2, by A Name To Come #blogovision2014

2. Ariel Pink – Pom Pom

Δυό-τρεις μέρες αφότου κυκλοφόρησε, ο @_biglebo_έγραψε: “είμαι έτοιμος για καμπάνια κατά του σκουπιδιού που έβγαλε ο άριελ πινκ. εξοργιστικά δήθεν, σαν άνιμαλ κολλέκτιβ ένα πράμα. ίου.” Τον @_biglebo_ τον εκτιμώ, δε συμφωνώ σε πολλά μαζί του αλλά εκτιμώ την αισθητική του και για μένα αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος για να εκτιμάς κάποιον. Πως έκανε λοιπόν τέτοιο λάθος; Ή μήπως δεν έκανε;

Τεράστιο κατά την καθόλου ταπεινή γνώμη μου. Γιατί το ταλέντο από το Pom Pom ξεχειλίζει από κάθε αυλάκι, από κάθε megabyte και δίνει λίγο ενδιαφέρον σε μια βαρετή μουσικά χρονιά. Ο Ariel για μια ακόμα φορά χοροπηδάει από το ένα στυλ στο άλλο για πλάκα, σαν να γυρίζει σελίδες σε ένα βιβλίο δημιουργώντας όχι ένα καλειδοσκόπιο όπως λέει το κλισέ αλλά μια Βαβέλ, μόνο που σ’ αυτή τη Βαβέλ όλοι συνεννοούνται μεταξύ τους χωρίς κανένα πρόβλημα. Pop, ψυχεδέλεια, progressive, goth (ακούστε το υπέροχο Not Enough Violence στο οποίο οι Sisters Of Mercy ξαναζούν), soul, 60’s rock ‘n’roll και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, κάθε τραγούδι θυμίζει και κάποια άλλη μπάντα αλλά όλα μαζί μόνο τον Ariel Pink.

Στο προπέρσινο Mature Themes τον συγκρίναμε με τον Frank Zappa για την πολυχρωμία του, φέτος έχει πια και το ταλέντο αλλά κυρίως και το χιούμορ του. Να, αυτό ίσως δεν έλαβε υπ’όψη του ο @_biglebo_, το χιούμορ του και όντως χωρίς αυτό το άλμπουμ είναι μετέωρο. Βιτριολικο, βλάσφημο όμως εδώ ο Ariel κάνει κάτι μοναδικό, σαρκάζει με πραγματική αγάπη και όλοι ξέρουμε πόσο γαμάτο είναι αυτό. Ψέμματα, δεν είχαμε ιδέα και γι αυτό το Pom Pom είναι το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς.