Superstellaire

Δεν ξέρω πώς τα ζεις τα Χριστούγεννά σου εσύ – εγώ που μπορώ αν θέλεις να σου πω τι φοβάμαι στις γιορτές (τις μισώ όλες) τα Χριστούγεννα, και ειδικά η εποχή πριν μπουν κανονικά, είναι η μοναδική περίοδος του χρόνου που νιώθω τέτοια χαρά, σαν να μπουκώνω κάθε μέρα ένα πρόζακ φτιαγμένο από γιρλάντες και φτηνό γκλίτερ που κολλάει στα ρούχα. Παλιά αγόραζα σίγουρα ένα από αυτά τα ρουχαλάκια που κάνουν την εμφάνισή τους στις σωτήριες αλυσίδες στα μέσα Νοεμβρίου και έχουν αρκετή, ή και πολλή, ή και πάρα πολλή, χρυστή κλωστή στην ύφανση. Τα περισσότερα δεν είχαν καμία διαχρονικότητα γιατί μετά μου φαίνονταν πολύ εορταστικά με έναν θλιβερό ανεπίκαιρο τρόπο, σαν μια μπάλα που έχεις ξεχάσει να πακετάρεις, σαν ένα ψεύτικο έλατο πεταμένο στην ανακύκλωση, σαν ένα χαλασμένο μπαλόνι στη γωνία μετά από πάρτυ τα ξημερώματα και ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, σαν ένα ξεφούσκωτο σωσίβιο σε περίπτερο της παραλιακής, Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά τις 8 το βραδάκι, με την πρώτη βροχή.

ΑΥΤΑ ΕΔΩ ΟΜΩΣ, τα πολύ εκκωφαντικά, πολύ γυαλιστερά, με πολλή χρυσή κλωστή και αστεράκια, αστεράκια για όνομα του Θεού, παραδόξως δεν το κατηγοριοποιώ στα εορταστικά, ούτε με θλίβουν λόγω πεπερασμένου και ανεπικαιρότητας. Γιατί;
ΜΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΝΤΙΣΚΟ ΦΥΣΙΚΑ.

Και ντίσκο είναι, με έναν ψυχρό τόνο Michelle Pfeiffer στον Σημαδεμένο, και λίγο κάντρι στο κατά June Carter Ευαγγέλιο, και λίγο φολκ με τον τρόπο που φοράει τα μακριά φορέματα η Florence Welch, και ντεκολτέ έχουν, και ένα σχέδιο μίνι για τις πιο girlie από εσάς, και κοστούμια με τα οποία θα παντρευόταν η Bianca Jagger και μιας και είπα Jagger, το ότι δεν προσέλαβαν την Georgia May για την καμπάνια τους είναι κλοπή, κλοπή σας λέω.

Η συλλογή Stellaire της Chloe Chippendale έχει ρούχα φιλοδοξούν να μοιάζουν με vintage κομμάτια ενώ είναι καινούργια, και να φέρουν σε εμάς τους μουντρούχους με τα μαύρα το κέφι που είχαν όσοι ντύνονταν για να βγουν έξω στα 70s. Με άλλα λόγια, εδώ θα βρεις ρούχα για σκληρό partying τώρα που οι μέρες το ζητάνε, αλλά άκου να δεις, εγώ και για ποτό τα πάω μια καθημερινή γιατί όχι; Με το σακάκι κατάσαρκα πιστεύω θα καταλάβουν όλοι πόσο αποφασισμένη είμαι όταν πω με βαριά φωνή “ένα προσέκο θα ήθελα, με παγάκια για πιο ελαφρύ”.  Άμα κωλώσω, βέβαια, έχει και δυο κάζουαλ εναλλακτικές με πλεκτό μάξι φόρεμα και πλεκτή καμπάνα, που όσο να πεις θα τους φανούν πιο λογικά στο τρόλεϊ.

Πριν δεις τα ρούχα, δες λίγο τη σχεδιάστρια για να πειστείς πόσο το εννοεί όταν λέει ότι της αρέσουν τα 70s και να εμπιστευθείς τη Studio 54 εκδοχή σου στη δική της, πιστή, ερμηνεία της εποχής που νοσταλγείς χωρίς ποτέ να έχεις ζήσει, επειδή πιστεύεις πως αν ζούσες τότε θα ήσουν ένας πιο φαν, πιο μοιραίος και πιο μπλαζέ εαυτός. Α δεν τα πιστεύεις αυτά ε; Ετότεεντάξειούτεκαιεγώ.