Α ton of the twist

Έχω παρατηρήσει ότι σχεδόν πάντα ο κλήρος για τις συλλογές που παρουσιάζονται στη Νέα Υόρκη πέφτει σε εμένα. Θα το εκλάβω ως σημάδι ότι πρέπει να πάω. Ναι, αυτό θα κάνω. Αυτή τη φορά το είδα διαφορετικά, και αντί να σχολιάσω ολόκληρες συλλογές, διάλεξα τα αγαπημένα μου κομμάτια από διάφορες πασαρέλες για τα οποία θα μιλήσω ΤΩΡΑ.

Με τον Marc Jacobs μού συμβαίνει το μυστήριο πράγμα του ότι δεν μπορώ να πω πως οι συλλογές του είναι από αυτές που, αν είχα λεφτά, θα κανόνιζα να έρθουν ολόκληρες με container και συνεχόμενο χαρτί λογιστηρίου σπίτι μου αλλά πάντα έχει καμιά δεκαριά looks που μου αρέσουν και συνήθως είναι τα λιγότερο casual, τα πιο κυριλέ, εκείνα που μπορούσαν να είναι και σχέδια κάποιου άλλου, πάντα στα αγαπημένα μου μουντά χρώματα, τα οποία ο Marc φαίνεται να λατρεύει εξίσου, καθώς τα χρησιμοποιεί κατά κόρον. Εδώ ας πούμε διάλεξα ταγέρ που θα φορούσες και σε interview, ένα κοστούμι από φίδι που φαίνεται και πολύ άνετο αν με ρωτάς και εκείνο το καφέ φόρεμα που αγκαλιάζει το σώμα σαν φίδι, οπότε τσακ: έπρεπε να βγαίνει και μια φιδέ λεπτομέρεια από κάπου.

 

Μια εσάνς 60s και 70s σαλονιού και καλής οικογένειας, μια εμβόλιμη ανδαλουσιανής πρόθεσης δαντελένια τουαλέτα και φτερό με μάλλινο, υπέροχο ταιριασματάκι από το πουθενά cosiness και αγνής άδολης μόδας (που είναι ΠΑΝΤΑ τα φτερά, σαν ένα σήμα κατατεθέν τού “εδώ παιδιά δεν κάνουμε ρούχα για μπουτίκ, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΦΤΕΡΑ”): Η συλλογή Alice & Olivia ήταν από τις απρόσμενες χαρές για τα μάτια αυτής της εβδομάδας μόδας.

Ζώνες και τόνισμα μέσης είναι πάντα μεταξύ των προτεραιοτήτων μου,  πρώτον επειδή θεωρώ τη “σωστή” μέση θηλυκό στοιχείο και κλειδί για την ισορροπία της σιλουέτας, και δεύτερον για λόγο πιο ιδιοτελή, επειδή η μέση μου είναι το πιο αδύνατο σημείο πάνω μου, χιχιχι. Πέραν της pencil φούστας, ήδη αγαπημένου μου ακρογωνιαίου λίθου μόδας, οι Band Of Outsiders επαναφέρουν το στράπλες έξω από πουκάμισο, δοξασμένο layering των 90s.

Τη λαχτάρα για αμιγώς σχεδιαστική πρόταση, με την έννοια μολύβια, γεωμετρία, διαστάσεις, καλύπτει για φέτος η πασαρέλα Delpozo, που, ανά στιγμές, παίζει με το continuum του φουτουρισμού φτάνοντάς το μέχρι και σε, ας μου επιτραπεί, φολκλόρ φουτουρισμό με βελούδα και κεντήματα. Επίσης, αυτές οι μπότες με τα φύλλα που μοιάζουν με πουλιά, σε αυτή την πασαρέλα από δέντρα. Αχ.

To πιο δύσκολο να πετύχω σε πρακτικό επίπεδο (σε σχέση με τα ρούχα πάντα) είναι να βρω ωραία παντελόνια που δεν είναι τζιν. Κολλάνε εκεί που δεν πρέπει, φαρδαίνουν στο άσχετο, θέλουν κόντυμα (σε αυτό δεν φταίνε τα παντελόνια 🙁 ), υπάρχει τέλος πάντων ένα θέμα. Ο Derek Lam τα παντελόνια τα θέλει φαρδουλά – και καμπάνιζαν υπέροχα στις πασαρέλες είναι η αλήθεια. Αν παρατήρησες ότι 60s, 70s και ζιβάγκο είναι περισσότερο εδώ από ποτέ, έχεις δίκιο, όπως και τα χρώματα “φθινοπωρινή ακουαρέλα”. Γενικά, στον Lam είδα μια μποέμ ζωγράφο σε μια σοφίτα στο Παρίσι, μήπως είμαι τρελή μήπως τα’χω χαμένα;

 

Βρήκα πολύ ωραίο και urban αυτό το κολπάκι (gimmick στα εγγλέζικα) που στα αγαπημένα μου κομμάτια DKNY βγαίνει από κάπου μια διαφάνεια, ακόμα και μέσα από μάλλινα και πουλόβερ. Κατά τα άλλα, ποτέ δεν έπαψα να βρίσκω τις πασαρέλες DKNY δροσερές πηγές από τις οποίες αναβλύζει γάργαρη ερμπανιτέ.

