B.l.o.s.s.o.m.

Σαν να σου πούνε ότι είδαν εμένα με ένα φόρεμα ροζ, με τεράστιο φιόγκο στη μέση: γίνεται; Δεν γίνεται. Αδύνατον, για να γίνω πιο κοφτή. Μα το Σαβινάκι με εμπριμέ; Μετά κοιτάς, βλέπεις ότι το φόντο είναι μαύρο (duh), το print αραιό και όχι ας πούμε φλοράλ και απεικονίζονται πουλάκια. Και ως γνωστόν, όταν υπάρχουν ζώα, ό,τι ζώα και να ΄ναι, το πράγμα αλλάζει: Γίνεται. Φυσικά, για να το απο-ρομαντικοποιήσει όσο γίνεται και να το βγάλει από το mode πάρτυ για τσάι με τις φίλες μου και πολλά μπισκοτάκια (πράγμα όχι πολύ απλό γιατί υπήρχε ΚΑΙ διαφάνεια ΚΑΙ βολάν) του κόλλησε από κάτω ένα κολλητό παντελόνι και πέδιλα που αφήνουν το πόδι σχεδόν γυμνό, για λίγο έξτρα σέξι. Ακόμα περισσότερη ισορροπία με το κόκκινο κραγιόν που δεν αφήνει αμφιβολίες για τις  προθέσεις (= δεν είναι γλυκερές) και το καφέ τσαντικό αλά Μοναστηράκι.

 

Εδώ Σαβίνα πάει ταξίδι στη Νέα Υόρκη, έτσι, πρώτον επειδή της την κάρφωσε και δεύτερον επειδή κάποιος πρέπει να δείξει στις νεοϋορκέζες τι είναι nuyorican soul. ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ με αυτόν τον μινιμαλισμό, με την έλλειψη αξεσουάρ, με την αφαίρεση του χρώματος, με τα χοντρόσολα sneakers (όσο πιο χοντρόσολο τόσο καλύτερο δείχνει το πόδι. You are welcome) και το μπλουζοφόρεμα στο γκρι της φόρμας , το πιο σέξι πράγμα μετά τα νεγκλιζέ ξερωγώ. Τα backpacks έχουν επίσης επιστρέψει χωρίς σημάδια ότι θέλουν να αποχωρήσουν σύντομα, και εσείς που προτεραιότητά σας είναι η άνεση δεν έχετε πια καμιά δικαιολογία.