Someday, we’re gonna live in Paris

Για να καταλάβετε πόσο τα έχει φορτώσει στον κόκορα φέτος το φάσιονιζμ αρκεί να σας πω ότι μόλις βρήκα folder “Παρίσι”, λέω ωπ παιδιά τι έγινε πότε πήγα, έχω διπλή ζωή μήπως, αλλά πού τέτοια τύχη, το ανοίγω και βλέπω ξεχασμένες φωτογραφίες από το φετινό fashion week που είχα αμελήσει να ανεβάσω. Τόσο πολύ αμελήσει, που μπορείτε να με λέτε ξερωγώ και Αμελί, Παριζιάνα ήταν και εκείνη. Τα ρούχα είναι υπέροχα βέβαια, ας τα δούμε.

Η συλλογή του Dior που είχα βαρεθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν εκείνη που για εμένα έκανε την έκπληξη: H Maria Grazia Chiuri, η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει τον οίκο, ξεκίνησε με ένα τισερτάκι που έγραφε “we should all be feminists”, και με έναν τρόπο μαλακό αλλά αποφασιστικό, όπως σπρώχνεις ένα νήπιο στις κυλιόμενες κρατώντας του το χέρι, οδήγησε τα ρούχα από την κλασική θηλυκότητα (που εμένα είχε αρχίσει να με απογοητεύει, μπορεί επειδή περίμενα συνέχεια αποτελέσματα αντάξια ενός New Look) στον δρόμο και ξεκαθάρισε ότι θέλει τις γυναίκες δυνατές. Το εκτιμώ.

 

Δεν θα πω ψέματα, είδα την Jennifer Connelly να φοράει ένα φόρεμα από τα καινούργια Louis Vuitton και η αντικειμενικότητά μου σώπασε για πάντα, επειδή ο πρώτος συνειρμός που μου ήρθε στο μυαλό ήταν αυτός μιας πολύ διαβασμένης γυναίκας που φυλάει στο κελλάρι σκλάβους και τους υποχρεώνει να αποστηθίζουν Έλιοτ και Μποντλέρ. Στην πραγματικότητα τα ρούχα είναι πολύ πιο εύκολα – και πολύ πιο 80s – από αυτό που περιέγραψα, αλλά θα το κρατήσω κυρίως επειδή είναι στόχος ζωής να φοράω αυτές τις μπότες και αυτά τα κοψίματα και να απαγγέλλω τη Ρημαγμένη Γη. Ή την Έρημη Χώρα αν προτιμάς.

Δεν θα ξαναπαντρευόμουν για κανέναν λόγο, ούτε για να φορέσω στον γάμο McQueen, οπότε, αναγκαστικά, θα πρέπει κάποτε να προσκληθώ σε κόκκινο χαλί. Ή να γίνω απωθητικά πλούσια, οπότε όπου και να τα φορούσα θα με θεωρούν απλώς εκκεντρική και καλόγουστη.  Και κάπως γκοθού. Έχω και μια φίλη ωκεανολόγο ωκεανογράφο, με τόσα πλούτη θα της έπαιρνα αυτό με τα αλογάκια της θάλασσας.

Ξέρω ότι πολλοί θεωρούν λίγο, πώς να το πω, high street τις πασαρέλες από τότε που ο YSL μετονομάστηκε σε Saint Laurent, αλλά, ας γνωριστούμε, είμαι η Χρύσα και καμιά φορά τρελαίνομαι για περιθώριο, σιγά μην κολλούσα στη high street. Ο Anthony Vaccarello “κατηγορήθηκε” ότι παραείναι σέξι, ότι ασελγεί πάνω στην παράδοση (sic) – ελάτε σας παρακαλώ που παραείναι σέξι το ροκ. Γιατί εδώ έχουμε ροκ, και έχουμε και σωστά παντελόνια, και όσες από εσάς ψάχνετε εδώ και δύο χρόνια το σωστό μαύρο παντελόνι έχοντας υποστεί τραύματα αξιοπρέπειας στην πορεία, θα με καταλάβετε. Φτήνυνέ το κι άλλο Άντονι, πα(ρά)τα τους.

Συλλογή για νεράιδες, για να ανεβάζεις φωτογραφίες και να παίρνεις όσα λάικς τα παιδιά και τα γατιά, αυτά που θέλει ο κόσμος δηλαδή. Οι Ζέλντες Φιτζέραλντ των 10s και όσες ήθελαν να έχουν πιει τσάι στο Bloomsbury συζητώντας για ποίηση πίνοντας αψέντι, ξέρουν ποιον σχεδιαστή να προτιμήσουν. Ο Pierpaolo Piccioli, μόνος του πια αφού το σχεδιαστικό του ήμισυ ανέλαβε τον Dior (βλέπε παραπάνω) έβαλε στον Valentino όλα σχέδια του Ιερώνυμου Μπος και μια εσάνς hippy chic και έδωσε θαυμάσια ρούχα, να ξεκουράζεται το μάτι σου από την ομορφιά.

Πάρτε και μερικά ανεξάρτητα μεμονωμένα, γιατί τι είναι οι συλλογές χωρίς μια αντισυμβατική ζώνη που αψηφά τις συνήθεις διαστάσεις της ζώνης, μια 50s αναφορά και ένα θαυμάσιο, post-deconstruction παλτό του Galliano για τον MMM.