Η Jil Sander έπαιξε με τα layers που την ενδιέφερε να υπάρχουν ακόμη και στο σημείο εκείνο που η άκρη της κάλτσας φαίνεται από την μπότα (ωραία κουλ λεπτομέρεια). Τα ρούχα που επέλεξα ήταν αυτά με τα πιο έντονα χρώματα, ίσως επειδή όλες οι συλλογές που είδες από πάνω κάλυψαν την ανάγκη μου για σκούρο και ήθελα να το ρίξω λίγο έξω: παιχνιδιάρικα college λουκς για την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, έτσι θα τα ονομάσω.

Δεν θα δεις κάτι εδώ που θα αλλάξει τον ρου της μόδας, αλλά δεν μπορείς και να παραβλέψεις την κάπως ροκ σεξουαλικότητα, ούτε να την αφήσει έξω από τα ντεφιλέ της πόλης του CBGB’s. Αυτά τα δύο συνολάκια J Mendel τα φαντάστηκα ως πρωινό και βραδινό λουκ στην ίδια γυναίκα – μια γυναίκα που προφανώς δεν τραβάει κανένα ζόρι να κυκλοφορεί 24/7 χωρίς σουτιέν.

Το θεσπέσιο αυτό φόρεμα και η θεσπέσια αυτή φούστα είναι Lie Sangbong – ρούχα για κορίτσια που παίζουν σε girl bands, στην πόλη του CBGB’s (για να το εμπεδώσουμε) και βάζουν το eyeliner σωστά, με απροσδόκητα κοψίματα και μπότες που φτιάχτηκαν for kicking ass. Πραγματικά, πόσο ωραίες είναι αυτές οι ψηλές μπότες που δεν είναι εφαρμοστές στο πόδι, πόσο κεντρικό κομμάτι που τις βάζεις με οτιδήποτε και το κάνουν να φαίνεται ψαγμένο και προχωρημένο και ένα κάρο ακόμα ντεμοντέ λέξεις;

Styling και Opening Ceremony είχαν πάντα σχέσεις καλές. Η στρατιωτική ζώνη στη μέση πανωφοριών, κάποια από τα οποία μοιάζουν με oversized πουκάμισα, και τα αξεσουάρ/μανίκια (είναι μανίκια όμως; δεν βλέπω να βγαίνει το χέρι από μέσα, αυτό λέω) είναι καθαρά θέμα έξυπνου art direction που κάνει ακόμα πιο σοφιστικέ κομμάτια ήδη κουλ και, κυρίως, μάλλινα/πλεκτά. Τα πλεκτά με την απότομη, κοφτή ασυμμετρία είναι το καλύτερα.

Από τα πλεκτά στα δερμάτινα και τα σατέν στο χρώμα που φλερτάρω με ματάκια στην πασαρέλα Prabal Gurung (χε, αστειεύομαι, δεν πήγα εκεί καλέ, φωτογραφίες βρήκα μόνο). Το ντεπιεσάκι όπως βλέπεις έχει μια ωραία, εύκολη λαιμόκοψη, αλλά το φόρεμα, αυτό το φόρεμα, με αυτό το ύφασμα και αυτό το V. Το λιγουρεύομαι, αλλά το θεωρώ και μεγάλο άγχος.

Ας γιορτάσουμε το layering μαζί με τα Rag & Bone, που, προφανώς, δεν θέλουνε αφαιρετικούς στη γιορτή τους. Και φούστα πάνω από παντελόνι, και εφαρμοστό μπλουζάκι μέσα από μπλουζάκι και μέσα από κομπινεζόν, και μίξη υφασμάτων με το λεπτό, πλαστικοειδές βινίλ να επιστρέφει και ως φούστα και ως πουκάμισο, τα δυο αυτά outfits είναι τόσο 90s που σχεδόν βλέπω φρύδια να λεπταίνουν.

Θυμάστε που σας έλεγα για συλλογές που θες να τις παραγγείλεις όλες; Το ονοματάκι μου έχει κεντηθεί με δάκρυα στις φόδρες των ρούχων Rebecca Minkoff, και ενώ καταλαβαίνω ότι έχω γίνει γραφική με αυτό το λουκ groupie Stones/groupie Zeppelin, θα ήμουν ανειλικρινής, πρωτίστως προς τον εαυτό μου, αν δεν τα συμπεριλάμβανα κολλώντας τους τη ρετσινιά ΑPPROVED BY ΧΡΥΣΑ. Βέβαια, έχει και φτερά. Και τι είπαμε για τα φτερά; Αναγειάσου, ότι είναι σαν τον αέρα, που σφυρίζει “μόδα” ανάμεσα στις φυλλωσιές.

