Mε το φθινόπωρο να ‘ρθεις – season finale

Επειδή όλα είναι θέμα ερμηνειών (… και ίσως κλίματος στο οποίο ζει το ποστοστό του ενεργού αγοραστικού κοινού; Δεν ξέρω, θα μπορούσε όμως να το σκεφτούν οι κυνικοί), οι συλλογές pre-fall είναι ταυτόχρονα και ανοιξιάτικες, και καλοκαιρινές, και για ελαφρούς χειμώνες. Αυτή η παρατήρηση δεν προσφέρει τίποτα στο θέαμα που μαλακώνει τα μάτια πιο αποτελεσματικά αι από το δυνατότερο κολλύριο, το ξέρω, αλλά το σκέφτηκα και το είπα.

 

Μια συλλογή άρρη(κ)τα συνδεδεμένη με το στυλ της Sienna Miller στο Alfie, μιας Sienna που αιωρείται σαν καλό πνεύμα πάνω από την έμπνευση του οίκου Gucci που επιστρέφει στο moodboard Kool Swinging Britannia. Είναι αλήθεια ότι το επισκέπεται και το ερμηνεύει κατά καιρούς, σαν ερωτικό απωθημένο που εκπληρώνεται με δόσεις. Πολλά από τα κομμάτια, όπως τις γούνες, τα μοκασίνια και τα τακούνια, τα θυμάμαι από τότε που οι Pulp κυκλοφόρησαν το A Different Class. Και αυτό με πορώνει.

Full skirts από αυτές που θέλεις να τις στροβιλίσεις στη μέση της Σταδίου και κοντά μπουφάν για τον Dior, που από σεζόν σε σεζόν με έχει στην καψούρα, μία να κουνάω το κεφάλι αποδοκμαστικά, μία να μου δίνει κουταλίτσες του γλυκού New Look, γκόμενος να ήταν τόσο καλά δεν θα τα κατάφερνε. Σημαντικούλι – το παπούτσι με τη χοντρή σόλα επιστρέφει αλλά σε εκδοχή που εγκρίνω, γιατί καθόλου δεν θυμίζει stripper heels – αντίθετα είναι μια έξυπνη εκδοχή 60s τακουνιού, σαν ειδικά σχεδιασμένη για να κολακεύει το πόδι δείχνοντάς το πιο αδύνατο (πλεονασμός, γιατί τι άλλο να εννοούμε όταν λέμε “κολακεύει το πόδι”).

Μια σοφιστικέ Παριζιάνα που “γράφει”. Γράφει σε περιοδικό μόδας; Γράφει βιβλίο; Γράφει ημερολόγιο; Γράφει σενάρια; Δεν ξέρω, πάντως αυτό είναι το ντύσιμο που φαντάζεσαι πάνω σε μια γυναίκα που γράφει, καπνίζει ενώ ισχυρίζεται μονίμως πως θέλει να το κόψει και κινείται σε κύκλους διανοουμένων που την έχουν ερωτευτεί αυτοκαταστροφικά. Μπορντό, μαύρο και καφέ, γούνα και δέρμα, λίγο καμπάνα, ένα μοντέρνο Bloomsbury για τα κορίτσια που βλέπουν πολλές ταινίες (εγώ) και τους άρεσε πολύ το Tom & Viv (… εγώ) από τον Louis Vuitton.

Πολύ στα γούστα μου φέτος η συλλογή Reed Krakoff, γιατί ήταν βατή αλλά με φάνκιγκρούβιτζάζι κομμάτια, ήσυχη αλλά έπαιξε με 70s καμπάνες, κοριτσίστικη, με τα λούκια και τις σουρίτσες, αλλά με έναν ωραίο ροκ τρόπο, και έπαιξε με ματ-γυαλιστερό όπως πρέπει. Με το κατάλληλο μαλλί, μακιγιάζ και κανα αξεσουάρ, τα έβλεπες και στην Debbie Harry δηλαδή, αυτά τα ίδια που φόρεσες το πρωί στη δουλειά. Πρακτικό και (άρα) μεγαλειώδες. Και μπόνους οι καλύτερες μπότες της σεζόν.

Nομίζω πως, με το που βλέπεις τα σχέδια, ξέρεις αμέσως ότι αποτελούν την πνευματική ιδιοκτησία αμερικανού σχεδιαστή που κάνει διακοπές στα Hamptons και είσαι ανάμεσα στην Donna Karan και τον Calvin Klein. Εδώ είναι Donna Karan. Το ανέκαθεν σταθερά αφηγούμενο μίνιμαλ παραμύθι δεν θα πάψει ποτέ να ακούγεται ωραίο στα αφτιά όλων, και γιατί όχι. Είναι εύκολο, καθαρό και επιδέχεται προσωπικών στιλιτστικών παρεμβάσεων, ένα καλτσάκι, μια ασυμμετρία σε φύλλα που πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο, μια διαφάνεια για να μην του λείψει το σέξι, το μόνο σημείο που ίσως κάπου υστερεί, ένας μπερές: αυτό είναι το στοιχείο που προδίδει την Donna Karan, στην Donna αρέσει πολύ ο μπερές.

