The Paris Diaries: Yohji Yamamoto

Κάπως σκεπτική απέναντι στους συμβολισμούς και τα τεχνάσματα του Παρισιού που άπτονται του διαβόητου wishful thinking Μόδα/Τέχνη, έπεσα πάνω στη συλλογή του Yohji Yamamoto – και ήταν σαν να επέστρεφα σπίτι. Σε ένα σπίτι μαύρο και πολυμορφικό. Ο σχεδιαστής που παρακολουθώ τις κολεξιόν του ως μέρος του ευρύτερου υποσυνόλου “γιαπωνέζικη σχολή” από τα 90s κιόλας με αμείωτη την πώρωση, έδειξε γοτθικά παρεό με δεσίματα, ασύμμετρα μήκη, βικτοριανά δεσίματα στο μπούστο και άγαρμπα, πρωτόγονα σκισίματα. Μερικά από τα φορέματά του είναι σαν να παράτησε το πανκ η Vivienne Westwood και να πήρε τη ζωή της από την αρχή ακούγοντας Joy Division και Cure. Ήταν κάτι φοβερά πρωτοπόρο; Μπορεί όχι. Φορούσα όλα αυτά τα ρούχα με τους κόμπους; Σαφώς και ναι. Ήθελα να ανοίξω με ένα ψαλίδι όλες τις σούρες από τις φουφούλες; Βέβαια.