Crew hub

Τουλάχιστον ωραία σύμπτωση το γεγονός πως ό,τι θέματα μου τραβάνε την προσοχή τελευταία μου φέρνουν στο μυαλό ιστορίες, γιατί οι ιστορίες είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει τον τελευταίο καιρό: ιστορίες που (ίσως) έχουν συμβεί, ιστορίες που συνέβησαν έτσι στο περίπου και ιστορίες που θα θέλαμε να συμβούν, και με το να τις αφηγούμαστε έχουμε ήδη διανύσει τη μισή απόσταση προς το να γίνουν πραγματικότητα.

Ελπίζω.

Το Los Angeles το είχα βρει χαρούμενο, με πολύ valleyspeak, αστείο vocal fry που έκτοτε το μιμήθηκα άπειρες φορές, ψηλά πόδια, takeaway καφέδες σε βενζινάδικα τόσο παχυντικούς που μπροστά τους τα Starbucks είναι σχεδόν gluten free και ζέστη, πολλή ζέστη: και το δικό τους καλοκαίρι είναι Μακρύ Αδυσώπητο, και λόγω της ερήμου αποπνικτικό, ένιωθα όλη την ώρα σαν φουσκωτή κούκλα στα όριά της, έτοιμη να σκάσει και να κάνει σπιραλοειδείς κινήσεις εχθρικές προς τη βαρύτητα μέχρι να χαθεί για πάντα στον καυτό καλιφορνέζικο ουρανό. Καλά, εννοείται ξέρουμε ότι, σαν μπαλόνι, θα έσκαγε και θα χανόταν σε τίποτα χώματα ή σκόνες στο τέλος, κανείς δεν αντιστέκεται στην πτώση.

Το indie του Λος Άντζελες είναι, ερμηνεύω, επίτηδες βρωμισμένο και απεριποίητο, για να κοντράρει ευθέως την εικόνα που έχει κανείς για τη βασισμένη στο επιθετικό γλάμουρ κυρίαρχη αισθητική της Καλιφόρνια, και έτσι τα “άλλα” μπαρ μοιάζουν πολλές φορές με ημιτελή αρχιτεκτονικά εγχειρήματα, οι χώροι συναυλιών σαν το Viper Room σου φαίνονται προχειροδουλειές, τα μαλλιά άλουστα πάνω από το όριο. Φυσικά, εμένα που περιμένω τα αγόρια να μεγαλώσουν για να βλέπω ρυτίδες γύρω από τα μάτια ακόμα και όταν δεν χαμογελάνε, όλη αυτή η αφροντισιά, με συγκινεί.

Το μαγαζί που άνοιξαν στο ανατολικό Χόλιγουντ οι Mike Eckhaus και Zoe Latta (δηλαδή το σχεδιαστικό δίδυμο Eckhaus Latta) στεγάζεται σε μια πρώην Κλινική Κάνναβης και είναι σκέτο και φειδωλό στα πάντα, στο χρώμα, στις διακοσμητικές παρεμβάσεις, στην παρουσία αντικειμένων: δεν έχει μέσα μόνο δικά τους ρούχα, φιλοξενεί συλλογές μόδας, εκθέσεις και installations των φίλων τους, και έχει μια μικρή αυλή για μικρά gigs κάτω από μια λεμονιά –  είναι σαν να λέμε μια μικρή, προστατευμένη μίνι σκηνή για να είναι ευπρόσδεκτοι να δημιουργήσουν *οι του crew*.

To crew παιδιά, είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή. Η γενική πεποίθηση είναι πως με το crew σου αλληλοδιαλέγεστε, αλλά εγώ νομίζω πως πρόκειται για περισσότερο συγκυριακό πράγμα: ο γνωστός από τη δουλειά που συμπαθιέστε και θα εμφανιστεί σε άσχετη (μπορεί και ακατάλληλη) στιγμή να σε αγκαλιάσει υπερβαίνοντας την κατασκευαστική λογική της σχέσης σας, ένας πολύ συγκρατημένος μουντρούχος άνθρωπος με μια πολύ ωραία κουβέντα από το πουθενά, και, όπως μου έμαθε ο άνθρωπός μας που έφυγε, κυρίως οι συμπότες σου, αυτοί που διαλέγεις να πίνεις ποτά μέχρι το ξημέρωμα, αυτοί είναι το crew, για αυτούς φτιάχνονται όλοι οι χώροι του κόσμου, τα μαγαζιά, τα μπαρ, τα γραφεία και τα μέρη όπου γίνονται live, και για αυτούς αξίζει η ζωή και τα φρικτά καλοκαίρια.