This must be the place

Για την Εφάρα τα έχουμε ξαναπεί πιο διακοπικώς (sic) αλλά ήρθε η ώρα να τα πούμε και αστικώς, γιατί αυτή τη φορά, η Έφη Μαλανδράκη και ο Μιλτιάδης Πορτοκάλης είναι υπεύθυνοι για το The Foundry στη γειτονίτσα του Ψυρρή (πάρα πολύ κοντά στο μαγαζάκι μας, τόσο που εγκαταλείπω το σπίτι μου και πάω να μείνω κιόλας, γιατί όχι, ποιος με εμποδίζει). Το Foundry είναι μια ιδέα που ολοκληρώθηκε τρία χρόνια μετά από μια καλοκαρινή συζήτηση στη Γαύδο, από αυτές τις γνωστές με παραλία κρασάκι και brainstorming (εμείς, κατά τον ίδιο τρόπο, υλοποιήσαμε το “μήπως να ανοίγαμε ένα μπαρ” μετά από συζητήσεις πάνω από μπάρες) – και ολοκληρώθηκε με τρόπο ιδανικό γιατί, όπως λέει και το κλισέ που δεν είναι κλισέ χωρίς λόγο, “οι παρέες γράφουν τις ωραίες ιστορίες”. Έτσι, ιδιοκτήτες και αρχιτέκτονες έφτιαξαν τα διαμερίσματα όπου θα ήθελαν να ζήσουν για πάντα οι ίδιοι και οι φίλοι τους.

 

Το κτήριο που μετατράπηκε στο boutique hotel των ονείρων σου είναι ένα πρώην στοιχειοχυτήριο χτισμένο το 1930,  μεταγενέστερα ένα θέατρο και, ακόμη πιο μετά, πριν τρία χρόνια δηλαδή, το κτίσμα που είδαν τα παιδιά και είπαν “λοιπόν εδώ θα το κάνουμε”. Και το έκαναν όχι απλώς σεβόμενοι την ιστορία του χώρου, αλλά συνδυάζοντας τον βιοτεχνικό χαρακτήρα του Ψυρρή  και τα κλασικά αθηναϊκά υλικά κατασκευής (πέτρα, μάρμαρο και μωσαϊκό) με το μοντέρνο design για να φτιάξουν τα 12 φανταστικά, πολύ φωτεινά και πολύ λειτουργικά “δωμάτια” που θα δεις.

 

 

 

Όπως θα παρατήρησες, στη διακόσμηση επικρατεί και πάλι η αίσθηση (και στο λέω εγώ, ο άσχετος, που όντως το αισθάνθηκα) ότι έχουν μπερδευτεί σε ένα υπέροχο μίγμα στοιχεία 60s, vintage και pop culture με πρακτικότητα στον σχεδιασμό και custom made κομμάτια (φωτιστικά, βιβλιοθήκες). Από επιρροές σκανδιναβικές μέχρι μια αύρα γαλλικής εξοχής και ηλιόλουστου μεσογειακού παραθερισμού, όλοι οι χώροι αποπνέουν θαλπωρή και είναι έτοιμοι να αποτελέσουν location για ρομαντική κομεντί όπου ένας εκ των πρωταγωνιστών είναι ευαίσθητος ερασιτέχνης οινοπαραγωγός που διαβάζει πολύ.

Και τώρα που έχεις ερωτευτεί, και την Έφη και το Foundry και βασικά την Έφη, πάρε και το κερασάκι στην τούρτα, που είναι πως καθώς εκτελούσαν τις εργασίες τους, τα παιδιά ανακάλυψαν την παλιά πέτρινη δεξαμενή του εργοστασίου που λόγω του ιδανικού μικροκλίματός της αναδιαμορφώθηκε σε χώρο αποθήκευσης κρασιών και προϊόντων από την ελληνική γη: μπορείς εύκολα να δεις τη φανταστική κάβα του Foundry κοιτώντας από το ισόγειο στο υπόγειο από τη γυάλινη επιφάνεια-πάτωμα που επίτηδες επέλεξαν να γίνει διαφανές, ακριβώς για να τη βλέπεις.

Τέλος, ενώ βρίσκω μεγάλη μπουρδάρα για να μην πω κάτι χειρότερο τα περί “της κρίσης που δημιουργεί ευκαιρίες” δεν μπορώ να μην πω πόσο με συγκινούν οι περιπτώσεις ανθρώπων που σε πείσμα της, απολύτως δικαιολογημένης, περιρρέουσας απαισιοδοξίας και κατήφειας έχουν το σθένος να ασχολούνται, να το κυνηγάνε και να το ψάχνουν, ειδικά όταν η ενασχόλησή τους εμπεριέχει δημιουργία. Δεν λέω ότι το περιμένω από όλους, το αντίθετο, δεν το περιμένω καν – οι συνθήκες είναι αποθαρρυντικές – ωστόσο όταν βλέπω επιτυχίες εν μέσω τόσων εμποδίων δεν μπορώ παρά να το θαυμάσω και να βρω κάτι ηρωικό στους ανθρώπους αυτούς, που από μόνοι τους προάγονται σε έμπνευση στο μυαλό μου. Και ρε παιδιά, δεν ξέρω, το βλέπω σε πολλούς εγώ, ευτυχώς.

Οι φωτογραφίες είναι του Ζαχαρία Δημητριάδη