Red Valentino. Ρούχα για καλά κορίτσια που πήραν τον Ναμπόκοφ και, με κάποιον τρόπο, του αφαίρεσαν το αμφιλεγόμενον, τον έφεραν στο καθώς πρέπει με έξυπνα βηματάκια όπως το χοντρό λευκό καλσόν. Οι jupes-culottes είναι το κομμάτι που χαίρει εκτίμησης από πολύ κόσμο φέτος, και από προσωπική πείρα μπορώ να πω ότι κολακεύει. Μπορώ να πω το ίδιο για το χοντρό λευκό καλσόν; όχι.

Αχ, να και λίγο Bianca Jagger, να και η έτερη εμμονή, να και ακόμα ένας λόγος να με πεις κολλημένη, αλλά επειδή με το ένα πόδι είμαι στις γκρουπιςζέπελιν και με το άλλο στον ξέφρενο χορό της ντίσκο τις πρώτες πρωινές ώρες. Λαμέ, παγέτα, πούλια, στραφταλιζέ υφάσματα, γούνες που δεν φείδονται τριχώματος, δερμάτινα σορτσάκια μικρά, πολύ μικρά, δαντέλες και ντεκολτέ, όλα στο μεταίχμιο ανάμεσα στο τέλος της δεκαετίας 70 και στις αρχές της επόμενης, όλα τα βλέπω να μπαίνουν στο Studio 54 καβάλα σε άλογο. Rodarte.

 

H Erin Fetherston, φτιάχνει ρούχα για διαδόχους θρόνου που το πρωτόκολλο τους επιτρέπει να φοράνε μίνι.

Αν ήθελες κάτι πολύ απλό αλλά όχι συντηρητικό, το έχει ο Hugo Boss. Θες να γλύφει το σώμα; Έχουμε. Θες oversized; Έχουμε. Θες το πρώτο να το δεις στην Cate Blanchett; Και εγώ.

Το μπαρόκ χιπ της Sophie Theallet είναι decadent και πολυτελές, για εκκεντρικά κορίτσια που φτιάχνουν κλαμπ ποίησης. Έτσι τις θέλω, σαν ένα νέο, πιο διασκεδαστικό Bloomsbury.

To μαύρο αδιαφανές καλσόν και οι μαύρες αδιαφανείς κάλτσες φάνηκαν να υποχωρούν λίγο φέτος, αλλά επειδή είναι το case study τού Κομψότητα συναντά Άνεση και Πρακτικότητα, βλέπω να επανέρχονται. Από την Tanya Taylor αγοράζω, φυσικά Τις Ρίγες συνδυασμένες με πουά παπούτσι και το βινίλ Μπαρμπαρέλα ταγεράκι – και όχι μόνο λόγω ψηλής κάλτσας. Αν και είναι ένα επιχείρημα.

Σταθερή φιλοϊαπωνική πολιτική από τις προέδρους του παγκόσμιου μίνιμαλ The Row – είναι εδώ όλο το oversized moodboard που έχει επεκταθεί και στα μανίκια, τονίζοντας ότι η νέα εναλλακτική θηλυκότητα μπορεί να μην είναι τονισμένες καμπύλες και πολύ δέρμα. Έχω φίλες που κάνουν σαν τρελές για τα ολσενάκια.

Πολύ καλές οι κριτικές και για τη Victoria Beckham που φτιάχνει ρούχα που φοριούνται, για να φοριούνται. Επίσης, κρίνω ότι τα κομμάτια της ενδείκνυνται για πολλούς σωματότυπους και αυτό πιστεύω να κάνει να σωπάσουν όσοι καταφέρονται εναντίον του εγωκεντρισμού της δημιουργού, που έχει αρχίσει να αγαπά και αυτή τα χαλαρά περιγράμματα. Το κροκί και το πευκί (…*&ρ%@#&) όνειρο!

Σε μεμονωμένα κομμάτια, έχω αυτόν τον οδηγό τάσεων (δέρμα, midi, ασυμμετρία, textures) δια χειρός 3.1 Phillip Lim …

… το hippie stoner look για ακροβοπληρωμένα στελέχη, από τον Calvin Klein …

… το υπέροχο αισθητικός on acid meets sexy librarian της Diane von Furstenberg

… αυτό το κροκό αριστούργημα του Jason Wu που μπορείς να βρεις και σε φούστα μπλούζα στο λαδί που μπορεί να είναι η πιο σταθερή μου σχέση σε αυτή τη ζωή…

… η μίξη ματ γυαλιστερού και γούνας για εντελώς πρωινό λουκ Rosetta Getty…

… το απρόσμενο “λιγότερο αμπιγιέ” και τη φούστα που θα φορούσε η Jessica Rabbit αν είχε πρωινή δουλειά, από τον Zac Posen (που μπορεί να τον έχεις συνηθίσει σε κόκκινα χαλιά αλλά όπως βλέπεις το χαλί δεν είναι το μόνο πράγμα που κάνει καλά σε κόκκινο)…

… και τη λάμψη πάνω σε λάμψη και όλο αυτό σε παστέλ για ένα υπέροχο office look για οβάλ διαστημικά (όπως τα φαντάζονταν στο Mad Men) γραφεία. Zimmerman.