Αισθάνομαι μια μικρή αμηχανία όταν είναι να γράψω για την ιταλική εβδομάδα μόδας γιατί στο μυαλό μου πρόκειται για περίπτωση Grande Belezza, περασμένα μεγαλεία και μια αχλύ παλιάς αίγλης, με εξαιρέσεις φυσικά που είναι εκεί για να επιβεβαιώνουν, σχεδιαστές που κάθε χρόνο τους βαριέμαι συνολικά πλην μεμονωμένων κομματιών – εν ολίγοις είναι η πιο αδύναμή μου εβδομάδα. Να είναι η γενική κρίση που πλήττει τη Μεσόγειο; Να είναι που ο Valentino, Ο Σχεδιαστής Που Τα Τελευταία Χρόνια Μοιάζουν Να Αγαπούν Όλοι, δείχνει στο Παρίσι; Να είναι που έχει το πιο αδιάφορο front row (Jamie Foxx δεν εννοώ εσένα, απλά ΠΟΣΟ να θες να ασχοληθείς πια με την Olivia Palermo); Να είναι που το ιταλικό underground είναι δυσεύρετο και αυτό έχει αντίκτυπο και στη *φρεσκάδα* της πασαρέλας; Μάλλον είναι όλα αυτά, αλλά δυσκολεύομαι, δυσκολεύομαι.
Και είναι κρίμα γαμώτη γιατί στην τόσο τόσο όμορφη Ιταλία έχω κάνει τις πιο αξέχαστες διακοπές μου.
Δεν θέλω με αυτά και με αυτά να νομίζετε ότι δεν βρήκα υπέροχα ρούχα ε; Γιατί βρήκα!
Από την κολεξιόν Bottega Veneta, ας πούμε, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω, διότι πάντα τα 40s και οι στενές σιλουέτες με τους τονισμένους ώμους θα μαλακώνουν την αυστηρότητά μου (παρόλο που είναι τόσο αυστηρές οι γραμμές, το πιάνετε έτσι; μμμμμ;) – δεν είναι δυνατόν να μην εκτιμάμε εκτιμώ για πάντα την έμφαση στη μέση με τις σφιχτές ζώνες και το σωστό μήκος φούστας, το μέχρι το γόνατο – όχι πάνω, όχι τρία τέταρτα, το στρίφωμα που σταματάει ακριβώς εκεί που πρέπει για να δείξουν και οι δικές μας οι γάμπες που δεν είναι οι πιο αδύνατες του κόσμου. Η φετινή συλλογή είχε και ένα ωραίο dirty-ish pink, και την υπέροχη λεπτομέρεια του δερμάτινου γαντιού και ένα υγρό ασημί φόρεμα που ανυπομονώ να φορεθεί σε κανα χαλί, να δω αν φαίνεται τόσο φανταστικό και εκτός πασαρέλας.
Ποτέ δεν θα έψαχνα την Elisabetta Franchi αν δεν μου την είχε υποδείξει η αναγνώστρια Αναστασία. Και θα ήταν λάθος μου: Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω τον τρόπο που ρέουν τα υφάσματα των ρούχων, σαν να είναι ζωγραφισμένα, σαν να τα βλέπεις σε έναν πίνακα που εξιδανικεύει το πώς στέκεται και το πώς κινείται ένα κομμάτι πανί στο σώμα. Να, κοιτάξτε μπλούζα-παντελόνι-ζώνη:
Το δε art direction, με το έντονο μακιγιάζ ματιών τα καπέλα, τα σοσονάκια, τα σκουλαρίκια που φέρνουν έναν 80s τόνο στο, επίσης 40s, moodboard της Elisabetta, και τα γάντια (κάτι έχουν φέτος οι Ιταλοί με τα 40s και τα γάντια) είναι ό,τι πρέπει για να γίνει λίγο πιο θεατρική και παιχνιδιάρικη η κεντρική ιδέα.
Είπαμε, ο Valentino αυτομόλησε στην πόλη του φωτός, εκεί όπου, παρά τις κοινωνικές αναταραχές, η μόδα δεν έχει ακόμα παρακμάσει και το “Πώς να είσαι Παριζιάνα” συνεχίζει να αποτελεί φιλοδοξία από αυτές τις ελαφρές που προσωπικά ποτέ δεν υποτίμησα – ωστόσο, το victorian, μπαρόκ girlie εκπροσωπείται επαξίως στο Μιλάνο από τον Giambattista Valli που δεν φοβάται να το ανακατέψει με βινύλιο και ψιλοφετιχιστικό μποτάκι.
Στη συλλογή Moschino το memo που ελήφθη ήταν “60s x Pop” και αν εξαιρέσουμε τα μεγάλα λογότυπα και την υπογραφή που αναγράφεται στο ρούχο, τα οποία ποτέ, ό,τι και να γίνει, δεν θα μου αρέσουν, το σχέδιο πέτυχε. Τα ευτελή υλικά που ανακατεύτηκαν με τα υφάσματα έδωσαν αυτή τη νότα streetwise casual που προφανώς έψαχναν, και έδωσαν ταγέρ και εβαζέ φορέματα στα οποία μια επίφαση γοητευτικής φτήνιας, arte povera φάσε, ισορροπούσε τον καθωσπρεπισμό.
Οι ήσυχες γούνες Piazza Sempione αντικατέστησαν στο μυαλό μου τα Fendi, που μου φαίνονται εδώ και καιρό μια από τα ίδια, και τα φαρδιά μάλλινα παντελόνια συνδυασμένα με πλεκτά, πιο στενά πουλοβεράκια είναι από τους αγαπημένους μου χειμωνιάτικους συνδυασμούς. Δεν ήταν και τίποτα πολύ φοβερό αυτή η συλλογή, μια εσάνς πιο ακριβών Sisley μου έβγαλε, ωστόσο έχει μερικές ωραίες ιδέες styling και layering, οπότε διάλεξα 2-3 συνολάκια.
Κλείνω με αυτό το κοτλέ κοστουμάκι Prada σε τέλειο χρώμα και τέλεια γραμμή, τόσο μποέμ και που ίσως (κυρίως λόγω του ότι εντελώς άμεσα με παραπέμπει σε Penny Lane με πρωινό λουκ και Almost Famous, σε μια μέρα που οι band aids κάνουν την πρωινή τους βόλτα σε μια ηλιόλουστη πόλη που δεν έχουν ξαναδεί ψάχοντας καφέ και πρωινό για το χανγκόβερ), να έπειθε και εμένα να κάνω μια μικρή αποχή από τα μαύρα
ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