Ο Jason Wu αναμιγνύει υφάσματα, και αυτή η πρόταση θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, και εγώ να έχω εξηγήσει επαρκώς στον εαυτό μου τι μου άρεσε σε αυτή η συλλογή. Επειδή όμως ευτυχώς δεν με διαβάζω μόνο εγώ (… θα ήταν απίστευτα μάταια τόσα κατεβατά!) θα επαναληθφώ περί του μαλακού και του τραχέος, του γιν και του γιαν, του δυναμικού και του ρομαντικού, του βουνού και της θάλασσας. Επίσης, επειδή και αυτά τα tips είναι σημαντικά, εδώ έχουμε τη συλλογή που προβλέπω να αντιγραφεί περισσότερο από τις φίλες αλυσίδες, εκεί στην Ισπανία.

[GONG] φουτουριστικός μινιμαλισμός [GONG]. H Opening Ceremony φτιάχνει τα ρούχα που φαντασιωνόμουν ακούγοντας τη φωνή της Σκάρλετ στο Her. O Spike Jonze κλαίει που δεν περίμενε μια σεζόν ακόμα – και εγώ στενοχωριέμαι, ίσως αν είχε δει αυτά θα έκανε την ανατροπή, θα εμφάνιζε τη Σκάρλετ ανθρώπινη, και εγώ δεν θα είχα ενοχληθεί με αυτόν τον γλυκό, ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΙΟ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ, τρόπο.

Είναι η πασαρέλα της Donna Karan; όχι, είναι ο τρίτος εκ των τριών Μεγάλων Αμερικανών, ο Ralph Lauren, που επειδή του άρεσαν πάντα τα άλογα (duh) χρησιμοποιεί πιο πολλά γουέστερν στοιχεία στις συλλογές, όπως το σουέντ. Δηλαδή τι διαφορά έχει η γυναίκα Ralph Lauren από τις υπόλοιπες αμερικάνες, όλες οι συλλογές μοιάζουν, παλ και μονοχρωμία, θα μου πεις – έχεις δίκιο θα σου πω, Hamptons και αυτή μόνο που, εκεί που όλοι λιάζονται στις σεζ λονγκ και πίνουνε κοκτέιλ κάτω από τις ομπρέλες, αυτή θα βάλει μια ποδιά και μια τσάπα και θα πάει να ασχοληθεί με τον κήπο.

Η Carolina Herrera βρίσκεται σήμερα ανάμεσά μας πρώτον για τις ιδεώδεις γραμμές των παντελονιών της (το “ό,τι πληρώνεις παίρνεις”, θυμηθείτε με, φαίνεται στα κοσμήματα και τα υφασμάτινα παντελόνια) και δεύτερον για τα prints και patterns στα φορέματά της, στα οποία σαν να έχει επικεντρώσει την προσοχή της τελευταία (και σαν να έχει ρίξει υπερβολικές δόσεις πορτοκαλί. Και μπράβο δηλαδή).

Γίνεται ανδρόγυνο χωρίς παντελόνια; Η Στέλλα είχε πει ότι γίνεται και στο Maison Martin Margiela πήραν φωτιά τα μολύβια, έβγαλαν σπίθες τα χαρτιά – γιατί αυτή είναι από τις πιο “σχεδιαστικές” συλλογές, με ασαφείς πολυμορφικές γραμμές και σιλουέτες μεταξύ του αυστηρού και του αφηρημένου flowing (κοίτα τα μανίκια). Κάποιος πρέπει να ισορροπεί τη ζυγαριά με avant garde αντίβαρα.

Τι ήρθε πρώτο, το American Hustle και η διαπίστωση πως το σουτιέν είναι υπερεκτιμημένο ή τα αγαπημένα μου κομμάτια Burberry Prorsum; Ρητορικό, αλλά στη συλλογή θα βρεις τα αέρινα φορέματα με τα φαρδουλά μανίκια που κουμπώνουν στον καρπό και ξαφνικά φέτος ξετρελαίνουν τους πάντες. Βέβαια, θα βρεις και πολλές pencil φούστες, και παλτό με μεγάλους γιακάδες (δες τη φωτογραφία των τίτλων). Δεν θα σε αφήσουν και να πουντιάσεις.

