Ποπκορνάκι, πασαρελίτσα

Για πολλούς λόγους χαίρομαι κάθε Σεπτέμβριο, για το αεράκι που φύσηξε από χθες, για τις πρώτες συναυλίες σε κλειστούς χώρους, για τις τελευταίες εκπτώσεις που κάνουν όλα πέντε ευρώ και, φτάνω στο ψητό, για τις Νύχτες Πρεμιέρας και για τα ποτά μετά τις προβολές. Επειδή δεν είμαι από τα αρρωστάκια που έχουν άπειρο χρόνο  να βλέπουν τα πάντα με θυμάμαι κάθε χρόνο να σημειώνω με μαρκαδόρους υπογραμμίσεως μέχρι το κεφάλι μου να γίνει καζάνι, αλλά γενικά το πρόγραμμα που έβαζα τα κατάφερνα να το τηρήσω. Φέτος, διάλεξα τις τρεις ταινίες που μπορείς να πας να δεις αν σε ενδιαφέρει ο συνδυασμός σινεμά και μόδας – ναι, οι δύο είναι ντοκιμαντέρ αλλά η τρίτη, εεεε εεεεεεεε

Η Iris Apfel δεν είναι απλώς μια γυναίκα που απολαμβάνει τη μόδα, είναι μια γυναίκα που την ενσαρκώνει. H Iris άκουσε τις σειρήνες του φάσιον ίνταστρι για πρώτη φορά στο Queens της Νέας Υόρκης, όταν οι δεκαετίες είχαν ως τάση το flapper chic: η μαμά της υπήρξε ιδιοκτήτρια μπουτίκ. Οι σειρήνες δεν χρειάστηκε να δουλέψουν υπερωρίες, και η νεαρή μας ηρωίδα, με το που αποφαίτησε από το Πανεπιστήμιο, έπιασε δουλειά στο Womens Wear Daily. Μέχρι σήμερα, που είναι 93, η Apfel δεν έχει πάψει να ασχολείται με το στυλ είτε επαγγελματικά (έχει σχεδιάσει, δουλέψει για τη “στιλιστική” ανακαίνιση των χώρων του Λευκού Οίκου, διδάξει περί μόδας κ.λπ)  είτε απλώς ως ο άνθρωπος που το’χει όσο λίγοι. Στο ντοκιμαντέρ του Albert Maysles «Grey Gardens», «Gimme Shelter») θα δεις, για 80 ολόκληρα λεπτά, πολύ χρώμα, πολλά ρούχα και πολύ κοκάλινο σκελετό. Η υπνωτιστική περσόνα αυτού του “σπάνιου πουλιού” μπορεί όπως καταλαβαίνεις πολύ εύκολα να μονοπωλήσει τη μεγάλη οθόνη.

 

Σε ντοκιμαντέρ αλλά κατεύθυνσης πιο urban έχουμε το Fresh Dressed του Sacha Jenkins, που φτάνει στις αίθουσες με αφετηρία το Sundance και διαρκεί 84 λεπτά. Εδώ θα δεις τον Kanye, τον Farrell (που, επιτρέψτε μου, είναι ένα ντοκιμαντέρ μόδας από μόνος του), τον Nas και άλλους να μιλάνε για την εισροή του χιπ χοπ στις πασαρέλες και στη μέινστριμ μόδα κάτω από αυτές –  του χιπ χοπ που είχε ξεκινήσει από ένα μη προνομιούχο περιθώριο και πρωτοδιέσχισε το γκέτο με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης στα 80s-90s. Το αρχειακό υλικό είναι τεράστιο, αλλά εκείνο που περιμένω προσωπικά είναι η μουσική: θα παίζει old school tunes, μαθαίνω, θα κουνιόμαστε στις καρέκλες.

Λοιπόν, Anton Corbijn, φύραμα ανθρώπου που μου αρέσει: φωτογραφίζει ροκ σταρς, φωτογραφίζει και μόδα, αλλά το κάνει σαν να φωτογραφίζει ροκ σταρς. Φτιάχνει βίντεο κλιπς για ροκ σταρς, φτιάχνει και ταινίες, αλλά το κάνει σαν να κινηματογραφεί πάντα ζωές πολύ ροκ. Η αισθητική/στιλιστική του άποψη δεν είναι υπερβολικά γυαλισμένη και πάντα νομίζεις ότι αφήνει την επιφάνειά του λίγο “τραχειά”. Με προτίμηση πιο πολύ στο ασπρόμαυρο μίνιμαλ και λιγότερο το πολύχρωμο glossy, o σκηνοθέτης του Control, που μου είχε αρέσει πολύ και που μάζεψε στις προβολές του όλους τους γνωστούς, φτιάχνει μια ταινία για τη φιλία του James Dean με τον Dennis Stock, φωτογράφο του περιοδικού LIFE που ανέλαβε να τον απαθανατίσει πριν το Ανατολικά της Εδέμ. Τον φωτογράφο παίζει ο Robert Pattinson και παρόλο που εδώ θα μπορούσα και να βάλω τελεία, και ο Dane DeHaan που παίζει τον Dean καλός είναι. Τη μέρα προβολής, δε, θα κλείσουν ακριβώς 60 χρόνια από τον θάνατο του Επαναστάτη χωρίς Αιτία, άρα μιλάμε και για τέλειο timing.

** Όλες τις λεπτομέρειες για το φεστιβάλ θα βρείτε εδώ