Περηφάνεια και προκατάληψη

Σαν να χάνω σε επιτραπέζιο, σαν να βάζω ένα στοίχημα για γλωσσολογία, πες, να το χάνω ενώ έκοβα το χέρι μου που λένε, και να σκίζω στο σπίτι τα πτυχία μου υστερικά (… και μετά να μιλάω στον εαυτό μου στον καθρέπτη, με ένα ουισκάκι “πιες λίγο από αυτή την εκρηκτική γόμωση, Βίρνα”). το έχω μοκάρει, θα το παρατήρησες, εδώ και καιρό. Το έκανα και γαργάρα όταν έγραφα έχοντας μελετήσει εξονυχιστικά τις συλλογές. Αλλά ήρθε η ώρα να κρεμάσω το κεφάλι ταπεινωμένη, να σηκώσω φρύδι σαν τον Ντρούπι και να το παραδεχτώ δημόσια: η συλλογή του Dior για την άνοιξη 2013 δεν μου άρεσε πολύ.

*φυσάει μύτη*

To γυαλιστερό ιριδίζον σατέν σαν κορδέλα του ζαχαροπλαστείου Πανόραμα (το καλύτερο παγωτό του κόσμου παρεμπιπτόντως, στην Κυψέλη. Δοκιμάστε το. Τρου ολντσκούλ και τέτοια), σαν την C.C. Catch της κακής πλευράς των 80s το βρήκα φτηνούτσικον, το γενικό eurotrash καθόλου πρωτότυπο και τον Raf Simons, και τώρα θα μιλήσει η συντηρητικά που στα αλήθεια είμαι, λίγο βλάσφημο. Αλλά μπορεί επειδή ζούμε και παράλληλους βίους. Εκείνος θέλει να εκσυγχρονίσει, εγώ θέλω να κρατήσω τον Dior για πάντα Dior, παλιό, βαρύ και απαράλλαχτο μέσα μου. Επίσης, σαν τον λαϊκό εραστή που έδιωξε κακήν κακώς η πλούσια μάνα Τασσώ πριν τον χορτάσω, δεν μπορώ να ξεπεράσω τον Galliano.

*ώμοι ανασηκώνονται από λυγμό*

Φυσικά, (*σφουγγίζει δάκρυα και ανάβει τσιγάρο*), υπήρχαν και μερικά αριστουργήματα, απλώς θα ήθελα να ήταν πιο πολλά ρε παιδί μου. Πρώτα από όλα, αυτό το σακάκι-φόρεμα, που φυσικά παραπέμπει απευθείας, αν είσαι εγώ τουλάχιστον, εδώ.

 

Κακό λόγο δεν μπορείς να πεις ούτε για αυτό, εκτός ίσως από το ότι είναι κάπως χωρίς ρίσκο, λίγο συνταξιούχος της τόλμης.

Το ότι αυτό το έξτρα ύφασμα σκίζει τον αέρα, στο κόκκινο χαλί θα το μισήσω σίγουρα, αλλά στην πασαρέλα έκτακτο.

Και αυτό, ευάερο ευήλιο διαμπερές. Σέξι. Όχι λες ε.

Για εμένα το καλύτερο κομμάτι της συλλογής, σχεδόν βλέπω Μαριόν να του δίνει να καταλάβει σε καμιά τελετή από τις καλές.

New Look, και τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.

Όταν τα geeks της δεκαετίας του ’50 έλεγαν “φουτουρισμός”, σίγουρα εννοούσαν κάτι τέτοιο, σημερινό κατεστημένο. Καμιά επανάσταση, αλλά όμορφο.

ΚΑΙ. Χρόνια πριν, έπαιρνα τις φούστες μέχρι το γόνατο που είχα, και τις φορούσα ως στράπλες φορέματα. Ήταν πολύ πρακτικό, στα αλήθεια – και είχες και παραπάνω ρούχα, μία το φόραγες φούστα, μια φόρεμα, ποικιλία ωραιότατη. Να που φέτος θα το ξανακάνω. To διχτάκι-απόπειρα να γίνει edgy το σύνολο, με άφησε ασυγκίνητη.

Αααα ναι, και εδώ είναι η πληροφορία που αγνοούσα όταν θεωρούσα ότι είχα βρει την “ιδανική” “φανταστική”, “σωστή γόβα“. Μηδένα προ του τέλους φίλε μου.

Photos: GETTY images, IMAXtree