The Paris Diaries: Lanvin

Πολύ κρίμα που δεν με κάλεσαν στην επίδειξη του Lanvin γιατί χάθηκε ευκαρία για ένα χάπενινγκ που θα έμενε στην ιστορία της μόδας ως ένα υπέροχο “έγινε; δεν έγινε;”, ως ένας θρύλος στα όρια του πραγματικού που θα διηγούνταν φασιονίστες γιαγιάδες στα εγγόνια τους και που θα περιελάμβανε εμένα με ένα ψαλίδι και το μάτι γυρισμένο ανάποδα να ανεβαίνω στην πασαρέλα και να κόβω όλους τους φιόγκους, τις πέρλες και τις αγκράφες. Πραγματικά, οι φιόγκοι σε ελάχιστα πράγματα ταιριάζουν, και ενώ καταλαβαίνω ότι ο Alber Elbaz ήθελε να το εϊτίσει, εγώ χαλάστηκα (… ψηλέ μου). Η συλλογή του, κατά τα άλλα, ήταν σαν πολλά υποσύνολα συλλογών να κάνουν ένα σουαρέ, δεν υπήρχε αυστηρή ενότητα, αλλά υπήρχε ποικιλία στις προτάσεις: το “φθαρμένο” τουίντ ταγέρ, η μίξη των prints, η μονοχρωμία, το ασπρόμαυρο, οι μπότεςτιςθέλωόλες.