα στη φωτογραφία. Πριν από αυτόν η ασπρόμαυρη φωτογραφία μπορούσε να γίνει “τέχνη”, ενώ η έγχρωμη ήταν απλά για τους τουρίστες. Θέλησε να φωτογραφήσει “δημοκρατικά” τον κόσμο και στις φωτογραφίες του εξίσωσε τα σημαντικά με τα ασήμαντα. Είχε δηλώσει “είμαι σε πόλεμο με το προφανές”.

 

Stephen Shore

 

Έκανε φωτογραφικό road trip στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1970, και”διάβασε” το χρώμα του δρόμου και των πόλεων που συναντούσε. Προσπαθούσε να δημιουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερα επίπεδα στις φωτογραφίες του και  έδωσε χρόνο και ζωή σε μπανάλ, καθημερινές εικόνες.

 

Alec Soth

 

Ο φωτογράφος που αποφάσισε να συνδυάσει την Diane Arbus με τον Stephen Shore. Παγωμένα πορτραίτα παράξενων ανθρώπων, σε παράξενες καταστάσεις και παράξενους χώρους. Κάθε φωτογραφία του, κομμένο καρέ από ταινία. Κάθε βιβλίο του, μια ταινία εστιασμένη σε μια μικροκοινωνία.

 

 

Sally Mann

 

Απεικόνισε τα παιδιά της με έναν εντελώς καινούριο τρόπο. Πηγαίνει στα παζάρια και ψάχνει να βρει παλιούς, ταλαιπωρημένους, φακούς για να “κουμπώσει” πάνω στην τεράστια μηχανή-αντίκα που χρησιμοποιεί. Η Mann πήρε την έννοια του ατμοσφαιρικού πορτραίτου και την πήγε μερικά μίλια παρακάτω.

 

 

Todd Hido

Eίδε το νυχτερινό αστικό τοπίο με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο – έστηνε την κάμερα έξω από τα σπίτια των ανθρώπων, και όταν έβγαιναν να ρωτήσουν τι κάνει, απαντούσε “τίποτα, απλά μου αρέσει η αυλή σου και τη φωτογραφίζω”. Φωτογράφησε τη μουντάδα του χειμώνα και τον τελευταίο καιρό αποφάσισε ότι θέλει να φωτογραφήσει πορτραίτα – το κάνει, και αυτό με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.