Recycle Advokate

Ίσως και να φαίνεται σαν κήρυγμα, αλλά κυρίως είναι ένα mantra που επαναλαμβάνω για να τα ακούω εγώ, η πιο επιρρεπής από όλους σε ενστικτώδεις αγορές, απίστευτες ευκαιρίες και ακόμα ένα τισερτάκι των 4,99 ευρώ: αγοράστε έξυπνα, αγαπήστε, ανακυκλώστε. Ναι, έχει νόημα ένα (ακριβότερο – αλλά όχι και απαραίτητα) κομμάτι που θα είναι παντοτινός θησαυρός, θα επανέρχεται ως σταθερή επιλογή στο “δεν έχω τι να βάλω” και θα μπαινοβγαίνει από την ντουλάπα σαν μια μεταφορά για τη συντροφικότητα, γιατί μπορεί κάπου κάπου να το βαριέσαι, αλλά μετά σου λείπει.

Ήμουν σίγουρη ότι θα υπάρχουν ήδη πολλά άρθρα που θα έχουν ψάξει το θέμα αλλά δεν μπήκα στον πειρασμό να τα ψάξω, και κινήθηκα με βάση όσα θυμόμουν ως πιστή φαν: ρούχα που έχω δει να επαναφέρει στις εμφανίσεις της η Kate Moss, και μάλιστα τα ρούχα αυτά που θεωρώ κομμάτια-κλειδιά και που έχω μπει σε σκέψεις να αποκτήσω ως sos περιεχόμενο ντουλάπας, περιεχόμενο μάλιστα διαχρονικής αξίας. Η θεωρία μου σιγά σιγά μετατράπηκε από το να συγκεντρώνω αμέτρητα φτηνά κομμάτια (που πόσο έχω υπάρξει συσσωρευτής φτηνών κομματιών, δεν ξέρετε) σε “τουλάχιστον ας έχω μερικά καλά παλτό και παπούτσια, και θα βγάζω το άχτι μου σε φτηνά μπλουζάκια”. Τώρα, ευελπιστώ να το πάω ακόμα πιο πέρα, εκεί που πρέπει δηλαδή, και να μην αγοράζω τίποτα που να μοιάζει με κάτι άλλο αν το πρώτο δεν διαλυθεί (πόσα απλά μαύρα t-shirts χρειάζονται;) – να μη γεμίζω με κελεπούρια τα συρτάρια.

Η προσωπική μου πείρα, λοιπόν, και οι μάχες με τον εαυτό μου, είναι εδώ για να καταθέσουν πως όσες φορές έκανα αυτό που τα περιοδικά μόδας ονομάζουν “επένδυση” και πήρα ένα αληθινά καλό (και όχι απαραιτήτως ακριβό, αν και είναι μεγάλη αλήθεια πως ό,τι πληρώσεις παίρνεις) αξεσουάρ ή ρούχο, σχεδόν ποτέ δεν λιμπίστηκα άλλο παρόμοιο, και σχεδόν ποτέ δεν αποδείχτηκε δύσκολο να συνδυαστεί. Πολλά από αυτά τα πήρα σε εκπτώσεις και προσφορές “ανάποδες” – ένα γούνινο παλτό που αγόρασα τέλη Αυγούστου, ένα καλό μαγιό που το τσίμπησα Χριστούγεννα, ακόμα και αν φαινόταν αδύνατο να σκεφτώ ακόμα και να τα δοκιμάσω. COMMITMENT ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ.

Συμπτωματικά ή και όχι, τα κομμάτια αυτά μοιάζουν πολύ με εκείνα που θυμάμαι να ανακυκλώνει η Kate: ένα κλασικό παλτό/ένα πιο statement παλτό ένα ζευγάρι μπότες, μια τσάντα, ένα μαύρο φόρεμα – και εμένα αυτά είναι εκείνα που επανέρχονται συχνότερα και σώζουν τις κρίσεις τού “δεν μου αρέσει τίποτα”, γιατί ήδη έχει δημιουργηθεί μεταξύ σας μια σχέση ασφάλειας και θαλπωρής.

Τέτοια ασφάλεια και θαλπωρή όση ένιωσε η Kate για αυτά τα ankle boots Azzedine Alaia, ώστε να τα αγοράσει στα δύο πιο κλασικά χρώματα, μαύρο και καφέ:

Με τις καουμπόικες μπότες έπραξε πιο φρόνιμα από εμένα και τις πήρε σε ένα εντελώς ουδέτερο μαύρο. Εγώ, αντιθέτως, όταν οι απλές, καστόρινες καφέ μπότες μου διαλύθηκαν (σε σημείο που ο ίδιος ο τσαγκάρης μου είπε “δεν φτιάχνονται. Πρέπει να πάρεις άλλες” ραγίζοντάς μου την καρδιά) άκουσα τη φίλη μου την Άννα και τις αντικατέστησα με ένα πολύ μαξιμαλιστικό country σχέδιο με κεντήματα, και έτσι τώρα, ως συντηρητικός και άτολμος άνθρωπος, τις φοράω μόνο με μονόχρωμα. Και τις αποχωρίστηκα δύσκολα τις πρώτες, διότι τις είχα αγοράσει από το Hitching Post ΟΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ. Ναι από τότε έχω να ψηλώσω.

Γούνες, και εγώ σε τέτοιες αποχρώσεις τις έχω – παρατηρήστε και τις καφέ ψηλές μπότες, που, και αυτές, της αρέσει να φοράει έξω από παντελόνια, κατά το προσφιλές styling των 80s.

Αυτό το μιλιτέρ κομμάτι, κάτι ανάμεσα σε πουκάμισο και τζάκετ το έχω σχεδόν ίδιο. Σε φτηνό.

Το λεοπάρ πανωφόρι είναι ό,τι χρειάζονται οι στιλιστικά άτολμοι άνθρωποι σαν εμένα για να νιώσουν λίγο πιο funky μέσα στους λιτούς συνδυασμούς τους, και τα, κυρίως μαύρα, ρουχαλάκια τους. Πετυχαίνει εννοείται.

Αυτό εδώ το Topshop φόρεμα από χοντρό σατέν με τη λεπτομέρεια με τα φτερά το θυμάμαι που το είχε φορέσει σε ΔΥΟ εξόδους με τον Johnny Depp χάσταγκνολάιφερ – όπως βλέπεις, τα έβγαλε τα λεφτά του.

To status μου δεν πιάνει τα δυσθεώρητα επίπεδα μιας Birkin bag (… ακόμα), ωστόσο έχω μια ωραία ακριβούτσικη slouchy καφέ τσαντάρα Jérôme Dreyfuss που χωράει τα πάντα και κρατάω σχεδόν καθημερινά εδώ και κάτι χρόνια (Για την ιστορία, έχω βρει και φωτογραφίες της με γαλάζια Birkin bag, αλλά δεν μου πολυάρεσε. Δηλαδή, αν μου τη χάριζαν σε γαλάζιο μπορεί και να έλεγα όχι.)

Γενικά η καλή τσάντα δεν είναι μικρό πράγμα, και τείνω να συμφωνήσω με το κλισέ των περιοδικών μόδας πως αν κάτι δεν χρειάζεται να έχεις σε αφθονία, αυτό είναι οι τσάντες. Εδώ βέβαια σαν να μου φαίνεται πως αυτή την Saint Laurent την έχει και σε ματ και σε λουστρίνι, εκτός αν είναι το φως – ακόμα πιο σημαντικό από την τσάντα, ως γνωστόν.