Αν κάποιος υποψιάζεται ότι τον παραμελώ, ότι τον ξέχασα, ότι δεν τον αγαπώ, ότι δεν τον έχω φίλο πια, μπορεί να παρακολουθήσει τη δραστηριότητά μου στο instagram: αν δεν κάνω λάικ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ, έχω στα αλήθεια δουλειά, είμαι πηγμένη, δεν περνάω καλά πώς το λένε. Αυτό μου συμβαίνει τώρα. Είναι μια δύσκολη χρονιά, που δοκιμάζει τη σχέση με το λατρευτό instagram, οπότε έχω υποχρεωθεί να κάνω stalk τσεκάρω πού και πού συγκεκριμένα accounts. Μερικών φίλων, για να δω μήπως πήγαν πουθενά χωρίς εμένα, επειδή είναι φίλοι, όσων κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό γιατί μια χαρά μου έχει μείνει, οι (ταξιδιωτικές) ζωές των άλλων και του Ιάκωβου.
Ο Ιάκωβος είναι προσωπικότητα από πολυσχιδής μέχρι χαοτική. Έχει καταπιαστεί (sic) με ένα εκατομμύριο πράγματα τόσο ανόμοια που καταντάει σκανδαλώδης πρόσκληση για εμάς που δεν τα καταφέρνουμε με τα πάντα. Είναι ηθοποιός, φροντίζει μωρά, κάνει video art, τραβάει φωτογραφίες, γράφει ποίηση. Άφησε το σχολείο στην τελευταία τάξη, για να φοιτήσει ως εξαιρετικό ταλέντο στο Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό Ωδείο μετά από εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού. Σε καμιά από τις δύο σχολές δεν έμεινε πάνω από έναν χρόνο, γεγονός που τον κάνει μερικές φορές να αναρωτιέται μήπως δεν τελειώνει, ούτε και αρχίζει πράγματα στη ζωή του.
Όχι σε βαθμό ανησυχητικό. Μερικές φορές, είπαμε.
Παρόλο που έπαιξε σε ταινίες (μία εκ των οποίων με τολμηρή σκηνή σεξ, που είδε και ο μπαμπάς του), δεν το κυνήγησε, περισσότερο από αμέλεια και επειδή θεωρούσε πως ο σωστός τρόπος για να ασχοληθεί με την υποκριτική ήταν να χτυπήσει το τηλέφωνο, να του συστηθεί ένας άγνωστος σκηνοθέτης και να του ζητήσει να παίξει στην ταινία ή την παράστασή του, επειδή τον είδε να παίζει κάπου αλλού και του έκανε εντύπωση.
(Συμφωνώ, είναι η καλύτερη εκδοχή. Καταλαβαινόμαστε εμείς οι απρόθυμοι να κυνηγήσουμε ΠΟΛΥ τα πράγματα άνθρωποι).
Ο Ιάκωβος φωτογραφίζει την Αθήνα επειδή (καλυφθείτε οι κυνικοί) του αρέσει πολύ η Αθήνα. Δεν του αρέσει ειρωνικά, ή με κάποιον meta τρόπο, του αρέσει κανονικά, περισσότερο από όλες τις πόλεις και περισσότερο από πολλά άλλα πράγματα. Του αρέσει και “ένα μικρό μέρος στην Αυστρία λίγο έξω από την Βιέννη, γεμάτο πελαργούς”, αλλά το πιάνετε, βασικά του αρέσει η Αθήνα. Καταλαβαίνει το αντεπιχείρημα περί ασχήμιας, αλλά τα μη-όμορφα είναι αυτά που δίνουν έμπνευση να κάνεις κάτι όμορφο: τα όμορφα συνήθως είναι αποτέλεσμα έμπνευσης κάποιου άλλου. Επίσης, η έλλειψη αντικειμενικής ομορφιάς επιτρέπει την ταύτιση – προτιμά κανείς να κλαίει επειδή χώρισε σε μια σάπια πεζογέφυρα που βρωμάει κάτουρο παρά σε ένα πάρκο καλοχτενισμένο, γεμάτο αγάλματα.
Θα μπορούσα να μην έχω γράψει τίποτα από όλα αυτά, να ανέβαζα μόνο αυτές τις φωτογραφίες, και αμέσως θα καταλάβαινες πόσο αγαπάει την πόλη αυτός ο τύπος. Η πλειοψηφία των φωτογραφιών του είναι ασπρόμαυρες για πρακτικούς λόγους: οι έγχρωμες είναι δύσκολες και ο ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του πολύ καλό φωτογράφο. Οι καλοί φωοτγράφοι βγάζουν έγχρωμες, όλοι αυτοί που θαυμάζει, εκτός από ΚΑΤΣΕ, τον πιο αγαπημένο του, τον Harry Callahan. Που έβγαζε ασπρόμαυρες.
Χμ.