It’s evolution baby

Αν είχατε τη (σε μεγάλο ποσοστό οικονομική, μη γελιόμαστε) δυνατότητα να αλλάζετε όλη την εξωτερική σας εμφάνιση κάθε φορά που αποφασίζατε, ή οι συνθήκες σας εξανάγκαζαν, να κάνετε μια νέα αρχή, θα το τολμούσατε; Να είστε δηλαδή κάθε φορά τόσο αλλαγμένοι άνθρωποι που Το Νέο Εσείς να είναι τόσο φωτεινό όσο η μεγάλη σκάλα σε μια σκοτεινή εθνική οδό; Εγώ τείνω προς το ναι, και το λέω ως ο κατεξοχήν late to the party/adopter/late bloomer γενικά ΚΥΡΙΩΣ LATE, που με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψε πολύ αργά στη ζωή πως δεν είναι ανάγκη να τη ζήσει με φυσικό χρώμα μαλλιών, πράγμα που εγγυάται το λιγότερο μια ελάχιστη ανανέωση. Hair is everything, το είπε η Phoebe Waller Bridge στο Fleabag και το ότι σας άρεσε τόσο πολύ δεν ξέρετε πόσο με απενοχοποίησε, γιατί το σκέφτομαι χρόνια.

Και εσείς το ψιλοσκέφτεστε.

H Miley Cyrus δεν ήταν τόσο άτολμη όσο εγώ και δεν περιορίστηκε στα μαλλιά – βέβαια, δεν ζούσε και τη μέση “κανονική” ζωή: Disney Club από πολύ μικρή, ένα βαρύ image που μοιραία έπρεπε να το αποκηρύξει με pole dancing σε Teen Choice Awards αποτινάσσοντας βάναυσα τη “για όλη την οικογένεια” ρετσινιά που ακολουθούσε ό,τι έκανε, μετά δίσκοι και ταινίες για να γίνει πιο “ενήλικη”, πιο μετά μαριχουάνα, στη συνέχεια κοντό πλατινέ μαλλί αντί για το μακρύ καστανό country look που η Αμερική αγαπούσε για καιρό, λίγο twerking, αργότερα ένας γάμος που τη γλύκανε και έφερε μπαλάντες, ο χωρισμός μετά από 10 χρόνια, μερικές πολύ δημόσιες περιπετειούλες και τσακ, η τρέχουσα περίοδος “χαίτη και υψηλή μόδα”.

Το σωτήριον 2020 έχουμε ήδη ξανακούσει για την “καλύτερη φάση της”, αλλά ίσως αυτή είναι που μου ταιριάζει πιο πολύ εμένα, επειδή και στιλιστικά τη νιώθω, και μουσικά την εγκρίνω και διακρίνω νομίζω έναν αέρα ξεγνοιασιάς και μηδέν πρόθεση να λογοδoτήσει πουθενά, ούτε για τα ρούχα, ούτε για τις “βλάσφημες” διασκευές, ούτε για τις εκκεντρικές δηλώσεις. Και αυτό παιδιά ναι μεν έρχεται με την ηλικία, καλύτερα να έρθει όσο πιο νωρίς γίνεται δε.

Αν κάτι είναι να κρατήσουμε από τις επιλογές μιας προνομιούχας, υπερεπιτυχημένης και ζάμπλουτης άγνωστης που τη ζωή της δεν θα κάνουμε πιθανότατα και εκτός απροόπτου ποτέ, ας είναι αυτό, το να προχωράς στη μία ζωή που έχεις με μηδέν ενοχές, πέφτοντας και ξαναξεκινώντας όσες φορές θέλεις – ή ξαναξεκινώντας χωρίς να έχεις πέσει καν.

Την επόμενη φορά, ας πούμε, που θα σου έρθει να φορέσεις κάτι αποκαλυπτικό και θα σκέφτεσαι τα σχόλια, σκέψου ότι η Miley πήγε να τραγουδήσει και να χορέψει σε φεστιβάλ ντυμένη με ένα ολόσωμο καλσόν, ας μην τα στρογγυλεύουμε καλσόν είναι, που και μετά βίας κάλυπτε όσα απαιτεί η δημόσια αιδώς, και ηρωική αποτρίχωση ήθελε.

Στην ίδια λογική ήσσονος προσπάθειας να καλυφθεί ικανή επιφάνεια δέρματος και τα κάτωθι κομμάτια υψηλής ραπτικής που σε περιβάλλον πασαρέλας ή editorials καμιά εντύπωση δεν θα σου έκαναν, αλλά στην τηλεόραση ή στο κόκκινο χαλί δεν μπορείς αγνοήσεις τις φωνές τους.

Το trashy glam 80s λουκ που προέκρινε σε αυτό της το (ξανα)ξεκίνημα (και το οποίο ολοκληρώνει ιδανικά με μακιγιάζ – δες τα υγρά κραγιόν και τις χρωματιστές σκιές), η μεταξύ Runaways και Debbie Harry ροκενρόλ περσόνα που σηματοδότησε και την ανανέωση του ήχου της συνδυάζονται μια χαρά με ποζεριές τύπου “χτυπιέμαι επί σκηνής χωρίς να πάψω να κρατάω την τσάντα μου” και γενικά με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη.

Εκτός από παγετέ μίνι που όσο να πεις δίνουν τον ροκ αέρα που ψάχνει στα λάιβ, η Miley μπορεί όπως βλέπεις να φέρει εις πέρας και τα haute couture μάξι/stuctured/τρισδιάστατα σχεδιαστικά κατορθώματα – γιατί άλλωστε να πρέπει να διαλέξει.

Και αν αναρωτήθηκες “μα καλά, το πρωί βγαίνει έξω έτσι;”, ιδού, καμιά φορά όχι.