Περνάω φάση μάξι, είναι προσωρινή – περνάω και φάση γουορχολικού πάρτυ, είναι μόνιμη. Ο συνδυασμός σημαίνει ότι αυτά τα φορέματα Emilio Pucci γράφουν το όνομά μου. Δηλαδή, έλα τώρα, χρυσό μάξι με γιακά και σκίσιμο και μακρυμάνικο φόρεμα με καλειδοσκοπικό πριντ, μαύρο και κόκκινο, ήδη τα πράγματα ξεφεύγουν στα συνωστισμένα WC.

Κοστούμι, τι δύσκολο πράγμα. Η φίρμα Band Of Outsiders καταφέρνει και κάνει το ψαράδικο παντελόνι με το σακάκι να φαίνεται αβίαστο – και παιδιά, είναι η μοναδική συλλογή όπου το μοντέλο δείχνει τόσο χαρούμενο και απροβλημάτιστο με αυτά που φοράει (γελάει σε ΟΛΕΣ τις λήψεις) που με πείθει να αγοράσω τα πάντα. Χμμ. Σκεφτείτε το οι υπόλοιποι σχεδιαστούληδες αυτό.

Ενώ όλοι κατεβάζουν τα στριφώματα, ο Jonathan Saunders τα ανεβάζει πάνω από το γόνατο, ανοίγοντάς τα σε μια ελαφριά, διακριτική γραμμή Α. Διακριτικές και χαμηλόφωνες είναι και οι μίξεις του φέτος, είτε αυτές έχουν να κάνουν με prints (ανακατεύει καρό με ριγέ αλλά με τρόπο μη κραυγαλέο, σαν να πρόκειται για αυτονόητο σετάρισμα) είτε με υφάσματα (παγέτα με διαφάνεια, δυο καθιερωμένες “βραδινές” επιλογές και μάλιστα σε μαύρο, τι πιο λογικό).

Ακόμα λίγο ανδρόγυνο για τις μαθήτριες του πρώτου θρανίου του ανδρόγυνου, για αυτές που είναι τόσο true ώστε δεν δέχονται να το σπάσουν με φούστα ή τακούνι και φοράνε τα brogues που του πρέπει του ανδρόγυνου, από τους Viktor & Rolf.

Χρυσό φουτεράκι και η Μεγάλη Επιστροφή της φούστας πάνω από παντελόνι οι προτιμήσεις μου από τη συλλογή Phillip Lim – ειδικά το δεύτερο παιδιά, νιώθω σαν να το έχω φορέσει ένα εκατομμύριο φορές στη ζωή μου, και μάλιστα έτσι ακριβώς, με λεπτό τιραντάκι και παρόμοιο πέδιλο. Σαν ένα déjà vu μόδας, λίγο τρομακτικό γιατί μπορώ και να σου πω ακριβώς πού το φορούσα, μην ήταν στο Kingsize εκεί που σήμερα είναι το City Link.

Balmain, δηλαδή πολλά δερμάτινα και πολύς μαξιμαλισμός, αναπόφευκτα λίγα 80s, κατά συνέπεια και λίγο power γραμμές σε στυλ Ανθρωποφάγα Στελέχη στη Δυναστεία – κάποια κομμάτια μεμονωμένα μου αρέσουν, κάποια σύνολα μου φαίνοται λίγο ογκώδη και χαοτικά για τα γούστα μου, όμως αυτό το ντεπιεσάκι (…) είναι ακριβώς η εικόνα που έχω για το στερεότυπο “δυναμική γυναίκα, με ηγετικές ικανότητες, ικανή να οργανώνει ομάδες”.

Στον καημό μου για το σωστό παντελόνι (που, μη θεωρείς ότι δεν έχω συναίσθηση, φυσικά και η μέθοδος της δοκιμής και της πλάνης με έχει οδηγήσει στη σκέψη ότι μπορεί ΣΕ ΕΜΕΝΑ να μην πηγαίνουν 🙁 ) και στη λαχτάρα μου για αυτές τις σιλουέτες – γαζέλα ήρθε να προστεθεί και αυτό το αχτύπητο συνολάκι Prabal Gurung που με φαντάζομαι να έχω γραφείο για να πηγαίνω φορώντας το.

Το Ζήτημα Με Τα Παντελόνια, συνέχεια. Εκδοχή: χαριτωμένο, καρεζικό. Το πρόβλημα: δεν το βρίσκω. Ιδανική λύση: Αυτό το κάπρι Rodriguez. Το Αλλά: Δεν βγαίνω, μάνα μου.

Ένα μπράβο για τη Θαλασσογραφία της Roksanda Ilincic. Και για τα τρίγωνα παντού.

Photos: style.com

Περισσότερες συλλογές pre-fall 2014 εδώ και εδώ, από την Ελένη Κωστοπούλου