Someday we’re gonna live in Paris couture

Στην πιο πρόσφατη κηδεία ο Μιχάλης, ένας πολύ ωραίος τύπος, μου είπε ότι ο αρχαίος κανόνας απαιτεί από τις πολύ κομψές γυναίκες να είναι ακόμη κομψότερες στις μεγάλες λύπες και από τότε όταν κοιτάζω φωτογραφίες couture σκέφτομαι μόνο κηδείες.

Συγγνώμη για αυτό. Αλλά είναι το site μου και την έχω δει ότι γράφω ό,τι θέλω.
Οπότε συνεχίζω.

Σκεφτόμουν προχθές ότι ο μπαμπάς μου έζησε για να δει τον Λουκιανό Κηλαηδόνη να πεθαίνει – και όχι μόνο αυτόν, ήταν εδώ ενώ έφευγαν και λιγότερο “επίφοβοι”, απλά τον αναφέρω επειδή μας έπαιζε στο σπίτι αυτόν τον δίσκο νυχθημερόν από τότε που δεν καταλαβαίναμε ακριβώς όντας σχεδόν μωρά: “όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε”, γιατί αυτό να είναι ρεζίλι αφού και η μαμά και ο μπαμπάς παντρεμένοι είναι, οι πράξεις του Κάπου Την Έχουμε Πατήσει που τις είχα κάνει οκτακόσιες φορές στο μυαλό μου, ο ΠΟΝΟΣ που μας έζωνε στα Θερινά Σινεμά χωρίς να ξέρουμε γιατί ακόμα. Θα μαθαίναμε εννοείται. Και θα ερχόταν και η στιγμή που θα βλέπαμε φορέματα couture και θα κάναμε συνειρμούς με κηδείες.

Στις φετινές κολεξιόν υψηλής ραπτικής αναρωτιέμαι γιατί τα Valentino με τα νέα Dior μού μοιάζουν τόσο πολύ, αν στα αλήθεια μπορεί να θεωρηθεί δημιουργικό να παίρνεις όλα τα SOS από το εγχειρίδιο της Debbie Harry για τη ζωή/κεφάλαιο 80s και να το κάνεις πανάκριβο ρούχο όπως έχει κάνει ο Alexandre Vauthier, πόσο πρακτικό μπορεί να είναι να τριγυρνάς με το μπουντουάρ chic της  Ulyana Sergeenko αν δεν είσαι η Dita και πόσο ωραία είναι αυτή η επιστροφή Schiaparelli στο φάσμα του ενδιαφέροντός μου. Αναρωτιέμαι λέγοντας εννοώ για λίγο, μέχρι να ξαναρχίσω να σκέφτομαι κηδείες. Κηδείες λέγοντας, πλέον δεν εννοώ μόνο αυτές κατά τις οποίες σκύψαμε και αγγίξαμε μάρμαρα επειδή εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε, αλλά και αυτές κατά τις οποίες χάσαμε ανθρώπους υπαρκτούς ακόμα χωρίς να μας πολυνοιάζει. Στους ζωντανούς αυτό είναι η κηδεία, το χωρίς να σε πολυνοιάζει – οι υπόλοιποι επανέρχονται.

Εγώ μάλλον θα διάλεγα κάτι Margiela. Αν έχει ξερωγώ καμιά σημασία.