7, by A Name To Come #blogovision2014

7. Eno/Hyde – High Life

Οι περισσότεροι άνθρωποι που με ξέρουν θα σου πουν ότι συνήθως υποστηρίζω πράγματα απλώς για να προκαλέσω, ότι το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να σπάσω τα νεύρα των άλλων. Δεν θα πω ότι είναι τελείως λάθος αλλά δεν θα πω ότι είναι και αλήθεια. Μια από τις κλασσικές βλάσφημες απόψεις μου είναι πως ο Χατζιδάκις είναι τρομερά υπερεκτιμημένος μια και δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένας μέτριος συνθέτης που αναμασούσε μια δυτικότροπη ενορχήστρωση και πουλούσε ευρωπαϊκό αέρα σε ιθαγενείς.

Και τι σχέση έχει ρε φίλε ο Χατζιδάκις με το High Life; Έχει γιατί όπως είπαμε και στο twitter, ο Eno είναι ο δικός μας Χατζιδάκις. Μόνο με πολύ περισσότερο ταλέντο. Και δω ο Eno έχει ξανά κέφια, πολλά κέφια και όπως ήταν πάντα στα πιο επιδραστικά του έργα, έχει αφρικάνικα κέφια.

Ντουέτο με τον Karl Hyde βγάζουν ένα αναπάντεχο άλμπουμ και καταφέρνει να παντρέψει μοναδικά τις δύο μεγάλες του αγάπες, τον μινιμαλισμό και τα afro beats. Δεν θα σου περιγράψω το τι γίνεται στα 43μιση λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ, αυτό πρέπει να το ακούσεις μόνος σου για να το καταλάβεις, θα σου πω μόνο ότι στέκεται χωρίς να κοκκινίζει δίπλα στο My Life In The Bush Of Ghosts και αυτό πρέπει να σου λέει πολλά.

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει πολλές φορές και κάποιες από αυτές τον άλλαξε ο Brian Eno.